O συνήθως εύστοχος Ντανιέλ Κον Μπεντίτ μίλησε για γελοιοποίηση και ηθική αυτοκτονία της Βαλερί Τριερβελέρ, ένας Γάλλος λογοτεχνικός κριτικός για συναισθηματική πορνογραφία, πολιτικοί αναλυτές θρηνούσαν για το πόσο χαμηλά έχει πέσει το επίπεδο του γαλλικού δημόσιου βίου, την ώρα που o εκδοτικός οίκος Arenes έσπευδε να ανταποκριθεί στη ζήτηση για το «Μerci pour ce moment», με τα 300.000 πρώτα αντίτυπα εξαντλημένα και τους πλέον ανυπόμονους να πληρώνουν έως και πέντε φορές πάνω από την αρχική τιμή στο Ιντερνετ για να το αποκτήσουν στην έντυπη μορφή του…
Το πρόβλημα για τη συγγραφέα είναι ότι οι προβολείς που στρέφονται πάνω της με αφορμή το εκκωφαντικό της «ξεκατίνιασμα» αποκαλύπτουν ένα πρόσωπο διόλου κολακευτικό: της αδίστακτης γυναίκας που καθιστά το ιδιωτικό δημόσιο, ξεπερνά κάθε όριο ηθικής και, πάνω στη δίψα της για εκδίκηση, γελοιοποιεί το ύψιστο αξίωμα της Γαλλικής Δημοκρατίας με τρόπο που παραπέμπει σε πικρόχολους εραστές που ανεβάζουν γυμνές φωτογραφίες των πρώην τους στο Ιντερνετ. Δεν ήθελε και πολύ ο κόσμος να θυμηθεί ότι η ίδια, προτού υπάρξει «θύμα» απιστίας του Φρανσουά Ολάντ, ήταν ο θύτης στη διάλυση της τριακονταετούς σχέσης του με τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ – και έπειτα είχε το θράσος να υποστηρίξει, σε ένα ρεσιτάλ μικροπρέπειας μέσω Τουίτερ, πολιτικό αντίπαλό της. Λένε ότι ένα βιβλίο δεν πρέπει να κρίνεται από το εξώφυλλο, αλλά μια φράση στον υπότιτλο του πονήματος της κ. Τριερβελέρ θα έπρεπε να κινήσει υποψίες: «Οσα γράφω είναι αλήθεια». Γιατί όποιος γράφει χωρίς φόβο, πάθος και ιδιοτελή κίνητρα την αλήθεια, δεν νιώθει την ανάγκη να το δηλώσει κιόλας…
Renaud Dély – Αρχισυντάκτης Le Nouvel Observateur
«Η αποκάλυψη προσωπικών στιγμών συνιστά πράξη βίας»
Θεωρώ ότι το βιβλίο είναι προσβλητικό τουλάχιστον σε τρία επίπεδα. Πρώτον, σε ανθρώπινο. Η Τριερβελέρ και ο Ολάντ είχαν ζήσει μαζί για εννέα χρόνια. Αγαπούσαν ο ένας τον άλλο. Μπορεί ο χωρισμός τους να ήταν βίαιος και ξαφνικός, μπορεί ο πρόεδρος να της φέρθηκε άσχημα, όμως η απόφασή της να αποκαλύψει τις προσωπικές του στιγμές, χωρίς τη θέλησή του, είναι σίγουρα μια πράξη βίας. Καθένας που έχει μια σχέση μπορεί να το καταλάβει. Είναι αδιανόητο να φοβόμαστε ότι σε περίπτωση χωρισμού ο σύντροφός μας θα δημοσιοποιήσει στιγμές από την ιδιωτική μας ζωή.
Δεύτερον, πιστεύω πως αυτό το βιβλίο αποτελεί προσβολή για το επάγγελμα του δημοσιογράφου, αφού η Τριερβελέρ είναι δημοσιογράφος. Η ίδια μας αναφέρει ότι στο Μέγαρο των Ηλυσίων συμπεριφερόταν πάντα ως δημοσιογράφος. Το πρόβλημα είναι ότι ένας έγκριτος δημοσιογράφος δεν επιτρέπεται να γράφει για θέματα που τον αφορούν και προσωπικά. Αυτό ονομάζεται “σύγκρουση συμφερόντων” και στην περίπτωση αυτή έχουμε πλήρη σύγκρουση μεταξύ των επαγγελματικών και των ιδιωτικών συμφερόντων της Τριερβελέρ.
«Τέλος, το βιβλίο αυτό συνιστά ύβρη για το πολιτικό σύστημα. Για να πετύχει την προσωπική της εκδίκηση, η Τριερβελέρ πλήττει βάναυσα το προεδρικό αξίωμα. Η δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει μόνο αν η απαίτηση για διαφάνεια περιορίζεται στη διαχείριση δημοσίων υποθέσεων και σέβεται την ιδιωτική ζωή των ηγετών. Ο πολίτης δεν πρέπει να ξέρει τι συμβαίνει στην κρεβατοκάμαρα του προέδρου, εκτός βέβαια αν συμβαίνουν αξιόποινες πράξεις, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει. Σε αντίθετη περίπτωση, η δικτατορία της διαφάνειας εξομοιώνεται με εκείνη του Big Brother. Και η δημοκρατία καταλύεται».
Charlotte Chaffanjon – Πολιτική συντάκτις Le Point
«Σαν κραυγή μιας έφηβης που ανακαλύπτει τον πόνο του χωρισμού»
Η Βαλερί Τριερβελέρ έγραψε με “δάκρυα”… αλλά κυρίως με θυμό, με νεύρα και φυσικά με πληγωμένη καρδιά. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο γεμάτο οργή και πίκρα. Το ημερολόγιο μιας προδομένης γυναίκας που εκθέτει χωρίς ντροπή τον άπιστο σύντροφό της. Αυτό θα μπορούσε να είναι η κραυγή μιας έφηβης που ανακαλύπτει τον πόνο του χωρισμού. Αλλά η συγγραφέας τυγχάνει να είναι η πρώην σύντροφος του αρχηγού του γαλλικού κράτους, του οποίου η συμπεριφορά, τα ψέματα και η απιστία δεν αποκαλύπτουν τελικά κανένα μυστικό στον αναγνώστη. Αυτό που εισπράττει είναι ρομαντισμός και προκατειλημμένα συναισθήματα. Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της Τριερβελέρ, το βιβλίο δεν είναι ρεπορτάζ. Περνά από τους διαδρόμους της εξουσίας, χωρίς όμως να βγάζει καμία είδηση. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει πολιτική προσέγγιση και καμία ανάλυση μιας αποτυχημένης -όπως θεωρεί η ίδια- πενταετίας. Αν ήθελε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, δεν θα έπρεπε να βιαστεί τόσο, για να έχει το χρόνο να μας πείσει με επιχειρήματα. Εκείνη όμως προτίμησε την εκδίκηση».
Matthieu Ecoiffier – Αρχισυντάκτης πολιτικού ρεπορτάζ Libération
«Μια μαύρη τρύπα φθόνου και εκδικητικής μανίας»
H Τριερβελέρ παρουσιάζει το βιβλίο της ως ρεπορτάζ, που υποτίθεται έχει στόχο να αποκαλύψει ποιος είναι ο αληθινός Φρανσουά Ολάντ. Αφού υπήρξε η σύντροφός του, έχει τη δύναμη της μαρτυρίας από πρώτο χέρι. Εντοπίζουμε όμως μια αδυναμία: είναι το βιβλίο μιας γυναίκας εξαπατημένης, που αποφασίζει να εκδικηθεί για την ταπείνωση που υπέστη, μετατρέποντας μια συνηθισμένη ερωτική απογοήτευση σε πολιτικό γεγονός. Δίνει τη δική της εκδοχή στο τι είναι αληθινό και αναμειγνύει την ιδιωτική ζωή με την πολιτική, λειτουργώντας σαν μια μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα. Ο τρόπος σκέψης της αποδεικνύεται απλοϊκός: Αφού ο Ολάντ είπε ψέματα σε εκείνη, λέει ψέματα σε ολόκληρο τον γαλλικό λαό! Μας αποκαλύπτει πως ο άνδρας με τις αριστερές πεποιθήσεις, που υποτίθεται ότι έπρεπε να στηρίζει τους πιο αδύναμους, δεν αγαπά τους φτωχούς, τους οποίους μάλιστα αποκαλεί “ξεδοντιάρηδες”.
«Πολιτική συντάκτις για χρόνια η ίδια, γνωρίζει καλά την πολιτική ζημιά που του προκαλεί. Στη Libération μιλήσαμε με πολλούς ανθρώπους του Ολάντ. Κανένας δεν επιβεβαίωσε την εκδοχή ενός προέδρου που περιφρονεί τον κόσμο. Αλλά αυτό δεν την ενδιαφέρει. Της έκανε κακό; Θα πρέπει να του το ανταποδώσει για να αποκαταστήσει την αυτοεκτίμησή της και να επιβιώσει. Ενεργώντας με αυτόν τον τρόπο, είναι σαν να κρατάει ομήρους πρόεδρο και γαλλικό λαό μέσα σε έναν κυκεώνα καταστροφικής μανίας. Με το να δημοσιοποιεί την άποψή της ενώ ο Ολάντ είναι ακόμα στην εξουσία, τροφοδοτεί το λαϊκισμό, που βλέπει τους πολιτικούς σαν άτομα κυνικά, με μοναδικό σκοπό την εξουσία.
«Αν ανατρέξω στην ελληνική μυθολογία, θα παρομοίαζα την Τριερβελέρ με τις Ερινύες, τις θεότητες-τιμωρούς. Η Βαλερί θα μπορούσε να είναι η Μέγαιρα (φθόνος), η Αληκτώ (οργή), η Τισιφόνη (εκδίκηση) και, φυσικά, η θεά Ηρα (ζήλια). Η βόμβα που έριξε, αν δεν σκοτώσει τον Δία της (Ολάντ), ίσως καταστρέψει την ελάχιστη πολιτική αξιοπιστία που του έχει απομείνει στα μάτια των Γάλλων».
Ivan Valerio – Πολιτικός συντάκτης Le Figaro
«Και οι δύο πλευρές βγαίνουν χαμένες»
Είναι ένα βιβλίο που θα στιγματίσει την πενταετή θητεία του Φρανσουά Ολάντ. Η εκδίκηση μιας γυναίκας προδομένης, γεμάτης θυμό, που θέλησε με κάθε τρόπο να δώσει τη δική της εκδοχή στην ιστορία. Ενα βιβλίο που δημιούργησε αναταραχή στο πολιτικό σκηνικό, παρόλο που αρχικά παρουσιάστηκε ως μια προσωπική υπόθεση. Η Τριερβελέρ, αν και δεν αποκαλύπτει κρατικά μυστικά, όπως περίμεναν κάποιοι, δίνει αρκετές πληροφορίες που έχουν πολιτική προέκταση… Οπως για παράδειγμα πως ο Γάλλος πρόεδρος δεν συμπαθεί τους φτωχούς. Η πρώτη που άδραξε την ευκαιρία ήταν η Μαρίν Λε Πεν, που δήλωσε: Ο Φρανσουά Ολάντ περιφρονεί τους “ξεδοντιάρηδες”, το Εθνικό Μέτωπο τους υπερασπίζεται.
«Πιστεύω τελικά πως και οι δύο πλευρές βγαίνουν χαμένες. Ο πρόεδρος της χώρας περιγράφεται ως κυνικός, ψεύτης, άτολμος, ενώ η Τριερβελέρ, που έχει χάσει τον έλεγχο από τη ζήλια, αποκαλύπτει έναν παρορμητικό και ιδιαίτερα εκρηκτικό χαρακτήρα».