Χθες τα ξημερώματα μια γλυκιά αναστάτωση κατέκλυσε τα πάλαι ποτέ μέλη της εθνικής ομάδας υδατοσφαίρισης γυναικών. Πριν από ακριβώς δέκα χρόνια είχαν κερδίσει το αργυρό μετάλλιο, κάνοντας το πανελλήνιο περήφανο. Σήμερα, αναπολούν με νοσταλγία την εποχή εκείνη και όσα τους δίδαξε ο πρωταθλητισμός.
«Τη στιγμή που έφτασε η σειρά μας στην τελετή έναρξης ένιωσα ρίγη, το διαισθανόμουν ότι επρόκειτο για κάτι που δεν θα ξαναζούσα» εξομολογείται στην «Κ» η 34χρονη σήμερα, Γιούλη Λαρά, που σταμάτησε να παίζει πόλο το 2012. «Η ζωή μας μέσα στο ολυμπιακό χωριό δεν ήταν γιορτινή ούτε ανέμελη», περιγράφει, «το δικό μας πρόγραμμα περιελάμβανε εντατική προπόνηση και ύπνο». Καθώς, όμως, η μία νίκη διαδεχόταν την άλλη, η ελπίδα και η αυτοπεποίθηση της ομάδας αναζωπυρωνόταν. «Είχαμε συνηθίσει να παίζουμε σε κερκίδες των 50 ή 60 ατόμων και ξαφνικά κρινόμασταν από 10.000 άτομα».
«Συμμετείχα το 2008 και στο Πεκίνο, όπου δυστυχώς δεν είχαμε καλή πορεία», συμπληρώνει η Γιούλη, που ξεκίνησε το πόλο στα 12… τυχαία. «Εως εκείνη την ηλικία, έπαιζα τένις, μέχρι που μια μέρα πήγα να παρακολουθήσω την παιδική μου φίλη Αντιγόνη στην προπόνηση». Δεν ήθελε πολύ, ώστε η Γιούλη να «κολλήσει» με το ομαδικό άθλημα, «στην εφηβεία άλλωστε θέλουμε όλοι να ανήκουμε σε μια μεγάλη παρέα». Από τα 20 χρόνια εντατικής προπόνησης, πρωί και βράδυ, έμειναν πολλά «κατάλοιπα». «Είμαι η πιο συνεπής της παρέας, φτάνω πάντοτε ένα τέταρτο νωρίτερα». Τους τελευταίους μήνες έχει ξεκινήσει να ασχολείται με ένα ηλεκτρονικό κατάστημα, που πωλεί αθλητικά ρούχα κατασκευασμένα στην Ελλάδα. Για την εμπειρία της είχε μιλήσει στο TEDx Athens 2011, «οι νεότεροι με ρωτούσαν για τις δυσκολίες, που είναι αναμφισβήτητα πολλές, σε όλο το γυμνάσιο και το λύκειο ξυπνούσα στις 5 το πρωί για προπόνηση και μετά πήγαινα σχολείο».
Η Αντιγόνη Ρουμπέση που πριν από είκοσι και πλέον χρόνια «παρέσυρε» τη Γιούλη, είναι σήμερα αρχηγός της ομάδας πόλο της Βουλιαγμένης. «Στόχος μου είναι να συνεχίσω έως την επόμενη Ολυμπιάδα του 2014» δηλώνει στην «Κ» η 31χρονη αθλήτρια, που ξεκίνησε το άθλημα στα έξι της. «Σήμερα καλούμαι να εμψυχώνω τις νεαρότερες συμπαίκτριες, να τις οπλίζω με δύναμη και κουράγιο», εξηγεί. Η σημερινή κατάντια των ολυμπιακών ακινήτων τη θλίβει. «Σε όσες χώρες έχω βρεθεί ως αθλήτρια διαπιστώνω ότι έχουν αξιοποιήσει το κεφάλαιο Ολυμπιακοί», σημειώνει «όπως η Ισπανία, χώρα που μπορεί να συγκριθεί με εμάς».
Η πειθαρχία και το πρόγραμμα του πρωταθλητισμού βοηθούν σήμερα την Αντι Μελιδώνη, που έχει μια κόρη 10 μηνών. «Ημασταν με τον άντρα μου, που είναι εξίσου πολίστας, προπονημένοι, οπότε τώρα τα ξενύχτια με το μωρό δεν μας πτοούν», περιγράφει γελώντας η 37χρονη, που σταμάτησε το πόλο, όταν έμεινε έγκυος. «Διαφορετικά θα ήμουν ακόμα στην πισίνα» διευκρινίζει η ίδια, που νιώθει «τυχερή και ευλογημένη» που κατάφερε να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς του 2004. Σχετικά με το ακανθώδες θέμα των προνομίων των αθλητών, η ίδια δεν κρύβει ότι έχουν σημειωθεί υπερβολές. «Υπήρξαν περιπτώσεις παιδιών, που για μια θέση στο πανεπιστήμιο ή το Δημόσιο, έπαιξαν ένα χρόνο στην ομάδα και κατόπιν τα εγκατέλειψαν», αναφέρει «εξαιτίας, όμως, τέτοιων παραδειγμάτων, δεν θα πρέπει να εκλείψουν πλήρως τα μπόνους προς τους αθλητές, καθώς ο πρωταθλητισμός είναι μια επένδυση ζωής και γι’ αυτό χρειάζονται ορισμένα κίνητρα, τουλάχιστον για όσους κατορθώνουν μεγάλες διακρίσεις».
Σπουδές και πρωταθλητισμός ήταν μια εξίσωση που δεν έβγαινε, όπως μας περιγράφουν οι τρεις κοπέλες. «Ουσιαστικά είναι μια προσωπική επιλογή, κάνεις το ένα από τα δύο», απαντά η Αντιγόνη, «εγώ προσωπικά δεν είχα ποτέ όνειρα αποκομμένα από το πόλο, όλη μου η ζωή είναι συνδεδεμένη με αυτό». Οπως επισημαίνει η Γιούλη, «όταν είσαι νέα και έχεις ταλέντο, αυτόματα ονειρεύεσαι ότι ανεβαίνεις στο βάθρο. Ετι περαιτέρω, όταν η πόλη σου έχει αναλάβει τους Ολυμπιακούς Αγώνες».