Παλινωδίες στα όρια του ευτράπελου αλλά για ένα θέμα απολύτως σοβαρό· άτσαλη κοπτορραπτική για να ικανοποιηθούν μερικώς όλες οι εκδοχές της συντήρησης, από την ακραία (μονάδες της οποίας συγκυβερνούν, ενώ κάποιοι ηγετίσκοι της, όπως ο κ. Καρατζαφέρης, παζαρεύουν ανοιχτά και από τηλεοράσεως το 1% που απέσπασαν στην ευρωκάλπη) έως τη φιλελευθερίζουσα, που περιθωριοποιείται αδρανούσα· πιέσεις από λόμπι ιδεολογικών συμφερόντων και από πρόσωπα που διαχειρίζονται με σχεδόν σκοταδιστικό μένος ένα υπέρογκο συμβολικό κεφάλαιο, όπως ορισμένοι ιεράρχες: όλα αυτά, και άλλα του ίδιου θλιβερού περιεχομένου, περιγράφουν ό,τι θα αποκαλούσαμε γενναιόδωρα «διάλογο για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο». Ενα νομοσχέδιο που το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα έφτανε ποτέ στη Βουλή, αν ο εκσυγχρονισμός της νομοθεσίας μας στα σχετικά ζητήματα δεν ήταν ευρωπαϊκή απαίτηση βαρύτερη και από τα τροϊκανικά προαπαιτούμενα. Ακόμα και με τόσο θόρυβο πάντως, ακόμα και με τον αντιπνευματικό τρόπο που διεξάγεται συνήθως ο «διάλογος» στα μέρη μας (είτε για τη Βουλή πρόκειται είτε για την τηλεόραση, τη συνεδρίαση κάποιου αυτοδιοικητικού συμβουλίου ή τη συνέλευση ενός κλάδου), ορισμένα πράγματα ακούστηκαν καθαρά. Και επίσης καθαρή αναδείχθηκε η εικόνα τους. Δεν ξέρω αν πρέπει να τα ονομάσουμε δόγματα που εκ παραδόσεως τα ασπάζεται και τα υπερασπίζει μεγάλο τμήμα του δήμου αλλά και των σοφιστών, ή να τα πούμε –με γενικευτική βία– στοιχεία της νοοτροπίας μας. Οπως και να ’χει, εκτός από τη δυσανεξία μας στον διάλογο, εκδηλώθηκαν καθαρότατα και δύο μαζικές εμμονές μας, δύο απαράγραπτα άρθρα του συλλογικού μας «πιστεύω», που θορυβεί παντού, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι τους άμβωνες:
Πρώτον, ότι είναι αδύνατο και αδιανόητο να μας ξεπερνούν οι Εβραίοι σε οτιδήποτε, ούτε καν στον πόνο και στη συμφορά. Γι’ αυτό και, για να σχετικοποιήσουμε τη σημασία του Ολοκαυτώματος, για να του υπεξαιρέσουμε τη μοναδικότητά του, προσθέσαμε στα «ταμπού» μία, δύο, τρεις γενοκτονίες. Και όχι από την πολλή (και πολύ αργοπορημένη) έγνοια μας για τα πάθη των Μικρασιατών, των Ποντίων ή των Αρμενίων, παρά επειδή οι τραγωδίες τους, αθροιζόμενες, αντιτίθενται στην τραγωδία των Εβραίων για να την υποβαθμίσουν. Με τον τρόπο αυτό το πρωτοφανές και ανεπανάληπτο της Σοά εντάσσεται στην κατηγορία του συνήθους, του ιστορικώς αναμενομένου. Και μόνο αυτό δεν ήταν.
Ενα δεύτερο δόγμα που δοξάστηκε όσο υποτίθεται ότι αναζητούσαμε θώρακα κατά του ρατσισμού: Οσοι έχουν ερωτική συμπεριφορά που αντιβαίνει στον «κανόνα», ακόμα κι αν δεν ενοχλούν κανέναν, είναι οπωσδήποτε χαλασμένες ψυχές μειωμένης ελληνικότητας, μολυσματικά στοιχεία, άρρωστοι επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία. Τους χρειάζεται απομόνωση. Και ηθικοπνευματική εξόντωση διά της διαβολής και της προσβολής. Και πού και πού, ένα μπερντάχι, αν τους πετύχουμε ξεμοναχιασμένους…