«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;» είναι ο τίτλος δημοσιεύματος του Der Spiegel που αναφέρεται στην επικείμενη τελευταία αποστολή της τρόικας (των βαρβάρων) στην Ελλάδα για την εκτέλεση του προγράμματος διάσωσης, το οποίο εκπνέει στο τέλος του έτους. Σύμφωνα με το Der Spiegel, είναι πρόωρες οι ανακοινώσεις του Ελληνα πρωθυπουργού Σαμαρά για τη «νίκη επί της κρίσης», δηλαδή ακόμα η χώρα χρειάζεται τους βαρβάρους. «Η ελληνική κυβέρνηση αναμένει με ανυπομονησία την έναρξη των συνομιλιών, στο τέλος του έτους, για την απομείωση του ελληνικού χρέους. Ακόμη και εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι συμφωνήσουν, είναι εξαιρετικά πιθανόν να επιμείνουν ως αντάλλαγμα στη συνέχιση των ελέγχων» επισημαίνεται στο δημοσίευμα. «Μια τέτοιου είδους παράταση της εποπτείας συνιστά για πολλούς Ελληνες λόγο ικανοποίησης και όχι απογοήτευσης, καθώς έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στην απαξιωμένη τρόικα των δανειστών» (δηλαδή στους βαρβάρους, που «ήσαν μια κάποια λύσις», όπως αναφέρεται στη συνέχεια) «παρά στο δικό τους πολιτικό σύστημα», παρατηρεί το Der Spiegel.
Οι παραπάνω αναφορές στο δημοφιλές ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» και οι προεκτάσεις που δίνονται -οι οποίες «κολλούν γάντι» στους καβαφικούς στίχους- διαγράφουν για άλλη μια φορά το προφίλ μιας χώρας σε απόλυτη παραίτηση («οι καθυστερήσεις στην εκτέλεση των μεταρρυθμίσεων εξακολουθούν να είναι τεράστιες», αναφέρεται), ακριβώς όπως στο ποίημα παρουσιάζονται οι Συγκλητικοί που δεν νομοθετούν γιατί περιμένουν τους βαρβάρους, ο αυτοκράτωρ που αδημονεί χρυσοστολισμένος να τους παραχωρήσει προνόμια και τίτλους, οι ύπατοι και οι πραίτορες που έχουν ντυθεί φανταχτερά γιατί αυτά εντυπωσιάζουν τους βαρβάρους, οι απόντες ρήτορες, αφού οι βάρβαροι βαριούνται τις δημηγορίες… Σκιαγραφείται το προφίλ ενός λαού που ανησυχεί και καταπίπτει όταν ανακαλύπτει πώς τρόικα πια δεν υπάρχει… Μιας χώρας σε κατάσταση προϊούσας σήψης, απραξίας, που παραμένει ορθή μόνο με τη σκέψη της έλευσης των βαρβάρων, στους οποίους θα παραδώσει αμαχητί υπάρχοντα, καθήκοντα, εργασία, εξουσία.
Στο καβαφικό ποίημα η παρηκμασμένη πολιτεία είναι μια ανεπτυγμένη κοινωνία, σε λυκόφως μετά τον κολοφώνα, που τα χορτασμένα μέλη της δεν βρίσκουν πια πουθενά χαρά, αδυνατούν να νιώσουν ευτυχία. Αναμένουν τους βαρβάρους που θα τους οδηγήσουν, μέσα από την καταστροφή, στη σωτηρία. Κι αν στο ποίημα διαφαίνεται η δυνατότητα αναστροφής του κλίματος πλήξης και αδιαφορίας στην αποτελματωμένη κοινωνία με τη μη έλευση της «μιας κάποιας λύσης», των βαρβάρων, κι άρα την αναζήτηση μιας διαφορετικής διεξόδου, στον δημοσιογραφικό παραλληλισμό της καβαφικής πολιτείας με τη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια νύξη αφύπνισης, μέσα από τη ματαίωση, την απελπισία. Αλλά σχεδόν η βεβαιότητα του αναπότρεπτου, της καθήλωσης ηγετών και πολιτών στην καθυστέρηση, το αδιέξοδο, την αδράνεια, στην καλύτερη περίπτωση στη διαβίωση με πατερίτσα.
Είναι μια πικρή παραβολή, και με επιτυχείς αντιστοιχίσεις και με αστοχίες, και με ψέματα και με αλήθειες, που πληγώνει. Γιατί ενισχύει την περιρρέουσα αντίληψη ότι δεν γίνεται τίποτα στη λιμνάζουσα Ελλάδα, ότι είναι φενάκη η αγωνία, ότι είναι προδιαγεγραμμένη η κηδεμονία, ότι δεν υπάρχει ούτε «μια κάποια» ούτε μία διαφορετική λύσις.