Πολλοί αναγνώστες αντιμετωπίζουν, πιθανότατα, με ορισμένη καχυποψία τη θέρμη με την οποία η συντριπτική πλειονότητα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης καλύπτει τις εξελίξεις στο αρχαιολογικό «θρίλερ» της Αμφίπολης. Μπορεί να πιστεύουν ότι, πίσω από τα σχεδόν καθημερινά ανακοινωθέντα του υπουργείου Πολιτισμού και τα πληθωρικά ρεπορτάζ που τα συνοδεύουν, κρύβεται ένα ενορχηστρωμένο κυβερνητικό σχέδιο το οποίο οι εφημερίδες και οι ιστοσελίδες πρόθυμα εξυπηρετούν.
Δεν μπορώ να ξέρω για την κυβέρνηση, αλλά ως προς τα Μέσα, σας διαβεβαιώνω ότι ακόμα κι αν επέλεγαν μια πιο «διακριτική» στάση, θα τη μετέβαλλαν το επόμενο πρωί αν παρακολουθούσαν στοιχειωδώς τα στατιστικά στοιχεία αναγνωσιμότητας: το θέμα της Αμφίπολης «ξεπουλάει» κάθε μέρα σαν ζεστό κουλούρι. Τα κρούσματα υπερβολής είναι αναμενόμενα σε αυτές τις περιπτώσεις και, ναι, δεν παρατηρούνται μόνο στην Ελλάδα. Το πιο ενδιαφέρον στην περίπτωση της Αμφίπολης είναι να σκεφθεί κανείς πάνω στο πώς το ελληνικό κοινό παρακολουθεί σχεδόν με κομμένη την ανάσα όσα συμβαίνουν στον τύμβο Καστά.
Ας πούμε κατ’ αρχήν το αυτονόητο: το θέμα είναι από μόνο του συναρπαστικό. Η αργή αλλά σταθερή ανάδυση σπουδαίων ευρημάτων από ένα ταφικό μνημείο αυτού του μεγέθους εξάπτει τη φαντασία και προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεφύγει το μυαλό από τα τετριμμένα.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι αν δεν είχε κάνει εκείνο το ταξίδι-αστραπή ο πρωθυπουργός, παραμονές Δεκαπενταύγουστου, ο τάφος της Αμφίπολης θα «έπαιζε» τρίτο θέμα στις πολιτιστικές σελίδες των εφημερίδων. Υπερβολή από την ανάποδη ίσως, αλλά να συμφωνήσουμε ότι υπάρχει κόκκος αλήθειας στον ισχυρισμό.
Αν λοιπόν συμβαίνει το «χειρότερο» και η κυβέρνηση επιθυμεί όντως να αξιοποιήσει πολιτικά μια αρχαιολογική ανασκαφή, ποια ανήκεστος βλάβη απειλεί την ελληνική κοινωνία και ποιος τρομερός κίνδυνος αποσιωπάται στην περίπτωση που το περιβόητο «θρίλερ» λήξει, ας πούμε, «άδοξα»;
Το πάθος για την Αμφίπολη δεν κρύβει μόνο «παθολογία». Υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο που δεν είναι εντελώς άσχετο από τη συσσώρευση κόπωσης και απογοήτευσης τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Από τη στιγμή που ο πολιτική δεν εμπνέει, ο κόσμος αναζητεί εστίες ανάτασης οπουδήποτε. Πόσο μάλλον στους ζωντανούς μύθους της Αμφίπολης.