«Επέζησα δύο εβδομάδες χωρίς Ιντερνετ, ήταν δύσκολο αλλά τα κατάφερα». Η φίλη στην άλλη άκρη της γραμμής μού διηγείται ίσως το πιο σημαντικό γεγονός των φετινών της διακοπών. Δύο ολόκληρες εβδομάδες κι ούτε μια φορά δεν αναζήτησε κάποιο τρόπο να δει τα mail της ή τα νέα από το facebook. Την ακούω πιο ευτυχισμένη, πιο ανάλαφρη. «Ηταν κάτι σαν αποτοξίνωση, όμως έτσι μπόρεσα να κάνω την πλήρη αποσύνδεση, αυτό δεν είναι διακοπές;» λέει.
Αλήθεια ποιος τολμάει να το κάνει, ποιος μπορεί και να ήθελε, μάλλον ας το πω αλλιώς, ποιος θα ήθελε κάτι τέτοιο; Marina is in Berlin. Paul is feeling great at Aigina. Στιγμές από τις πιο προσωπικές μας, μόνος με τον αγαπημένο/αγαπημένη σου στην παραλία, σκέψεις, αφιερώσεις όλα καταγράφονται και οι φίλοι στο facebook χαρούμενοι που είναι οι πρώτοι μάρτυρες τέτοιων στιγμιότυπων κάνουν like. Μετράμε τα like; Το έχω ακούσει και αυτό. Παράπονα από φίλες ότι δεν μου έκανε like ο τάδε, οπότε κι εγώ δεν του κάνω, ή μονίμως σε κάποιους κάνουν πολλά like σε κάποιους λίγα, αρχίζουν οι συγκρίσεις, οι ζήλιες, ποιος είναι πιο δημοφιλής και γιατί. Δεν θέλω να νοσταλγήσω το παρελθόν λέγοντας πόσο πιο ήρεμα ήμασταν εμείς που μεγαλώσαμε χωρίς κινητά, Ιντερνετ, facebook και twitter.
Κι εγώ επέζησα σχεδόν δύο εβδομάδες χωρίς φέισμπουκ, όμως μου έλειπε, με άγχωνε που δεν μπορούσα να δω τα μέιλ, σαν κάτι να μου διέφευγε, ενώ το πρώτο που έκανα όταν γύρισα σπίτι ήταν να «συνδεθώ», τότε μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους. Ενα τεράστιο άνοιγμα στην επικοινωνία και συγχρόνως ένας εθισμός; Το επιβεβαιώνουν όσοι έχουν βιώσει την αναγκαστική στέρηση. Οπως όμως σε όλες τις καλές νηστείες, το αποτέλεσμα της έλλειψης είναι τελικά αναζωογονητικό. Δοκιμάστε…