Το Θέατρο Τέχνης ανοίγει νέο κύκλο

Το Θέατρο Τέχνης ανοίγει νέο κύκλο

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είναι φορές που περνάμε έξω από παλιά κτίρια ρημαγμένα και θαμπά πια, αγγίζουμε παλιά αντικείμενα που έχουν χάσει πια την παλιά τους λάμψη, ανακαλύπτουμε ρούχα που κάποτε ήταν η πρώτη και η τελευταία λέξη της μόδας και τώρα απλώς παραπέμπουν σε εποχές και δεκαετίες περασμένες, κουρασμένα και συνεσταλμένα.

Κάποιες φορές μπορεί να φανταζόμαστε αυτό που ήταν κάποτε, κάποια από αυτά μπορεί να αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια τη μετάβασή τους από τη χθεσινή τους αίγλη στη σημερινή τους ταπεινότητα.

Και ξαφνικά, τα ίδια αυτά τα ταπεινά (κτίρια, αντικείμενα, ρούχα) αποκτούν νέα λάμψη, αναζητούνται για νέες χρήσεις, ενσωματώνουν τις ανάγκες και τις παρεμβάσεις των κατοπινών ιδιοκτητών ή χρηστών τους. Και ξαναζούν, και ξαναλάμπουν, και ξαναθαυμάζονται, και ξαναπρωταγωνιστούν στις σύγχρονες συνθήκες, έχοντας υπηρετήσει με θαυμάσιο τρόπο την αντίληψη του μεταμοντέρνου ή του vintage.

Δεν απέχει πάρα πολύ από αυτή την περιγραφή η διαδρομή του Θεάτρου Τέχνης, που επανεκκίνησε –την αρχινισμένη το 1942– λαμπρή πορεία πριν από 60 ακριβώς χρόνια στο Υπόγειο το 1954 με το έργο του Θόρντον Γουάιλντερ «Με τα δόντια». Εζησε στιγμές μοναδικής αίγλης, επηρέασε και διαμόρφωσε θεατρικά αρκετές γενιές αυτού του τόπου, άνοιξε δρόμους πολιτισμικούς όχι μόνο θεατρικούς, εντασσόμενο στις ανάγκες της εποχής που ανδρώθηκε.

Τα 60 χρόνια είναι πολλά για οποιονδήποτε. Δικαιούται να μεγαλώσει, να κουραστεί, να ολιγωρήσει, να χαλαρώσει, να μείνει πίσω. Και το Θέατρο Τέχνης κάποια στιγμή έμεινε πίσω. Νέοι δημιουργοί όριζαν πλέον το διαφορετικό και το ανατρεπτικό στον πολιτισμό και στο θέατρο, νέες αντιλήψεις, διαθέσεις και αισθητικές επικράτησαν στην κοινωνία που δεν μπόρεσαν να τις αφουγκραστούν οι άνθρωποι που ξεκίνησαν το Θέατρο Τέχνης ή οι συνεχιστές τους.

Το Θέατρο Τέχνης, κυρίως το Υπόγειο εκεί στην οδό Πεσμαζόγλου έστεκε υπερήφανο αλλά θαμπό. Εμοιαζε να μην μπορεί πια να ακολουθήσει την εποχή και τις αναζητήσεις της. Μέχρι χθες το μεσημέρι, που ανακοινώθηκε η νέα φάση, οι νέοι συνεργάτες, μας υποδέχθηκαν οι νέοι επικεφαλής του Θεάτρου Τέχνης.

Και ήταν σαν, ξαφνικά και μαγικά, η θαμπάδα να καθάρισε. Σαν να συνδέθηκε μ’ ένα αόρατο νήμα η πρωτοπορία του τότε με την πρωτοπορία του σήμερα (με τους καλλιτέχνες που την υπηρετούν δηλαδή).

Εναν κύκλο έκανε και το Θέατρο Τέχνης. Με τις υψηλές στιγμές και τις υψηλές επιδόσεις του αλλά και με τις χαμηλές αποδόσεις και τη μιζέρια που ακολουθεί συνήθως. Που κι αυτές έκαναν τον δικό τους κύκλο και δίνουν, ως φαίνεται, τη θέση τους σε μια νέα περίοδο ανάτασης, δημιουργίας, και παρέμβασης. Μακάρι. Για να επιβεβαιωθούν, ξανά, οι κύκλοι της ζωής, για να ξαναπάρει ένα ιστορικό θέατρο τη θέση που του αξίζει στην Αθήνα και στις νέες γενιές.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή