Το Πάσχα του Καλοκαιριού
Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας στο φύλλο της Τρίτης 19 Αυγούστου το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη για το «Πάσχα του Καλοκαιριού», ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω και εγώ τις δικές μου απλές σκέψεις. Ο Νίκος Ξυδάκης χωρίς αμφιβολία δεν έγραψε ένα απλό άρθρο. Eγραψε, όπως δηλώνει και ο υπέρτιτλος της σελίδας, «Από άλλη σκοπιά». Αναλύει, φιλοσοφεί, εμβαθύνει με τον δικό του επιστημονικό τρόπο, καταλήγοντας όπως πάντα σε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Το Πάσχα του Καλοκαιριού λοιπόν, από τη δική μου σκοπιά, δεν είναι μόνο στη Μύκονο και στην Τήνο. Ο Δεκαπενταύγουστος ή όπως μας αρέσει καλύτερα να λέμε «Της Παναγίας», γιορτάζεται σε όλη την Ελλάδα, από την Αθήνα μέχρι το μικρότερο χωριουδάκι. Αλλά και στην πιο απίθανη γωνιά του Πλανήτη, από τους ομογενείς της Αυστραλίας και της Αμερικής, μέχρι την Ιερουσαλήμ, που είχα την τύχη να επισκεφθώ και να προσκυνήσω τον τάφο της Παναγίας στη Γεσθημανή. Θα σταθώ στον τρόπο με τον οποίο γιορτάζει ο απλός Eλληνας, ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας. Ο Eλληνας που την παραμονή το βράδυ θα πάει στον Εσπερινό, είτε στην εκκλησία της γειτονιάς του αν είναι στην πόλη, είτε στο ξωκλήσι της Παναγιάς στο χωριό ή στο νησί του. Ο Eλληνας που θα μαζέψει τα παιδιά του και τα εγγόνια του στο «εξοχικό» εκείνες τις μέρες φροντίζοντας να συμπέσει η πολυπόθητη άδεια των διακοπών τους με το Δεκαπενταύγουστο. Ο Eλληνας που θα κάνει τις προμήθειες και τις ετοιμασίες του όπως το Πάσχα για να στρώσει το γιορτινό τραπέζι με τα ψητά, τις σαλάτες, τα γλυκά του. Ο Eλληνας που θα φορέσει τα καλά του για να πάει να προσκυνήσει τη «χάρη της». Εκεί θα δει πατριώτες, συγγενείς, φίλους. Εκεί θα τσουγκρίσει το ποτήρι με το κρασί και θα ρίξει δυο βόλτες στον χορό που θα στηθεί στην πλατεία. Και αν εστιάσουμε λίγο και στο θρησκευτικό κομμάτι, εκεί θα κοινωνήσει μετά τη νηστεία. Και αυτή η κοινωνία είναι τόσο διαφορετική, τόσο λυτρωτική όταν βγαίνει με το αντίδωρο από την εκκλησία και αντικρίζει το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας ή την παραδεισένια φύση του βουνού!
Για μένα (και για εκατομμύρια Eλληνες φαντάζομαι) αυτό είναι το Πάσχα του Καλοκαιριού. Γιατί έτσι το έζησα από μικρή και έτσι το ζω ακόμα με την οικογένειά μου. Και θα κλείσω με μια αξέχαστη εμπειρία, ένα «δώρο» που μου πρόσφερε ο τρίτος μου γιος πριν από μερικά χρόνια όταν εφιλοξενείτο στο σκάφος ενός φίλου του. Hταν ανήμερα «της Παναγίας». Πρωί στη Σκόπελο. Το κότερο αραγμένο στο λιμάνι. Ο Aγγελος ξυπνάει, βγαίνει στο νησί, ρωτάει πώς πάνε στην εκκλησία, ανεβαίνει, μεταλαβαίνει, επιστρέφει στο σκάφος με το λουκούμι που μοίραζαν στην εκκλησία και το προσφέρει στον πλοιοκτήτη που τον καλημέρισε στο κατάστρωμα. Oλοι οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν ακόμα…
Ηταν δεκάξι ετών. Δεν του το υπέδειξε ούτε το επέβαλε κανείς αυτό που έκανε. Γι’ αυτό όταν μου τηλεφώνησε για «Χρόνια Πολλά» και μου το ανέφερε, η συγκίνηση και η χαρά μου ήταν διπλή! Τώρα είναι γιατρός, ειδικευόμενος νευροχειρουργός. Στα 31 του χρόνια αν τύχει να μην πάει στην εκκλησία Χριστούγεννα ή Ανάσταση ή «της Παναγίας», σίγουρα θα έχει… εφημερία.
Νελλη Λεβεντη – Κηφισιά