Ο κόσμος στην οδό Φρυνίχου ήταν πάρα πολύς χθες το μεσημέρι. Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, άνθρωποι του θεάτρου, δημοσιογράφοι. Λίγο αργότερα όλοι κάθισαν στην πλατεία του Θεάτρου Τέχνης της οδού Φρυνίχου. Στη σκηνή μερικές καρέκλες κι ένα μικρό γραφείο. Πίσω κάθισε η γυναίκα που πήρε στα χέρια της την τύχη του Θεάτρου Τέχνης, η σκηνοθέτις Μαριάννα Κάλμπαρη. Ηταν η συνάντηση για την επίσημη ανακοίνωση του προγράμματος της νέας φάσης του Θεάτρου Τέχνης που φέτος συμπληρώνει 60 χρόνια ζωής (το θρυλικό «Υπόγειο») και 30 χρόνια ζωής η σκηνή της οδού Φρυνίχου.
Η Μαριάννα Κάλμπαρη κάλεσε, πρώτον, στη σκηνή τον σκηνοθέτη Διαγόρα Χρονόπουλο, τον άνθρωπο που κράτησε το τιμόνι του Θεάτρου Τέχνης σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της διαδρομής του. «Το παρέλαβα με 630.000 ευρώ χρέος. Το αφήνω με πλεόνασμα. Είναι 2-3 χρόνια που έψαχνα διάδοχο σχήμα. Ισως μεγάλωσα, ίσως έγινα λίγο συντηρητικός.
Η πρότασή μου για τη Μαριάννα Κάλμπαρη έγινε ομόφωνα αποδεκτή. Αν την αφήσουμε ανεπηρέαστη, θα πάει το θέατρο μπροστά», ήταν ένα μέρος από τον πολύ σύντομο λόγο του. Ενα θερμό, συγκινημένο και πραγματικά παρατεταμένο χειροκρότημα ακολούθησε τις τελευταίες λέξεις της σύντομης ομιλίας του.
Ο Διαγόρας Χρονόπουλος, εξαιρετικά συγκινημένος, έμεινε για λίγο όρθιος στη σκηνή και αποχώρησε προς το φουαγιέ σκουπίζοντας τα μάτια του.
Το μικρόφωνο πήρε αμέσως μετά η Μαριάννα Κάλμπαρη που αναφέρθηκε στο στοίχημα της νέας φάσης του Θεάτρου Τέχνης: Συνεργασίες συλλογικότητας και εξωστρέφειας.
Και το πρώτο δείγμα γραφής φαινόταν να βαδίζει απολύτως σ’ αυτό τον δρόμο, της συλλογικότητας, της εξωστρέφειας, της συνάντησης με τις νέες δυνάμεις του θεάτρου, του τολμήματος να «πατήσουν» μια ακραιφνώς θεατρική σκηνή και άλλες εκφραστικές γλώσσες. Και την ίδια στιγμή τιμούν τη διαδρομή και την πορεία αυτού του ιστορικού θεάτρου με εκδηλώσεις (από τις 28 Οκτωβρίου μέχρι τις 3 Νοεμβρίου) και με τη συμμετοχή πολλών ηθοποιών που ξεκίνησαν τη διαδρομή τους πριν από πολλά χρόνια από τη Δραματική Σχολή και το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.
Σε τέσσερις κύκλους χωρίζεται το πρόγραμμα των δύο σκηνών του Θ.Τ. και το βασικό μότο είναι μια φράση («να μένω έξω, στ’ ανοιχτά») από το ποίημα του ιδρυτή του, του Καρόλου Κουν, «Του κήπου η πόρτα».
Ηταν φανερό ότι η πόρτα των δύο σκηνών του Θεάτρου Τέχνης είναι πλέον ολάνοιχτη να υποδεχθεί τις προτάσεις των νέων καλλιτεχνών, να αφουγκραστεί τη σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία στα «Αναλόγια 2014», να στεγάσει τις πιο ανήσυχες σκηνοθετικές ματιές στο θέατρο ή στον χορό. Χθες το μεσημέρι το Θέατρο Τέχνης, 60 χρόνια μετά την ίδρυσή του, έδωσε ξανά την υπόσχεση (και όλοι ένιωθαν ότι δεν ήταν μόνο υπόσχεση) πως θα ξαναγίνει ένα ζωντανό κύτταρο θεατρικής δημιουργίας.