Η επιμονή της ανεργίας σε υψηλό ποσοστό, πάνω από 27%, είναι μία από τις σημαντικότερες ενδείξεις για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η οικονομία προκειμένου να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Επίσης, δυσμενή είναι και τα στοιχεία για το ΑΕΠ που δείχνουν πτώση των πωλήσεων πάνω από 3%. Η μείωση των τιμών έχει και παρενέργειες, καθώς μειώνει το ΑΕΠ αλλά και τα έσοδα και τα κέρδη των επιχειρήσεων με ανάλογες επιπτώσεις στη συγκέντρωση φόρων και στη σταθερότητα των τραπεζών.
Ωστόσο ο χαμηλός πληθωρισμός και η διατήρηση υψηλής ανεργίας για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είναι ελληνικό πρόβλημα, είναι ευρωπαϊκό. Η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει καταφέρει να περιορίσει τον πληθωρισμό σε επίπεδα κάτω από 1,5%, ανησυχεί ιδιαίτερα για το τραπεζικό σύστημα και κάνει αλλεπάλληλες δοκιμές αντοχής των τραπεζών, αλλά πέντε χρόνια μετά την κρίση, τα ποσοστά ανεργίας παραμένουν σε υψηλά επίπεδα σε όλες σχεδόν τις χώρες. Μετά το ελληνικό ρεκόρ, υπάρχει και η Ισπανία όπου η ανεργία παραμένει στο 24%, ενώ και οι υπόλοιπες χώρες έχουν υψηλή ανεργία. Στις 15 από τις 28 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης η ανεργία παραμένει πάνω από 10% αρκετά χρόνια. Σε μεγάλες σε πληθυσμό χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία, η ανεργία είναι λίγο κάτω από 10%. Δεν είναι τυχαίο ότι συνολικά η ανάπτυξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπολογίζεται σε ένα αδύναμο 0,2%, όταν η Γαλλία βρίσκεται σε μηδενική ανάπτυξη, η Ιταλία λίγο κάτω από το μηδέν, ενώ υπάρχουν πλέον και ενδείξεις ότι η Γερμανία δείχνει κόπωση για να συνεχίσει την ανάπτυξη που είχε τα προηγούμενα χρόνια. Είναι αμφίβολο αν η Γερμανία μπορεί να διατηρήσει τον θετικό ρυθμό ανάπτυξης που στηριζόταν κυρίως στην ενίσχυση των εξαγωγών. Είναι προφανές ότι η αύξηση των γερμανικών εξαγωγών προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες πλήττεται από την ύφεση. Παραμένει ασαφές αν το κενό μπορεί να καλυφθεί με την ενίσχυση των γερμανικών εξαγωγών στην Κίνα ή άλλες αναπτυσσόμενες χώρες.
Πάντα οι μεγάλες οικονομικές εξελίξεις οδηγούν σε προκλήσεις που απευθύνονται στην πολιτική ηγεσία. Η Ευρώπη διαθέτει σήμερα την ηγεσία που μπορεί να χειριστεί τις καταστάσεις αυτές, ανοίγοντας νέους δρόμους; Το ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, καθώς τα πολιτικά συμφέροντα της ευρωπαϊκής ηγεσίας δεν είναι εύκολο να συμπέσουν. Η πείρα όμως δείχνει ότι ακόμα κι αν κάτι αλλάξει στην Ευρώπη, αυτό θα γίνει αργά και με προτεραιότητες που θα αφορούν άλλες χώρες και όχι την Ελλάδα. Ο πολιτικός χρόνος μετράει διαφορετικά από την Αθήνα στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Η περίπλοκη αυτή κατάσταση μεγαλώνει τις ευθύνες της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, καθώς έφθασε η ώρα της δράσης. Μετά την πενταετία της υπερφορολόγησης των ειλικρινών φορολογουμένων και ανύπαρκτων αξιών ακινήτων, αναγνωρίζεται από όλους η σημασία της ανάπτυξης. Μόνον με ανάπτυξη μπορεί να ξεπεραστεί ο σκόπελος του δημοσίου χρέους, αλλά και να αυξηθεί η απασχόληση.
Το ερώτημα είναι πότε θα περάσουμε από τη φραστική αναγνώριση της ανάγκης για ανάπτυξη, στην υλοποίηση. Γιατί η ανάπτυξη δεν θα γίνει με ευχολόγια, ούτε χωρίς να ξεπεραστούν οι παραδοσιακές αγκυλώσεις για την υποτιθέμενη προστασία των ακτών, των δασικών εκτάσεων και του περιβάλλοντος, την προστασία του εργασιακού καθεστώτος και της επιβολής υψηλής φορολογίας στο μεγάλο κεφάλαιο.