Μεταμοντέρνο, χορευτικό κουαρτέτο

Μεταμοντέρνο, χορευτικό κουαρτέτο

1' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΚΡΙΤΙΚΗ. Από σύμπτωση και χωρίς να γνωρίζω τίποτε σχετικά με την Τρίσα Μπράουν είχα δει κάπου στα τέλη του ’60 – αρχές ’70 ένα σόλο της στη Ν. Υόρκη. Χρόνια μετά τη συνάντησα, γνώρισα και αγάπησα στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Και μετά στη Λυών, στις Κάννες, στην Αθήνα. Το αν «οργάνωσε το χάος» και το κατά πόσον «το όνομά της έχει ταυτιστεί με την πρωτοπορία και τον μεταμοντέρνο χορό με την ασταθή μοριακή δομή» (βλέπετε το περιοδικό F.A.) όλα αυτά και άλλα πολλά είναι προς συζήτηση των μονίμων ιστορικών και παρακολουθητών των τάσεων και προτάσεων του «σύγχρονου» χορού παγκοσμίως. Πόσο σύγχρονο να είναι άραγε ένα κομμάτι του 1978; Οπως το άνευ ηχητικής υπόκρουσης σόλο «Watermotor» που άνοιγε το προτεινόμενο κουαρτέτο χορογραφιών της στην Πειραιώς 260 (11/07). Ναι, παραμένει «καινούριο», όχι εκπληκτικά ή αποκαλυπτικά «διαφορετικό» τώρα που η λεγόμενη τεχνική του release έχει γίνει κάτι σαν νεοκλασικό μπαλέτο ή εξπρεσιονιστικός χορός. Εν ολίγοις: κλασική.

Ηταν, πιστεύω, λάθος δομημένο αυτό το κουαρτέτο. Από το 1978 στο ’81, στο ’91, στο 2011, η άποψη, η τεχνική, η αισθητική παρέμενε σχεδόν απόλυτα ίδια. Αλλαζε, απλούστατα, ο αριθμός των χορευτών. Και είχαμε «αφηρημένο», μη δραματικό ή αφηγηματικό χορό. Και, παραδόξως, από το αποκαλυπτικό και ενδιαφέρον σόλο του ’78 θα είναι το ντουέτο «Rogues» του 2011 που μας δημιούργησε την περισσότερη έξαψη, τη μαγνητική γοητεία, το αδιάσπαστο ενδιαφέρον στην παρακολούθηση. Τα πολυπληθή δύο κομμάτια του ’81 και του ’91 ήταν απελπιστικά μονότονα στην επαναληπτικότητα της κινησιολογικής τους έκφρασης.

Αποθύμησα τα έργα της με σκηνικά κοστούμια του Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ που, σύμφωνα με τα λόγια της «προσπαθούσε μέσα από την τάξη να φτάσει στο χάος, ενώ εκείνη από το χάος να φτιάξει την τάξη». Τι θαύμα που πέτυχαν και οι δύο τα αναζητούμενα. Και αν ο «Πυγμαλίων» του Ραμό (Les Arts Florissants του Ουίλιαμ Κρίστι, Μέγαρο Μουσικής 2010) δεν έφτασε σε πρωτοτυπία, αισθητική άποψη ανανέωσης, αναβίωσης και ιδέας μιας κεραυνοβόλου ανατροπής όπως στην μπαρόκ όπερα του Μοντεβέρντι «Ορφέας», και οι δύο απέδειξαν ότι η Τρίσα μας οργανώνοντας το χάος με release και μεταμοντέρνα αποδείχθηκε μία μαγική story teller. Τα μουσικο-κινησιολογικά της παραμύθια θα μείνουν στην ιστορία της μουσικής, του χορού, της όπερας; Ο,τι προτιμάτε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή