Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η νέα Κομισιόν είναι η σύσταση μιας «ένωσης των κεφαλαιαγορών». Κύριος στόχος αυτής θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη υγιών πηγών μη τραπεζικής χρηματοδότησης μέσω των οποίων θα μπορεί να χρηματοδοτηθεί η απασχόληση και η ανάπτυξη. Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποφέρει εξαιτίας του γεγονότος ότι οι κεφαλαιαγορές της είναι δυσλειτουργικές και κατακερματισμένες, ενώ το μέγεθός τους είναι υποπολλαπλάσιο των αντίστοιχων αμερικανικών. Συνεπώς η μεταμόρφωσή τους είναι ζωτικής σημασίας. Πώς ακριβώς θα πρέπει να δημιουργηθεί η ένωση των κεφαλαιαγορών; Δίχως αμφιβολία σε ορισμένες περιπτώσεις θα πρέπει να υπάρξουν νέοι κανονισμοί. Ωστόσο, οι νέοι κανόνες δεν μπορεί να είναι η μοναδική απάντηση. Κινητήριος δύναμη της ένωσης των κεφαλαιαγορών θα πρέπει να είναι η απελευθέρωση και όχι ο έλεγχος των αγορών. Κατά την επιδίωξη αυτού του στόχου θα πρέπει ν’ αναθεωρηθούν ορισμένοι από τους κανόνες που τέθηκαν σε ισχύ μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης διότι αποτελούν τροχοπέδη για τη μη τραπεζική χρηματοδότηση.
Ενας στόχος θα πρέπει να είναι η άρση κανονισμών που εμποδίζουν την αναζωογόνηση της τιτλοποίησης, δηλαδή της πρακτικής να «πακετάρει» κανείς δάνεια και στη συνέχεια να τα διαθέτει στην αγορά όπου και διαπραγματεύονται. Η τιτλοποίηση έχει κακή φήμη εξαιτίας του ρόλου που διαδραμάτισε στην αμερικανική κρίση των στεγαστικών δανείων χαμηλής εξασφάλισης. Ωστόσο, στην Ε.Ε. δεν έπαιξαν τον ίδιο ρόλο, δεδομένου ότι το ποσοστό χρεοκοπίας τιτλοποιημένων ομολόγων την περίοδο 2007-2013 ήταν μόλις μεταξύ 0,6% και 1,5% σε σχέση με 9,3% και 18,4% στις ΗΠΑ. Παρά τη σχετικά καλή εμπειρία στην Ευρώπη, η αγορά ουσιαστικά οδηγήθηκε μέσω των νέων κανονισμών στην ανυπαρξία. Για παράδειγμα, ένας από τους ισχύοντες κανονισμούς αναγκάζει τις ασφαλιστικές εταιρείες να βάζουν στην άκρη πολύ μεγαλύτερα κεφάλαια αν αγοράζουν τιτλοποιημένα δάνεια, με αποτέλεσμα να μην το κάνουν. Η ΕΚΤ και η Τράπεζα της Αγγλίας έχουν ζητήσει τη χαλάρωση των κανονισμών για «υψηλής ποιότητας» τιτλοποιήσεις. Προβλήματα στη χρηματοπιστωτική βιομηχανία προκαλούν και οι κανονισμοί περί οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας. Σε κάποιο βαθμό αυτοί οι κανονισμοί είναι δικαιολογημένοι, ωστόσο, μάλλον είναι υπερβολικοί και έχουν τόσο μεγάλο κόστος για μικρότερες εταιρείες ώστε τις εμποδίζουν να βγουν στις αγορές. Βασική αρχή των αλλαγών που θα μελετήσει η Κομισιόν θα πρέπει να είναι το πώς οι οίκοι θα έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάσουν την ειλικρινή τους άποψη, ωστόσο αυτή δεν θα πρέπει να θεωρείται ιερή.
Μια δραστήρια αγορά κεφαλαίων δεν προϋποθέτει απλώς ότι οι εταιρείες θα μπορούν να εκδίδουν μετοχές και ομόλογα, αλλά και ότι οι επενδυτές θα μπορούν να πωλούν αυτούς τους τίτλους χωρίς να χάνουν μεγάλο μέρος της αξίας της επένδυσής τους. Η δυνατότητα απρόσκοπτης συναλλαγής στις δευτερογενείς αγορές καθιστά εξαρχής πιο ελκυστική την επένδυση. Και υπάρχει μια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει σημαντικό εμπόδιο, δηλαδή ο Φόρος επί των Χρηματοπιστωτικών Συναλλαγών (FTT). Αν το ποσοστό του φόρου οριστεί σε πολύ υψηλό επίπεδο, τότε θα μπορούσε να οδηγήσει σε περιορισμό της ρευστότητας και να καταστήσει τις ευρωπαϊκές κεφαλαιαγορές λιγότερο ελκυστικές για τους επενδυτές. Επιπλέον, δεν τιμωρείται η χρηματοπιστωτική βιομηχανία για τον ρόλο που έπαιξε στην κρίση, αλλά οι επενδυτές και οι εταιρείες, όχι οι τράπεζες. Προτιμότερο είναι να επιβληθούν στις τράπεζες εισφορές με βάση πόσο βασίζονται σε βραχυπρόθεσμο δανεισμό και ένας φόρος χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων που θα φορολογεί τα κέρδη τους και θα ήταν δικαιολογημένος διότι εξαιρούνται από τον ΦΠΑ. Αναμφίβολα θα υπάρξει αντίδραση στην πρόταση για χαλάρωση του κανονιστικού πλαισίου των κεφαλαιαγορών. Ωστόσο, αυτό που χρειάζεται είναι λογικές διορθώσεις σε συγκεκριμένους κανονισμούς και όχι γενικευμένη απορρύθμιση.