H επιστροφή του Al Pacino

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Γεννημένος το 1940, Αμερικανός με ιταλικό αίμα να κυλάει στις φλέβες του και με το τοπωνύμιο Κορλεόνε της Σικελίας «δεμένο» με την προσωπική και επαγγελματική του ιστορία (σ.σ.: από εκεί καταγόταν ο παππούς του), ορκισμένος εργένης και ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του, ο Al Pacino ήταν η έκπληξη του φετινού Φεστιβάλ Βενετίας.

Έχοντας στην «πλάτη» ένα Όσκαρ (για το «Άρωμα Γυναίκας»), μερικές εμβληματικές ερμηνείες (από τον «Νονό» και τον «Σημαδεμένο», μέχρι τη «Σκυλίσια μέρα»), μερικές εμπορικές, αλλά all time classic πλέον επιτυχίες (όπως ο «Δικηγόρος του Διαβόλου», το “Insomnia”, το “Hit” και τόσα άλλα), θα μπορούσε, στα 74 πια, να αναπαυθεί στις δάφνες του και στη νέα του ζωή με την κατά 35 χρόνια νεότερη σύντροφο του, Lucila Sola.

Άλλωστε, δεν του έλειψε μερτικό ούτε από τις μεγάλες στιγμές ούτε, βέβαια, και από τις αψυχολόγητες επιλογές, όπως η κακογυρισμένη “Simone” και το ανεκδιήγητο guest του στο “Jack & Jill” του χοντροκομμένου – η αλήθεια είναι – Adam Sandler.

Όμως, ο Pacino, μάλλον γύρευε ή έναν εξαιρετικό επίλογο σε μία σπουδαία καριέρα ή έναν αξιοσημείωτο τρόπο για να επιστρέψει. Και τα κατάφερε.

Στη Βενετία κατέφθασε με δύο σημαντικές ταινίες: το “Manglehorn” του David Gordon Green και το “The Humbling”, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Barry Levinson.

Πέρα από το ότι ο Τύπος προτίμησε να εστιάσει στην πρώτη ταινία (ή στη νέα αγαπημένη του Pacino και τη διαφορά ύψους τους), η δεύτερη ταινία, ίσως, έχει περισσότερα να «πει» για την πιο ώριμη φάση του ηθοποιού με τη χαρακτηριστική φωνή.

Γιατί, το “The Humbling”, βασισμένο στο ομώνυμο 30ο βιβλίο του πολυβραβευμένου Philip Roth (σ.σ.: στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Πόλις" σε μετάφραση Κατερίνας Σχινά και με τον τίτλο "Η ταπείνωση") μιλάει για τον ξεπεσμό ενός μεγάλου ηθοποιού, την ψυχολογική κατρακύλα ενός καλλιτέχνη που νιώθει να τον εγκαταλείπει το ταλέντο του, την «πτώση» ενός μεγάλου που συνειδητοποιεί ότι είναι ένα τίποτα και κάπως έτσι οδηγείται προς το τέλος.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Pacino – ο οποίος δεν δίστασε να μιλήσει για τη δική του υπαρξιακή κρίση στη συνέντευξη Τύπου – είχε αγοράσει εδώ και χρόνια τα δικαιώματα από τον Roth, φτιάχνοντας μία ταινία με ελάχιστα υλικά, εξαιρετικά (για τα δεδομένα του) χαμηλό budget και όλο του το ταλέντο, στην πιο κρίσιμη δεκαετία της πορείας και της ζωής του.

Κατά τα λοιπά, ήταν μία καλοσχεδιασμένη επιστροφή, ενός «τέρατος» της μεγάλης οθόνης: δύο καλές υποψηφιότητες για την ουσία του πράγματος, δύο κούκλες στο πλευρό του για το θεαθήναι και η συνολική εικόνα ενός ανθρώπου που στα 74 κάνει «θόρυβο» για τους σωστούς λόγους.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή