Ζούμε σε μια διαταραγμένη εποχή. Πού αλλού, σε ποια πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα τηλεοπτικά δελτία έγκυρων καναλιών θα ανέλυαν επί ένα τέταρτο, χρόνο απέραντο τηλεοπτικά, τις ντροπές του ανεξάρτητου βουλευτή Νικολόπουλου, ο οποίος χυδαιολόγησε στο Twitter για τους ομοφυλοφίλους; Εξοργίσθηκε λέει μόλις έμαθε ότι ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου πρόκειται να παντρευτεί τον κύριο με τον οποίο διατηρεί δεσμό. Θίχτηκε ο ανδρισμός του Πατρινού και ξεσπάθωσε. Και αντί σύσσωμη η πολιτική πολιτειακή και πνευματική ηγεσία να τον κατακεραυνώσει για την απρέπεια που εκθέτει τη χώρα, το ρίξαμε στα κουτσομπολιά και στο διαδικτυακό σούσουρο. Πού αλλού όμως διαβουλεύονται, χρόνια, πίσω από κλειστές πόρτες πολιτικοί και παπάδες για ένα απλό σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, που θα έλυνε ζωτικά προβλήματα αυτών των ανθρώπων; Πού αλλού ιεράρχες, με πολλά διδακτορικά μάλιστα, αποφαίνονται ότι στην ελληνική πραγματικότητα δεν υπάρχει ομοφοβία, αλλά αντιθέτως ομομανία; Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα αρνούνται τόσο πολύ να αντικρίσουν την πραγματικότητα και παίζουν τόσο πολύ με τους θεσμούς και τους ρόλους; Υπάρχει προηγούμενο Δημοκρατίας, εκτός μουσουλμανικού τόξου, όπου δημιουργείται μέγα θέμα όταν κάποιος δεν ορκίζεται στον Θεό; Ζούμε σε πολύ διαταραγμένες εποχές. Για τον όρκο, πολιτικό ή θρησκευτικό, δίνονται μάχες λυσσώδεις, ιδεολογικές και επικοινωνιακές, καθορίζονται ταυτότητες, φανατίζονται πολίτες. Ζούμε σε εποχή αποθέωσης του επουσιώδους: προσπαθούν να μας πείσουν, για παράδειγμα, ότι είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα που θα διαπραγματευτούμε με τους δανειστές στο Παρίσι αντί της Αθήνας, ότι αυτό κάτι σημαίνει και μάλλον το τέλος των Μνημονίων. Περί του αντιθέτου μας διαβεβαιώνουν στην Ευρώπη: Από τον Σόιμπλε μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο… Αν αυτοί όλοι που σκέφτονται κάτι τέτοια φτηνά κολπάκια με το Παρίσι και τα παρόμοια, και οι άλλοι που νομίζουν ότι το μισό πρόβλημα της χώρας λύθηκε αν ορκιστείς πολιτικά και όσοι αντιστέκονται σε νόμους αυτονόητους αλιεύοντας ψηφαλάκια σε θολά νερά, επιχειρούσαν έστω, να αναμετρηθούν με το πρόβλημα της χώρας που λυγίζει, τότε ίσως να υπήρχε ελπίδα. Αντιθέτως, όλοι με προχειρότητες, σπασμωδικές κινήσεις, επικίνδυνες επιλογές, αναζητούν την εξουσία. Να τη διατηρήσουν ή να την κατακτήσουν. Και μετά βλέπουμε.
Ας ορκιστούμε στο αυτονόητο
1' 38" χρόνος ανάγνωσης
