Είναι σαν μια μακρινή διαδρομή εντός Αττικής. Το πολύ δύο ώρες χρειάζεται κανείς για να φτάσει στο Ναύπλιο, μια ζηλευτή πόλη. Αυτό το Σάββατο, μπορεί η μέρα σας να ξεκινήσει από το πρωί, με μπάνιο στην Καραθώνα ή στην Αρβανιτιά, με φαγητό σε ένα από τα εξαιρετικά εστιατόρια του Ναυπλίου και μια ξεχωριστή πολιτιστική πρόταση από τις φοιτήτριες του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (Ελένη Γεωργίου, Ελένη Γεωργιάδου, Καλλιόπη Καλποδήμου, Ελεονόρα Κατσού, Μαρία Ιωάννου, Ερασμία Μακρίδη, Ελένη Μιχαηλίδου, Βικτωρία Ραγκούση και οι μαθήτριες Λυκείου Αρρήτη Κεχαγιά και Φαίδρα Γκούβερη). Οι οποίες, με την καθοδήγηση, τη σκηνογραφική, σκηνοθετική και δραματουργική επιμέλεια της καθηγήτριάς τους Ασης Δημητρολοπούλου αποφάσισαν να μπουν στο ετοιμόρροπο σπίτι του ποιητή Νίκου Καρούζου (Βασιλέως Κωνσταντίνου 35, πολύ κοντά στο Πάρκο του ΟΣΕ) και να το ζωντανέψουν μέσω της τέχνης τους με μια εικαστική εγκατάσταση που έχει τίτλο «Δεν έχω τίποτα δικό μου». Ο στόχος, ασφαλώς, δεν είναι μόνο καλλιτεχνικός αλλά και παρεμβατικός, αφού ευελπιστούν να ξανανοίξει το θέμα της διάσωσης του σπιτιού του Νίκου Καρούζου και της ανάδειξής του σ’ έναν χώρο που να αρμόζει στον ποιητή και στην περιοχή.
Η πρώτη φορά που μπήκαν αυτά τα ανήσυχα κορίτσια στο σπίτι του Καρούζου ήταν στις 4 του περασμένου Ιουλίου. Αύριο Σάββατο, 13/9, στις 7 μ.μ., σούρουπο, θα ξαναμπούν, θα ξαναπλώσουν τα άσπρα γάντια στη σιδερένια σκάλα, θα ζωγραφίσουν ένα άδειο χαρτί με τον τρόπο του Καρούζου, θα καθίσουν στη μοναδική πολυθρόνα και θα ακούσουν τη φωνή του Καρούζου, θα απλώσουν μπουγάδα, θα κεράσουν το κοινό σπιτική σπανακόπιτα στην κουζίνα, θα καθίσουν στο πεζούλι και θα κρυφογελάνε, θα φυτέψουν και θα ποτίσουν μερικές δαφνούλες στην αυλή, θα επιδιώξουν με διάφορους τρόπους να δώσουν ζωή στη σιωπή που κυριαρχεί τόσα χρόνια σε αυτό το σπίτι. Εκείνη η πρώτη παρουσίαση ήταν μια μεγάλη γενική δοκιμή, που γυρίστηκε όμως σε βίντεο και ταξίδεψε μέχρι την Πράγα, στη Διεθνή Σκηνογραφική Εκθεση που φιλοξενείται εκεί κάθε τέσσερα χρόνια.
Οταν η τέχνη ζωντανεύει ένα σπίτι, λοιπόν, με οδηγό την ευαισθησία και την ποίηση. Με υλικά μερικούς υφασμάτινους κύβους και μια τεράστια σβούρα, με μια σάκα και μερικά χαρτιά απλωμένα σ’ ένα τραπέζι-γραφείο, με μια κούνια να κρέμεται στο δέντρο της αυλής, μ’ ένα παράθυρο που ξανανοίγει και φαίνεται η φιγούρα η ανθρώπινη πίσω από το τζάμι. Με πολλή αγάπη και ακόμα περισσότερη φαντασία.