Ο Θεός έβαλε το χέρι του και συγκράτησε το box office από ελεύθερη πτώση φέτος το καλοκαίρι. Τα θερινά σινεμά, τα τυχερά που έπαιξαν τη γαλλική κωμωδία «Θεέ μου τι σου κάναμε;», Του οφείλουν ένα μεγάλο ευχαριστώ. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις αρχές του περασμένου Ιουνίου και, μετά το πέρας του Μουντιάλ ποδοσφαίρου, κατάφερε να γίνει το κινηματογραφικό must του καλοκαιριού – μέχρι το περασμένο Σαββατοκύριακο την είχαν δει 112.000 θεατές. Υπήρξαν και άλλες δύο γαλλικές ταινίες, που μπορεί να μην τα πήγαν τόσο καλά, όμως δεν πέρασαν απαρατήρητες· η ρομαντική κομεντί «Μια τυχαία συνάντηση» (19.000 θεατές) και ο μάλλον αδιάφορος «Σουπερχόνδριος» (10.500 θεατές).
Θα μιλούσαμε για τυχαίο γεγονός ή για ένα πυροτέχνημα του γαλλικού κινηματογράφου, που κατάφερε να μετατρέψει την παροιμιώδη φλυαρία του σε συγκριτικό εμπορικό πλεονέκτημα, εάν δεν μας έστελνε διαρκώς το ηχηρό μήνυμά του εδώ και κάμποσα χρόνια: οι γαλλικές ταινίες, κατά κύριο λόγο κωμωδίες που επιτυγχάνουν μια καλή χημεία ανάμεσα στο εμπορικό και στο ποιοτικό στοιχείο, κάνουν θραύση στη χώρα τους. Παράλληλα, καταφέρνουν και εδώ να γίνουν κινηματογραφικά γεγονότα σπάζοντας τη μονοτονία των χολιγουντιανών blockbuster. Τρανταχτά παραδείγματα είναι οι «Αθικτοι» (δραματική κομεντί που αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό όσο λίγες γαλλικές ταινίες κατά την τελευταία δεκαετία), τα «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» ή ο «Κατακτητής».
Αληθινή ζωή
Είναι αδύνατον να μπεις στο μυαλό 112.000 θεατών μήπως και απαντήσεις στο ερώτημα τι είναι αυτό που κάνει επιτυχία μια ταινία-αουτσάιντερ (το «Θεέ μου τι σου κάναμε;» δεν είχε τις φεστιβαλικές περγαμηνές, διαφήμιση, ούτε δημοσιότητα χολιγουντιανού blockbuster, όπως το «Ο πλανήτης των πιθήκων: Η αυγή» που τον είδαν 69.000 θεατές στην Ελλάδα). Θα μπορούσες όμως να υποθέσεις πως στη μετά τη φούσκα των μούλτιπλεξ εποχή, έχουμε ανάγκη και τις εύπεπτες, όχι τις σαχλές, ταινίες. Αυτό δείχνει και το ελληνικό box office τα τελευταία δύο χρόνια. Πασιφανής και σημαντική είναι η υποχώρηση της καρτουνίστικης καταιγιστικής δράσης που αφήνει αδιάφορο το ενήλικο κοινό.
Εάν τολμήσεις και υποθέσεις για το μέλλον, θα δεις ότι το διαρκές φλερτ του Χόλιγουντ με τους Κινέζους αφήνει ζωτικό χώρο σε κινηματογραφικές βιομηχανίες, όπως η γαλλική, που δεν έχουν κόψει τους δεσμούς τους με το ευρύ ενήλικο κοινό. Εάν ανοίξει περισσότερο η κινεζική αγορά στους Αμερικανούς; Αυτό πιθανότατα θα σημάνει και την εντατικοποίηση της παραγωγής καρτουνίστικου θεάματος.
Το «Θεέ μου τι σου κάναμε;» σεβάστηκε την πένα του ευθυμογράφου και το εκτόπισμα του ηθοποιού και στράφηκε ταπεινά (χωρίς στυλιστικές φιοριτούρες) σε πτυχές της αληθινής ζωής ανανεώνοντας την ηθογραφία. Εχει στιγμές που τις παρακάμπτεις αλλά και αμεσότητα γελοιογραφίας που προκαλεί αβίαστα το γέλιο. Κάτι παρόμοιο συνέβη και πριν από μερικά χρόνια με το «Είναι τρελοί αυτοί οι Βόρειοι» ή με τον «Κατακτητή» – κωμωδία για τον Σαρκοζί με βιτριολικό χιούμορ, ενδεικτική της στροφής του γαλλικού σινεμά προς την πολιτική αλλά και της διάθεσής του για σαρκασμό των πολιτικών. Ρητορικό το ερώτημα; Θα τολμούσε Ελληνας σεναριογράφος, σκηνοθέτης ή παραγωγός να κάνει μια κωμωδία, έστω ηθογραφική, για τους πολιτικούς μας και για το δράμα μας;