Καλοντυμένος, σοφιστικέ, ευγενικός, του αρέσει να επισκέπτεται χώρους τέχνης και οι συμπατριώτες του τον φωνάζουν «Il Mister», χαρακτηρισμός που παραπέμπει σε Aγγλο τζέντλεμαν – αυτός είναι ο γιος ενός Ρωμαίου κρεοπώλη που προτίμησε να παίξει μπάλα από το να αναλάβει τη δουλειά του πατέρα του, σε αντίθεση με τους τρεις αδερφούς του. Εγινε ένας μέτριος αμυντικός στις μικρές κατηγορίες του ιταλικού ποδοσφαίρου, για να εξελιχθεί αργότερα στον προπονητή μερικών εκ των κορυφαίων ευρωπαϊκών κλαμπ. Κάποτε δήλωσε ότι θα ήταν περήφανος αν αναλάμβανε μια εθνική ομάδα – θα προτιμούσε την Ιταλία ή την Αγγλία, αλλά δεν θα έλεγε όχι και σε κάποια άλλη πρόταση. Οπερ και εγένετο. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι υπέγραψε διετές συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές 800.000 ευρώ και η Αθήνα έγινε ο 15ος προπονητικός του σταθμός. Σε αντίθεση με τον Ρεχάγκελ, που ζούσε αποκλειστικά στη Γερμανία, ο Ιταλός αναμένεται να εγκατασταθεί μόνιμα στην ελληνική πρωτεύουσα μαζί με τη σύζυγό του Ροσάνα, με την οποία έχουν μία κόρη, την Κλαούντια.
Είναι ένα ακόμη απαιτητικό πρότζεκτ για τον 62χρονο προπονητή. Το 1991, τη χρονιά δηλαδή που έφυγε ο Μαραντόνα, ανέλαβε τη Νάπολη. Αργότερα υποδέχτηκε τα δισεκατομμύρια του Ρόμαν Αμπράμοβιτς στην Τσέλσι και μετά βρέθηκε στη Γιουβέντους στη μετά Καλτσιόπολις εποχή. Η τελευταία του δουλειά ήταν ξανά με έναν Ρώσο κροίσο, τον Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ, όταν αυτός αγόρασε τη Μονακό. Πέρασε επίσης από τη Βαλένθια, την Ατλέτικο, την Πάρμα, τη Φιορεντίνα, τη Ρόμα, την Ιντερ, χωρίς όμως να κερδίσει σχεδόν τίποτα. Ενα Κύπελλο Ιταλίας, ένα Κύπελλο Ισπανίας, ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ· ελάχιστα μετάλλια για 28 χρόνια καριέρας. «Δεν είναι νικητής, είναι δημιουργός», γράφτηκε κάποτε γι’ αυτόν, μια φράση που τον «αθωώνει» και του χαρίζει καλά συμβόλαια σε όλη την Ευρώπη.
Στο τιμόνι, πάντως, μιας εθνικής ομάδας δεν έχει την πολυτέλεια να μην είναι νικητής. Αν δεν προκριθούμε στο Euro του 2016, θα μιλάμε για μια χαμένη διετία. Ο ίδιος το αντιλαμβάνεται, γι’ αυτό και δήλωσε ότι δεν σκοπεύει να κάνει ριζικές αλλαγές. Αρχικά δηλαδή θα ακολουθήσει το επιτυχημένο μοντέλο των προκατόχων του. Θεωρητικά έστω, το αμυντικογενές προφίλ μας ταιριάζει στην κουλτούρα κάθε Ιταλού προπονητή.
Αυτό όμως που απαιτείται από τον Ρανιέρι είναι το κάτι παραπάνω: να κάνει την Εθνική πιο ελκυστική. Με την κοσμοπολίτικη αύρα και το διεθνές στάτους του να αλλάξει την αντίληψη ότι η Ελλάδα παίζει αντιαισθητικό ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα τα καταφέρει, τουλάχιστον όμως φαίνεται ότι δεν ήρθε για διακοπές – όπως πολλάκις έχει κάνει επισκεπτόμενος το νησί της Κέρκυρας. Το φετινό καλοκαίρι, λοιπόν, το πέρασε παρακολουθώντας Ελληνες ποδοσφαιριστές και συλλέγοντας στοιχεία, ώστε να έχει την πληρέστερη δυνατή εικόνα για το «υλικό» του. Στο πρώτο του επίσημο παιχνίδι, την επόμενη Κυριακή κόντρα στη Ρουμανία, αρχίζει ένα νέο κεφάλαιο για τον ίδιο και για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα χρειαστούν, βέβαια, αρκετοί μήνες μέχρι να καταλάβουμε αν ο Ρανιέρι βρήκε στην Ελλάδα τη δουλειά που θα τον κάνει επιτέλους νικητή.