Εχω μία υποψία. Οτι η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει τσάτρα πάτρα τον αντιρατσιστικό νόμο, με την προσθήκη της γενοκτονίας των Ποντίων (λες κι υπάρχει φαινόμενο «αντιποντιασμού», λες και σημειώνονται επιθέσεις κατά Ποντίων τα καλοκαιρινά βράδια στην πόλη, λες κι έχει ποτέ κάποιος σε αυτήν τη χώρα αμφισβητήσει τη συγκεκριμένη γενοκτονία, λες κι υπάρχουν κόμματα ή πολιτικοί που κάνουν καριέρα και διατυπώνουν θεωρίες συνωμοσίας ότι όλοι οι Πόντιοι ελέγχουν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα…) και τις ευλογίες της Εκκλησίας με αντάλλαγμα το πάγωμα της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια.
Ολοι επιδοκιμάσαμε τη γενναιότητα της Ιεράς Συνόδου που ήρθε σε ρήξη με τους σκληροπυρηνικούς ιεράρχες και άναψε το «πράσινο φως» για την υπερψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου. Για το σύμφωνο όμως δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά στην προχθεσινή ανακοίνωσή της. Κι αυτό είναι κάπως ανησυχητικό. Ενας ακόμη παράγοντας που εντείνει την καχυποψία μου είναι οι πρόσφατες προειδοποιήσεις του Τάκη Μπαλτάκου, που απομακρύνθηκε από το στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού λόγω των επαφών του με τη ΧΑ. Αν περάσει το αντιρατσιστικό, θα χάσει η Ν.Δ. τις εκκλησιαστικές ψήφους, είπε ο κ. Μπαλτάκος. Και στη συνέχεια αναρωτήθηκε: «Επειδή υπάρχουν και δεξιοί ομοφυλόφιλοι πρέπει να τους κάνουμε ειδικό νόμο;». Πέρα από το εξοργιστικό γεγονός ότι ο άνθρωπος που είχε ανοιχτό δίαυλο με το φιλοναζιστικό κόμμα μοιάζει ακόμη να χαράσσει την ιδεολογική γραμμή στο κυβερνών κόμμα, το πρόβλημα είναι πως μάλλον απηχεί μεγάλη μερίδα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ.
Eνδεχόμενη παραπομπή του επίμαχου θέματος στις καλένδες από τον ίδιο τον αρμόδιο υπουργό Χαρ. Αθανασίου θα βόλευε και το ΠΑΣΟΚ. Σε αυτή την περίπτωση ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν θα τραυμάτιζε τις παραδοσιακά καλές σχέσεις του με την Εκκλησία, χωρίς ωστόσο να μπορεί κανείς να του καταλογίσει ότι το κόμμα του δεν προσπάθησε. Ούτε μπορεί πράγματι κανείς να ισχυριστεί ότι ο τομέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΠΑΣΟΚ δεν δίνει μάχες. Δίνει. Το θέμα είναι η προτεραιότητα που δίνει ο πρόεδρος του κόμματος σε τέτοια θέματα σε σύγκριση, π.χ., με τον ΕΝΦΙΑ.
Μόνο που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με απόφασή του στις αρχές του χρόνου όχι μόνο επιβάλλει την εφαρμογή της επέκτασης του συμφώνου σε ομόφυλα ζευγάρια, αλλά επιδικάζει και πρόστιμα στο ελληνικό κράτος. Μετά τη μαζική προσφυγή 162 ομόφυλων ζευγαριών, το ποσό που θα κληθεί να καταβάλει ως αποζημίωση το ελληνικό Δημόσιο αναμένεται να ανέλθει σε πολλές χιλιάδες ευρώ. Το κόστος της μη συμμόρφωσης λοιπόν δεν είναι απλώς κοινωνικό, είναι και οικονομικό. Αν θυμάμαι καλά, η οικονομική συγκυρία δεν επιτρέπει στο κράτος να σκορπίζει χρήματα.