Κύριε διευθυντά
Πολύς λόγος γίνεται, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, για το επίπεδο ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, κυρίως στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, αλλά και λιγότερο του δημόσιου τομέα, που είναι εν πολλοίς μονοπώλια. Για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα μάλιστα, εστιάζεται το ενδιαφέρον στη μείωση του εργασιακού κόστους και λιγότερο ή καθόλου σε άλλες παραμέτρους. Αυτό γίνεται πρόχειρα, τόσο σε επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας, όσο και σε εκείνες εντάσεως κεφαλαίου! Δεν εξετάζονται, παρά ελάχιστα, άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα, π.χ. το κόστος της οργάνωσης, το κόστος των διαδικασιών, η βελτίωση της ποιότητας κ.λπ. Eτσι καταλήγουν αρμόδιοι τεχνοκράτες (εσωτερικού και εξωτερικού…) στο συμπέρασμα ότι, με τη μείωση των μισθών και ασφαλιστικών εισφορών ή με την άκριτη μείωση του προσωπικού, θα υπάρξει αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Λίγη σημασία δίνουν και λίγη προσπάθεια καταβάλλουν στον εξορθολογισμό της πολύπλοκης οργάνωσης, στην αξιολόγηση των επενδύσεων, στην απλούστευση των διοικητικών διαδικασιών, στη βελτίωση της ποιότητας, στην άρση διοικητικών βαρών, αλλά και στην απόδοση του εργασιακού προσωπικού, στη βέλτιστη αξιοποίησή του καθώς και στην ορθολογική κατανομή του.
Κατά την άποψή μου δεν πρέπει όλα να τοποθετούνται στην ίδια ζυγαριά και να αντιμετωπίζονται ισοπεδωτικά. Θα πρέπει, αφού διαχωρισθούν από πλευράς αντιμετώπισης, οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, αλλά και οι μεικτής μετοχικής σύνθεσης, να ποσοστοποιηθούν σε κάθε μία οι διάφοροι παράγοντες που προαναφέρθηκαν, να καθοριστεί διαφορετική χρονική προτεραιότητα στην αντιμετώπισή τους και να ακολουθηθεί συγκεκριμένος οδικός χάρτης για κάθε μία. Και βέβαια, από πλευράς πολιτείας, είναι απαραίτητες η θέσπιση απλουστευμένου και σταθερού φορολογικού συστήματος, η ολοκλήρωση της απλούστευσης των διαδικασιών των φορέων της Πολιτείας και η ανάδειξη της υγιούς επιχειρηματικότητας. Η συνεργασία, προς την κατεύθυνση αυτή, των οργάνων της Πολιτείας, των επιχειρηματικών φορέων (ΣΕΒ, ΣΕΠΕ, ΕΒΕΑ κ.λπ.) και των εργασιακών ενώσεων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ κ.λπ.) που υπάρχει μέχρι τώρα, επιβάλλεται να ενταθεί και να αποδώσει, μακριά από ιδεοληψίες, κομματικές σκοπιμότητες και ατελέσφορα επιχειρηματικά συμφέροντα. Και όλα αυτά σε μόνιμη βάση και όχι μόνο λόγω της παρούσας συγκυρίας.
Μιχαλης Π. Σακκας – Μηχ/γος – ηλεκ/γος ΕΜΠ / Μαρούσι
Κτίριο – σύμβολο των δύο άκρων
Κύριε διευθυντά
Φορτωμένο με μνήμες το κτίριο Αβέρωφ της Αρχιτεκτονικής! Ρίγος εβδομήντα και πάνω χρόνων, Ελλήνων εκλεκτών, γαλουχημένων στις αίθουσες και στο αίθριό του, αγώνων στην Κατοχή, στο διώξιμο της χούντας, το «χάσιμο του εξαμήνου» (βλ. Λακασά, «Καθημερινή» 10/7/14, σ. 16)… Και δυστυχώς «σφηκοφωλιά», κατά περιστάσεις, χαφιέδων, την αποχουντοποίηση «σκαπουλαρισάντων», οικογενειοκρατίας και κομματοσκυλικής νοοτροπίας. Σύμβολο του πιο καλού και του πιο κακού, που δυστυχώς γαλουχήθηκε κι έγινε ανεκτό στο ιστορικό αρχιτεκτόνημα. Θύματα, μεταξύ άλλων, και ορισμένοι που πίστευαν ότι οι διδάσκοντες έπρεπε μόνο να διδάσκουν, να ερευνούν και να εμπνέουν, να καθοδηγούν με τον ορθό λόγο και την αισθητική, ανοιχτόμυαλοι και «περιεκτικοί» των πάντων στην υπηρεσία της «αισθητικής» για ελευθερία και δημιουργία, για «ανθρώπινη κλίμακα» και «μέτρο» στην αρχιτεκτονική, την πολεοδομία και τη δημοκρατία. Εχθροί όμως κι όλοι εκείνοι, από δω κι από κει, οι γαλουχημένοι στην καταστροφή και τη βία, «αδιάβαστοι» που δεν άκουσαν ποτέ πώς καταλάβαιναν και εφάρμοζαν στη ζωή και στον σχεδιασμό την «αναρχία» μεγάλοι ιδεολόγοι και ταλαντούχοι αρχιτέκτονες όπως οι Αλβάρ Ααλτο και Φρανκ Λόιντ Ράιτ, αλλά αντ’ αυτού οι εγχώριοι, αυτοπεριοριζόμενοι στον «οπτικό θαυμασμό της πλαστικότητας», του κατά τα άλλα, όπως πλέον γνωρίζουμε σήμερα, «κωλοτουμπάκια» και κατά περιόδους τον φασισμό υπηρετούντα Le Corbusier (βλ. π.χ. Nicholas Fox Weber, «Le Corbusier» – Knopf 2008)…και από τον νόμο-πλαίσιο κι εδώ να έχουν χαθεί οι ηγετικές μορφές, φόβος για την έκφραση ατομικής θέσης σαν της ανώνυμης φοιτήτριας, που της αξίζουν συγχαρητήρια και καλά γράψατε γι’ αυτήν (βλ. Λακασά ανωτέρω), όλα «μπουλουκιδών» στις διπλωματικές, σε όλα ομάδες, γιατί υποθέτω δεν αρκεί το διδακτικό προσωπικό, με αντιγραφές κι αντιγραφείς των πάντων, ένας να δουλεύει και οι πολλοί να λουφάζουν, τα κομματικά να υπερτερούν, και με τα παρακλάδια πανεπιστήμια, όλα ένα πλέγμα μιας ευρύτερης ασφυξιογόνου κατάστασης, σε όλα τα επίπεδα και όλες τις κατευθύνσεις, κανείς εδώ και πολλά χρόνια εκ των έσω να μιλάει, και όλα μέσα στην κρίση να διαφεντεύονται, να αποφασίζονται και να προωθούνται από εγκάθετους κι εγκαθετάκια, που μας έφεραν στην κρίση, με ό,τι καλό κι εκτός του «εδώ έτσι γίνονται», να καρατομείται… Να έχουν φύγει δραστηριότητες και υποχρεώσεις κοινωνικής ευθύνης μιας αρχιτεκτονικής σχολής από τα οικεία, μετατεθειμένες σε μεγαθηριακά ιδρυματικά κατασκευάσματα (μέγαρα), μουσεία (Μπενάκη – Ακρόπολης), εστιατόρια στεγάστρων με κούρους και Κινέζους επισκέπτες στο εσωτερικό και στο λιμάνι του Πειραιά (για μαθήματα «πολεοδομίας» υποθέτω / Ο μελλοντικός Πειραιάς: πρώτο στόχαστρο επί ευρωπαϊκού εδάφους στο απώτερο μέλλον, στην περίπτωση που θα φαγωθούν Κινέζοι με Αμερικανούς. Κτίριο Αβέρωφ, ένα ρίγος των άκρων, σε μια εποχή που το «ανήθικο», το «βίτσιο» και η οικονομική σκοπιμότητα έχουν διαδεχθεί το «καλόν», το «ωραίον» και την «Τέχνη της ζωής» («The Art of Living», βλ. James Truslow Adams)… Τίποτε μα τίποτε σε τούτο τον τόπο δεν θα αλλάξει υπό την παρουσία των εγκαθέτων και σήμερα «κροκοδειλιοδακρυρροούντων γόνων», με θέσεις-κλειδιά σε όλα τα ιδρύματα, όχι μόνο στο μετερίζι της Αρχιτεκτονικής, αλλά και αλλού. Δυστυχώς, η τρόικα και τα μνημόνια δεν τ’ άγγιξαν όλα τα παραπάνω, και είχαμε υπουργεία και υπουργούς Παιδείας που αγρόν ηγόραζον υποθάλποντες ό,τι κακόν.
Συγχαρητήρια «Καθημερινή» για το διαχρονικό ενδιαφέρον σου για την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία, και το δριμύ «κατηγορώ» της φοιτήτριας…
Αντωνης Κ. Αντωνιαδης – Αρχιτέκτων-πολεοδόμος τ. καθηγητής Αρχιτεκτονικής UTA
Μισθοί δικαστών
Κύριε διευθυντά
Κατά τη θητεία μου παλαιότερα σε υπουργείο και τη συμμετοχή μου σε ειδών-ειδών Συμβούλια ως πρόεδρος ή μέλος, έμαθα πως: σε συνεδρίαση του Συμβουλίου απαγορεύεται να μετέχει μέλος εάν το θέμα αφορά σε υπόθεση δική του ή συγγενικού του προσώπου. Και αυτό, προφανώς, γιατί η συμμετοχή του μπορεί, λίγο-πολύ, να επηρεάσει αρνητικά το «δίκαιον» της Απόφασης, αλλά και γιατί τότε αυτή (αν το λέω σωστά) θα «πάσχει ακυρότητος».
Δεν είμαι νομικός και δεν γνωρίζω τα «ψιλά γράμματα» της νομικής τέχνης. Ως πολίτης όμως πιστεύω πως η παραπάνω συνθήκη, αδιάφορα αν επιβλήθηκε κατά νόμον ή κατ’ έθος, σίγουρα καθιερώθηκε ως αναγκαίος και υποχρεωτικός διαδικαστικός όρος, προκειμένου να προστατευθεί το «Δίκαιον». Γι’ αυτό και αναρωτιέμαι: Πώς είναι δυνατόν «Συμβούλιο» εκ δικαστών να δικάζει θέμα δικαστών, τόσον λεπτόν και… τόσων λεπτών.
Πιστεύω πως το πρόβλημα που προβάλλει η απόφαση των δικαστών για αύξηση του μισθού τους και των συντάξεών τους και αναδρομικά δεν είναι μόνο η μετακίνηση του οικονομικού βάρους στην πλάτη συνανθρώπων που πολλοί λιμοκτονούν και άλλοι αυτοκτονούν. Το γεγονός ότι το φαινόμενο αυτό συμβαίνει σε φορέα πολύ πιο σημαντικό από μια απλή διοικητική μονάδα και για δεύτερη φορά (βλ. και παλαιότερα) ευλόγως γεννάει ερωτήματα για τον τρόπο απονομής του «Δικαίου»· και μάλιστα από εκείνους που θεωρούνται διάκονοι της θεάς Δίκης και πρέπει, κατά τον ποιητή, να ’ναι «δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις, /… / γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν / είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι, / πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε, /…».
Βασιλης Χαρισης – Αρχιτέκτων