Η πρώτη πεζοπορία στην Αθήνα, με την πρώτη συννεφιά του Σεπτεμβρίου, με έφερε στην περιοχή του Μουσείου. Και καθώς έσπρωχνα τη βαριά εξώπορτα της παλιάς πολυκατοικίας στην οδό Μπουμπουλίνας, που ήταν ο προορισμός μου, σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν ήμουν κάτοικος της περιοχής. Ανέβηκα σε επαγγελματική στέγη που είχε καταλάβει τον χώρο ενός πρώην διαμερίσματος του 1955. Εβλεπα τις συρόμενες πόρτες που χώριζαν το γραφείο από το σαλόνι και τον στενόμακρο διάδρομο με το μωσαϊκό που οδηγούσε στις πρώην κρεβατοκάμαρες. Πόσες φορές είχα δει αυτήν τη διαρρύθμιση, πόσο αθηναϊκή μου φάνηκε η ζωή σε ένα τέτοιο κέλυφος, πόσο μάλλον σε αυτή την πολυκατοικία που τα μπαλκόνια της κοιτούσαν την πίσω όψη του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.
Φεύγοντας, έριξα μια ματιά στα κουδούνια. Τα περισσότερα, επαγγελματικές στέγες, διέκρινα όμως και ονόματα και υπέθεσα ότι οι επάνω όροφοι θα ήταν κατοικίες. Συζητώντας το θέμα με φίλους, διαπίστωσα ότι πολλοί ζούσαν στην ευρύτερη περιοχή ή είχαν γνωστούς που δεν θα άλλαζαν το Μουσείο ή το Πεδίον του Αρεως. Δεν μου έκανε εντύπωση, γιατί το δικό μου αθηναϊκό βίωμα περιελάμβανε την παλιά, αστική ζωή του «Μουσείου» ώς τις παρυφές της Αλεξάνδρας και πέραν αυτής, προς την αριστοκρατική Μαυρομματαίων, την Κοδριγκτώνος και τη Δροσοπούλου. Ηταν (είναι) ένα απόθεμα κτιριακής υποδομής υψηλών προδιαγραφών, με το ίχνος της παλιάς ζωής ορατό.
Με αυτές τις σκέψεις, ξεχύθηκα στα δρομάκια γύρω από την Μπουμπουλίνας και με το μάτι σκάναρα κάθε σπιθαμή. Πώς θα γίνει να επανέλθει αυτή η περιοχή ψηλά στην ιεραρχία των πιο περιζήτητων διευθύνσεων; Γίνεται; Είναι εφικτό; Με το Πεδίον του Αρεως στην κατάσταση που είναι, με το Πολυτεχνείο στη δική του κατάσταση, με τον κήπο του Μουσείου φάντασμα του παλιού εαυτού του, λιγόστευαν οι ελπίδες όσο το σκεφτόμουν. Ωστόσο, όσο περπατούσα και παρατηρούσα πιο προσεκτικά τα κτίρια, ωραία ή αδιάφορα, την ήρεμη ρυμοτομία, την κατασταλαγμένη, πυκνή αστική αύρα, τις δενδροστοιχίες της Βασιλέως Ηρακλείου, τις αρ ντεκό πολυκατοικίες της Μετσόβου, έπαιρνα θάρρος.
Λίγο λίγο άρχισα να βλέπω κάτω από την επιφάνεια, καθώς η κλίμακα και οι όγκοι συνηγορούσαν σε ένα αστικό τοπίο με μεγάλες δυνατότητες. Ανεβαίνοντας την Μπουμπουλίνας, πήρα αριστερά την πρώτη παράλληλο, την οδό Ζαΐμη, που συνδέει την Αλεξάνδρας με τη Στουρνάρη. Προς το Πεδίον του Αρεως, τη ματιά μου αιχμαλώτισε μία σειρά παλιών σπιτιών. Τα τρία ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, το τέταρτο, γωνία με την οδό Μετσόβου, ήταν ερειπωμένο και στην ευθεία προς Αλεξάνδρας ήταν σε σειρά τα μεσοπολεμικά τριώροφα που κοιτούσαν λοξά το πάρκο. Στο σημείο αυτό νιώθεις την έλξη από το ευγενές, νεοκλασικό κτίριο του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, με την ορειχάλκινη προτομή του αρχαιολόγου και ιδρυτή του ινστιτούτου Otto Benndorf (1838-1907), ένα κομμάτι εκείνης της Αθήνας που είχε ηρεμία, αρμονία και γαλήνη. Ψηλά, σκιερά πεύκα σκιάζουν τον χωμάτινο κήπο και την πίσω όψη στην οδό Νοταρά, καθώς τα βήματα σε φέρνουν πίσω στην πυκνή δόμηση. Στην καρδιά του «Μουσείου» πάλι, είχα πολλές σκέψεις για το μέλλον αυτής της Αθήνας.