Ως πότε;

1' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δυστυχώς, όσοι εδώ και χρόνια φωνάζουν πως δεν θα αργήσει η στιγμή να θρηνήσουμε θύματα από τη βία στα γήπεδα, επαληθεύτηκαν. Είναι λίγοι και η φωνή τους πνίγεται στις κραυγές του μίσους και της αντιπαλότητας. Ακόμα και την ώρα που ο 46χρονος φίλος του Εθνικού, έδινε τη μάχη της ζωής του, οι πολεμοχαρείς πυροδοτούσαν μέσω των ιστοσελίδων αλλά και των πρωτοσέλιδων μερίδας του Τύπου, το… βαρέλι με το μπαρούτι.

Ουδείς δείχνει να συγκινείται από τα επεισόδια στο γήπεδο της Αλικαρνασσού. Καμία αντίδραση από την πολιτεία, τους υπεύθυνους του ποδοσφαίρου -και όχι μόνο- τους παράγοντες και τους αθλητές. Περίμενα χθες το πρωί να δω μια ανακοίνωση, έστω και τυπική χωρίς ουσία, που να καταδικάζει τα γεγονότα.

Να άκουγα τον αρμόδιο υπουργό να παραιτείται, έστω κι αν γνώριζε πως η παραίτησή του δεν θα γινόταν δεκτή. Κάτι ανάλογο και από τον υπεύθυνο της τήρησης της τάξης στο γήπεδο. Μια ένδειξη ευαισθησίας από κάποιον, ώστε να ταραχτούν τα νερά… Ουδείς έδειξε να ιδρώνει το αυτί του…

Και ο απλός κόσμος, αυτός που έχει εκδιωχθεί από την εξέδρα, αναρωτιέται: Πού πάμε; Ως πού μπορεί να φτάσει αυτό το φαινόμενο που καλλιεργείται συστηματικά πλέον από τους επιτήδειους, για ίδιον όφελος. Τι περιμένει το κράτος για να χτυπήσει στη ρίζα του το κακό;

Ερωτήσεις που δυστυχώς θα χαθούν μέσα στις ζητωκραυγές και στις θριαμβολογίες των νικητών, καθώς και στις διαμαρτυρίες των ηττημένων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή