Πόσο σημαντικό είναι το ενδιαφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών για την Ευρώπη; Βρισκόμαστε σε φάση επαναπροσδιορισμού των σχέσεων της Γερμανίας με τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους; Μετά τις ενδοκυβερνητικές αντιδράσεις στη Γαλλία και τις αιτιάσεις της Ιταλίας για την ανάπτυξη, θα ανοίξει η προοπτική χαλάρωσης της οικονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη; Αυτά είναι τρία θεμελιώδη ερωτήματα, τα οποία οι διεθνείς οικονομικοί και πολιτικοί παρατηρητές θέτουν για να κάνουν τις προβλέψεις για το τι μέλλει γενέσθαι στη Γηραιά Ηπειρο. Ερωτήματα κρίσιμα, στρατηγικού χαρακτήρα, που δεν επιδέχονται εύκολες απαντήσεις, αλλά, από την άλλη, δεν είναι και δύσκολο να τα προσεγγίσει κανείς…
Οι ΗΠΑ, κατά πρώτο λόγο, δεν έχουν κανένα σοβαρό λόγο ανησυχίας για την Ευρώπη. Ούτε διαβλέπουν πλέον τυχόν κίνδυνο διάσπασης της Ευρωζώνης ούτε τη δυνατότητα να μπορεί η Γερμανία να παίξει τον ρόλο του υπερ-ηγεμόνα της Ηπείρου, πράγμα που θα ξυπνούσε δαίμονες του παρελθόντος. Αντιθέτως, οι ΗΠΑ ξαναμπαίνουν σε μια δίνη εξελίξεων, που χρόνια τώρα προσπαθούσαν να αποφύγουν. Εμπλοκή μεγάλη στην Ασία, στο Ιράκ, στη Συρία και με δεδομένο ότι ο Ομπάμα θα ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που θα επιθυμούσε να ξαναβγάλει τους Αμερικανούς στρατιώτες από το σπίτι τους. Ταυτόχρονα, η πολιτική ενέργεια των Ηνωμένων Πολιτειών παραμένει εγκλωβισμένη στο σκληρά ανταγωνιστικό παιχνίδι με την Κίνα και αυτό είναι ένα μείζον ακόμη θέμα. Οι ΗΠΑ αδυνατούν να εξισορροπήσουν τις μεγάλες ανατροπές στη στρατηγική σκακιέρα, στην ουσία δεν ξέρουν καν πώς να χειριστούν και τι πολιτική να ακολουθήσουν απέναντι στην Κίνα που αναπτύσσεται ταχύτατα ως οικονομία και ως γεωπολιτική δύναμη. Συνεπώς, για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε η Ευρώπη ούτε ειδικότερα η Γερμανία αποτελούν προτεραιότητα στην εξωτερική τους ατζέντα.
Στην πλευρά της Ευρώπης τώρα, διακρίνονται αλλαγές οι οποίες περιλαμβάνουν ασφαλώς και τη στάση της Γερμανίας. Αλλά δεν φαίνεται να είναι εντυπωσιακές και δεν πρόκειται να πυροδοτήσουν κάτι ουσιαστικότερο σε βραχυχρόνιο ορίζοντα. Η οικονομική κρίση ενίσχυσε τον ρόλο της Γερμανίας και η Γερμανία αξιοποίησε μονομερώς αυτή την ευκαιρία, αλλά, και από την άλλη, η κρίση υποβάθμισε δραματικά τον ρόλο της Γαλλίας και της Ιταλίας, και αυτή η μεγάλη πλέον ανισορροπία δεν είναι καθόλου εύκολο να αποκατασταθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Γαλλία και Ιταλία, εξάλλου, μπορεί να ευαγγελίζονται τη χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής, πλην όμως και οι ίδιες στην πράξη κινούνται πολύ επιφυλακτικά, βλέποντας ότι πάνω από όλα το συμφέρον τους είναι η ενίσχυση και η συνοχή της Ευρωζώνης (βλέπε και νέα κυβέρνηση Ολάντ).
Για ποιες αλλαγές μιλάμε τότε; Κυρίως για τις μετατοπίσεις που είναι αναγκασμένη να αποδεχτεί σταδιακά η Γερμανία, κάτω από το κλίμα που δημιουργούν ωστόσο οι εξελίξεις εντός και εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων. Η Γερμανία δείχνει ότι δεν αντέχει για πολύ να είναι η δακτυλοδεικτούμενη των άλλων εταίρων, το υποδηλώνουν και οι πολιτικές ζυμώσεις που γίνονται για πρώτη φορά στο επίπεδο της νέας Κομισιόν. Αλλά, κυρίως, γιατί συνειδητοποιεί ότι από μόνη της δεν μπορεί να διαδραματίσει κανέναν πρωταγωνιστικό ρόλο στα μείζονα παγκόσμια προβλήματα. Είναι μικρή και έτσι αναγκασμένη να δουλέψει έχοντας όλη την Ευρώπη ενιαία, σε προοπτική γεωπολιτικής δύναμης.