ΝΤΟΥΧΟΚ. Μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, το Ντουχόκ, μια πόλη ενός εκατομμυρίου, κατακλύστηκε από 600.000 πρόσφυγες που αναζητούσαν αγωνιωδώς ασφαλές καταφύγιο από τις φλόγες των πολέμων που έζωναν και ζώνουν τις γύρω περιοχές. Πολλοί από αυτούς προέρχονται από τη γειτονική Συρία, απ’ όπου άλλωστε ξεκίνησαν οι τζιχαντιστές πολεμώντας το κοσμικό καθεστώς Ασαντ, αρχικά με την υποστήριξη ισχυρών περιφερειακών συμμάχων των ΗΠΑ στην περιοχή. Ωστόσο το πιο πρόσφατο κύμα προσφύγων αφορά τη θρησκευτική μειονότητα των Γιαζίντι, οι οποίοι γνώρισαν τη φρίκη στα ακρότατα όριά της, σε σημείο που πολλοί να μιλούν για πραγματική γενοκτονία.
Οι Γιαζίντι είναι Κούρδοι, οπαδοί μιας παράξενης θρησκείας που συνενώνει στοιχεία ζωροαστρισμού, ανιμισμού, ισλαμισμού και χριστιανισμού. Είναι συγκεντρωμένοι γύρω από τα όρη Σιντζάρ, στα σύνορα Ιράκ και Συρίας, όπως και σε γειτονικά τμήματα της επαρχίας Νινευή, γύρω από τη Μοσούλη. Πιστεύουν ότι, από τη στιγμή που έφτιαξε τον κόσμο, ο Θεός δεν ανακατεύεται με τις υποθέσεις μας, αφήνοντας τη διαχείρισή του σε επτά αγγέλους, με επικεφαλής τον Μαλάκ Ταούς, τον Αρχάγγελο Παγώνι, ο οποίος είχε υπηρετήσει το Κακό, αλλά μετανόησε και γι’ αυτό αποκαταστάθηκε από τον Θεό στη θέση του. Αυτές οι δοξασίες έδωσαν κατά καιρούς λαβή σε φανατικούς αντιπάλους τους να τους κατηγορήσουν για σατανισμό, αναδεικνύοντάς τους σε προνομιακό στόχο θρησκευτικών πολέμων.
Επισκεφθήκαμε ένα από τα 6.000 σχολεία της επαρχίας Ντουχόκ που επιστρατεύθηκαν από τις κουρδικές αρχές για να στεγάσουν τους πρόσφυγες και το οποίο φιλοξενεί αποκλειστικά Γιαζίντι από το Σιντζάρ. Μεταφέρουμε θραύσματα από τον ποταμό των μαρτυριών τους, χωρίς φυσικά να είμαστε σε θέση να τις επιβεβαιώσουμε:
«Ηρθαν στο χωριό στις 2 μετά τα μεσάνυχτα», λέει ο 30χρονος Φάδελ. «Είμαστε απροστάτευτοι, καθώς δεν υπήρχαν Πεσμεργκά (σ.σ.: η περιοχή του Σιντζάρ δεν ανήκει στην αυτόνομη περιοχή των Κούρδων). Γενικά στο Σιντζάρ οι τζιχαντιστές βρίσκουν αντίσταση κυρίως από τους Κούρδους της Τουρκίας, του ΡΚΚ και τους Κούρδους της Συρίας, του YPK. Αρκετοί από μας είχαμε όπλα και αντισταθήκαμε για πέντε ώρες, μέχρι που μείναμε από πυρομαχικά. Σκότωσαν μανάδες μπροστά στα μάτια των παιδιών τους. Τις πιο όμορφες τις ξεχώρισαν και τις πήραν μαζί τους. Εχουν στήσει ολόκληρη αγορά γυναικών, κάνοντας “εξαγωγές” στη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και άλλα κράτη του Κόλπου. Στο Κότσο, από τους περίπου 4.000 άνδρες κατοίκους του, κατάφερε να επιβιώσει μόνο ένας.
Σε ένα αντίσκηνο συναντάμε μια αλλοπαρμένη γυναίκα, τη Σεβέ, που καταβάλλει μεγάλο κόπο για να μιλήσει. «Ρωτάτε, ρωτάτε, ρωτάτε, εσείς οι δημοσιογράφοι να σας πω τι, για να κάνετε τι; Μπορείτε να μου φέρετε πίσω τα επτά παιδάκια μου, μπορείτε; Επτά παιδιά μού σκοτώσανε οι κανίβαλοι κι έμεινα μόνη μου με αυτά τα δύο ανιψάκια που βλέπετε. Είχαμε στείλει τα άλλα παιδιά να φύγουν με αμάξι, αλλά τους προλάβανε και τους θερίσανε. Κατάφερα να ξεφύγω με τα ανιψάκια μου, λίγο ψωμί και λίγο νερό. Τους το μοίραζα λίγο λίγο σ’όλη τη διαδρομή μέχρι το Ντουχόκ κι έλεγα, υπομονή, λίγο ακόμη υπομονή, να μην πεθάνουν κι αυτά. Ευτυχώς έχω ακόμη δύο κόρες και ένα αγόρι. Αν δεν είχα κι αυτά, θα είχα πέσει στο ποτάμι να πνιγώ, τι να την κάνω πια τη ζωή;».
Παραδίπλα στέκεται η Θάουρα, που έχασε πέντε παιδιά και τη νύφη της κι έφτασε εδώ με τα δύο παιδιά που της απέμειναν και τον άνδρα της. «Τι τους κάναμε; Επειδή έχουμε άλλη θρησκεία; Εμείς γεννηθήκαμε Γιαζίντι, θα πεθάνουμε Γιαζίντι. Είναι η 74η φορά που υποφέρουμε διωγμό εξόντωσης. Και με τον Σαντάμ είμαστε από κάτω, αλλά μπροστά σ’ αυτά που τραβάμε τώρα, ήταν παράδεισος. Δεν με νοιάζει η πολιτική, αυτό που με νοιάζει είναι να μη χάσω τα παιδιά που μου απέμειναν. Τελείωσε πια, εδώ στο Κουρδιστάν δεν έχουμε ζωή. Ούτε στο Ιράκ. Ενα από τα δύο θα γίνει: ή θα μας ανοίξουν τα σύνορα να πάμε στην Ευρώπη ή θα πεθάνουμε όλοι εδώ».