Ενας από τους τρόπους για να φτάσεις στην πλατεία Κουμουνδούρου είναι να περπατήσεις τον ωραιότερο πεζόδρομο των Βαλκανίων, από το μετρό της Ακρόπολης μέχρι το Θησείο. Κι ίσως να είναι καλύτερη αυτή η επιλογή, γιατί έχει κανείς άμεσα το κοντράστ της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και της Αποστόλου Παύλου από τη μια και της πλατείας Κουμουνδούρου από την άλλη. Στην πρώτη περίπτωση είναι ένας δρόμος πολύχρωμος, πολύβουος, λίγο έθνικ, τουριστικός οπωσδήποτε, ζωντανός και φασαριόζικος ανυπερθέτως. Με το που φτάνεις στο Θησείο και στρίβεις την οδό Σαρρή, τα πάντα αλλάζουν. Λιγότεροι περιπατητές, περισσότερα κατεβασμένα ρολά, περισσότερα ακατοίκητα σπίτια. Οι μόνες ανθηρές επιχειρήσεις της περιοχής γύρω από την πλατεία Κουμουνδούρου φαίνεται να είναι τα πάρκινγκ.
Η πλατεία Κουμουνδούρου, μια από τις πιο ταλαιπωρημένες περιοχές του ιστορικού κέντρου, κέντρο-απόκεντρο, πολύ κοντά σε in τόπους διασκέδασης, τωρινούς ή παλαιότερους, αλλά τόσο μόνη και τόσο διαφορετική, αποκαλύπτεται μόλις στρίψεις από την οδό Σαρρή προς την Κριεζή (τον δρόμο που οδηγεί τη ροή των αυτοκινήτων προς την Πειραιώς). Ξαφνικά, ανάμεσα στα στενά δρομάκια, στα ψηλά κτίρια, τα ετοιμόρροπα ή εγκαταλελειμμένα, κατοικίες ή επιχειρήσεις, αντικρίζεις μια πλατεία με πολλά και ψηλά δέντρα.
Τις προηγούμενες μέρες είχε και λίγο παραπάνω θόρυβο η πλατεία Κουμουνδούρου. Εκείνον τον θόρυβο που δημιουργεί μια εκδήλωση, άνθρωποι συγκεντρωμένοι, οι τελευταίες πρόβες, οι δοκιμές των φώτων και των ηχητικών. Ηταν η δεύτερη φορά που στο μικρό τσιμεντένιο αμφιθέατρο της πλατείας (δημιουργήθηκε, όπως και η ανάπλαση της πλατείας το 2004, ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων) φιλοξενήθηκαν, για μία εβδομάδα, από τις 5 ώς τις 11 Σεπτεμβρίου, νέοι καλλιτέχνες, νέες ομάδες δημιουργών. Είναι μια πρωτοβουλία που από πέρυσι ξεκίνησε ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Η «Εκφραση – Αθήνα» ξεκίνησε πολύ δειλά και με ελάχιστο κοινό πέρυσι, όπως παραδέχεται η νυν πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου. Φέτος είναι περισσότεροι οι επισκέπτες, και η Νέλλη Παπαχελά πιστεύει ότι βοηθούν αυτές οι «από τα πάνω» εκδηλώσεις στο ζωντάνεμα «δύσκολων» περιοχών του κέντρου. «Το ωραίο είναι πως σ’ αυτές τις εκδηλώσεις εντάσσονται όλοι, περαστικοί και κάτοικοι, ξένοι και ντόπιοι».
Ο δημοσιογράφος Προκόπης Δούκας είναι πολλά χρόνια κάτοικος της περιοχής, από το 1978. Τον ρωτάω πώς βλέπει τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και αν πιστεύει ότι θα ξαναπάρει μπρος η περιοχή. «Κάθε προσπάθεια για ζωντάνια είναι θετική. Πολλά πράγματα που αφορούν την τέχνη δεν βρίσκουν την αναμενόμενη ανταπόκριση, αλλά καλό είναι να γίνονται πράγματα». Ο Προκόπης Δούκας έχει δει όλες τις φάσεις της πλατείας. Αναπλάστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά «άρχισε η κατρακύλα. Η χειρότερη περίοδος ήταν μετά τους Ολυμπιακούς και δεν ήταν μόνο η κρίση. Εγινε μια συσσώρευση υποβάθμισης και το χειρότερο διάστημα μακράν ήταν από το 2007 ώς το 2009. Τότε ήταν απελπισία. Από το 2010 και μετά, σταδιακά τα πράγματα βελτιώνονται. Και με την παρέμβαση Καμίνη και με την αποαδρανοποίηση της Αστυνομίας. Τώρα έχει αναβαθμιστεί η γειτονιά ή τουλάχιστον ανακόπηκε η υποβάθμιση. Εφυγαν βέβαια πολλές επιχειρήσεις, όχι λόγω υποβάθμισης ούτε λόγω κρίσης. Λόγω των προβλημάτων του κέντρου συνολικά. Κάποια εποχή έγινε χωματερή το κέντρο της πόλης». Βέβαια δεν είναι μια περιοχή που ενδείκνυται και τόσο για κατοικία, αλλά το στοίχημα του Δήμου Αθηναίων είναι οι περιοχές να είναι βιώσιμες και να αναπτυχθούν ξανά ανάλογα με το τι ταιριάζει σε κάθε περιοχή. «Η Κουμουνδούρου είναι μια πολύ ωραία πλατεία, που έχει κρατήσει πολλά δέντρα και πολύ ωραία δέντρα. Κι αυτές οι πρωτοβουλίες σε θετική κατεύθυνση είναι. Η ζωή εκτοπίζει τη μη ζωή».