Ο Γ. Πανούσης του είπε πως θα καταντήσει «πολιτική γελοιογραφία». Η Α. Ξηροτύρη αποφάσισε να μην τον ψηφίσει. Και η «Σιντόιτσε Τσάιτουνγκ» του έγραψε πως «κάνει τον τζόκερ στο προεδρικό πόκερ». Οπως όλα δείχνουν, ο Φ. Κουβέλης αντί για τον άσο τράβηξε τον μουντζούρη, και κάπως έτσι διαπίστωσε πως στο παιχνίδι «Ποιος θέλει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας;», οι φιγούρες γίνονται εύκολα νούμερα. Φυσικά, δεν ήταν ο μόνος.
Προ ημερών ο Παύλος Χαϊκάλης βγήκε να περιγράψει τον δικό του ιδανικό πρόεδρο, με τη μέθοδο που απογείωσε παλαιότερα τον συνάδελφό του Γιώργο Κωνσταντίνου, όταν περιέγραφε το ιδανικό προφιτερόλ. Ο κ. Χαϊκάλης λιγουρεύεται κάποιον «από την παρούσα Βουλή», που όμως «δεν θα είναι πολιτικός» και που θα γίνει πρόεδρος, αλλά «δεν θα υπογράφει προεδρικά διατάγματα». Κάπου εκεί, ο Τέρενς Κουίκ τού έκοψε την όρεξη. «Εμείς το μόνο που θέλουμε είναι εκλογές», είπε παγερά, και το προφιτερόλ ξαναμπήκε στο ψυγείο. Αλλά τα κουταλάκια γύρω απ’ το τραπέζι της προεδρολογίας είχαν ήδη σηκωθεί από τα πιάτα. Ο Α. Ψυχάρης πρόλαβε να προτείνει τον Β. Μεϊμαράκη, που πρώτη φορά άκουσε να υμνούν τις προεδρικές του χάρες. Αλλά βέβαια, όπως γνωρίζουν όλοι οι παλαιοί προταθέντες, στο προεδρικό τραπέζι τρώγοντας υποψηφιότητες έρχεται η όρεξη.
Πάρτε, για παράδειγμα, την εκλογή του 2000. Τότε μέχρι και ο Δ. Αβραμόπουλος πρόλαβε να ονειρευτεί την Ηρώδου Αττικού: το όνομά του «έπαιζε» στις εφημερίδες, μέχρι που το εκτόπισε ο Γ. Σουφλιάς. Ο οποίος μπορεί ντροπαλά να έλεγε «ουδέν σχόλιον», αλλά μάλλον του άρεσε η ιδέα να φυτέψει πατατούλες στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου. Μόνο που πριν φτάσουν οι σπόροι από τα Φάρσαλα, η υποψηφιότητα απεξηράνθη. Της έκοψε τον ήλιο, βλέπετε, το μητσοτακικό μπλοκ: ο Γ. Βουλγαράκης, που τραγουδούσε τις χάρες του επιτίμου, ο Θ. Κασσίμης, που κάθε τόσο αναλυόταν σε ύμνους μαζί με την Ελσα Παπαδημητρίου, και ο Ευ. Μεϊμαράκης, που τότε δεν σκέφτηκε κανείς να τον προτείνει, και σιγόνταρε διακριτικά απ’ τη γωνία της Ρηγίλλης. Ατυχώς για τη φιλόμουση τετράδα, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1999, χτύπησε τον κ. Μητσοτάκη ο ιός του Μιλένιουμ: ο Κ. Καραμανλής μ’ ένα διπλό νεοδημοκρατικό τόλουπ ανακοίνωσε πως η Ν.Δ. ψηφίζει Κ. Στεφανόπουλο. Αλλά βέβαια οι παλαιές καραβάνες της πολιτικής ξέρουν καλά πως δεν ωφελεί να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα, πόσο μάλλον δίπλα από τη χαμένη καρέκλα. Και έτσι ο Κ. Μητσοτάκης ανασκουμπώθηκε, και κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία δήλωσε πως «ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα γυρίζουμε σελίδα και πάμε μπροστά». Και ποτέ δεν κοιτάμε πίσω.
Πράγμα που δεν μπόρεσε να κάνει ο Γ. Σουφλιάς, και έτσι την έπαθε όπως η γυναίκα του Λωτ. Στην προεδρική εκλογή του 2005, ο Κ. Καραμανλής δήλωσε ότι θα στηρίξει Κάρολο Παπούλια, και ο Σαρακατσάνος πάγωσε καταμεσής του κάμπου. Γιατί μπορεί ο Κ. Μητσοτάκης να μην ενδιαφερόταν πια (και ας είχε προλάβει στο ενδιάμεσο να τον ξαναπροτείνει ο Γ. Καρατζαφέρης), αλλά ο Γ. Σουφλιάς πέντε χρόνια ετοίμαζε το αυτόματο πότισμα για τους προεδρικούς κήπους. Και όταν είδε την πόρτα να κλείνει, άνοιξε το παράθυρο της γκρίνιας, από το οποίο τρύπωσε στη Ν.Δ. η διχόνοια. Ακόμα και έτσι, το μόνο που κατάφερε ο κ. Σουφλιάς ήταν να μπει στη μακρά λίστα των εσαεί προτεινομένων για την Προεδρία. Στην οποία, πάντως, είχε εκλεκτή παρέα.
Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος εφέτος συμπληρώνει δέκα χρόνια προτεινόμενος – το 2004 πρώτη φορά τον λάνσαρε το καραμανλικό περιβάλλον ως αριστερό πασπαρτού. Ο Κώστας Σημίτης, πάλι, ζει ατελείωτο προεδρικό deja vu: προ εξαμήνου τον θυμήθηκε ξανά ο Νίκος Χριστοδουλάκης και τον σέρβιρε ως κρύο προεδρικό πιάτο στους δημοσιογράφους. Και ο Κ. Καραμανλής, απ’ όταν περιέπεσε σε πρωθυπουργική αφωνία, κατέχει θέση υπερήρωα προέδρου στη φαντασία της λαϊκής Δεξιάς. Ο Πάνος Καμμένος, ο Γιάννης Τραγάκης και άλλες πολλές γαλάζιες οπτασίες, χρόνια τώρα, θρηνούν που δεν τον βλέπουν στην Ηρώδου Αττικού. Καθώς ο Φ. Κουβέλης προστίθεται στη βιτρίνα με τις προεδρικές ρεζέρβες, το κουαρτέτο για το πόκερ συμπληρώνεται. Μένει μόνο να δούμε ποιος θα πετάξει πρώτος τον βαλέ, να κόψει τους ρηγάδες στον δρόμο προς την Ηρώδου Αττικού.