Υπερασπιζόμενος την απόφασή του να έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τους εταίρους επί του χρέους, ο κ. Τσίπρας είπε: «Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στη σύγχρονη οικονομική ιστορία μιας χώρας με δημόσιο χρέος δύο φορές το ΑΕΠ της, ιδιωτικό χρέος μία φορά το ΑΕΠ της και η υποχρέωση να πληρώνει 10 δισ. κατ’ έτος σε τόκους 4,5% του ΑΕΠ πλεόνασμα, για να ξεχρεώνει δηλαδή τους τόκους, να μπορεί να είναι βιώσιμη, να βγει στην ανάπτυξη, να ορθοποδήσει».
Ακόμη κι αν δεχτεί κανείς ότι έχει απόλυτο δίκαιο στον ως άνω αφορισμό, εύλογα αναρωτιέται γιατί δεν συμμετέχει στην εθνική προσπάθεια να τεθεί, και πάλι, στο τραπέζι των συζητήσεων η περαιτέρω διευθέτηση του ελληνικού χρέους.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, επηρεασμένος από παλαιότερες «επαναστατικές» ιδεοληψίες, επιμένει στην άμεση περικοπή του χρέους με αυταρχικές διαδικασίες.
Ομως δεν αποτελεί το χρονοδιάγραμμα εξόφλησης του ελληνικού χρέους εμπόδιο για την ανάνηψη της οικονομίας. Η μακρά περίοδος χάριτος και η εξαιρετικά σταδιακή αποπληρωμή, όπως έχουν ήδη συμφωνηθεί με τα κράτη του ευρώ και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθεροποίησης, ισοδυναμούν με την εισαγωγή ρήτρας ανάπτυξης. Το χρέος δεν εξοφλείται από τα τρέχοντα κρατικά έσοδα, και μόνον το μέγεθος των τόκων πρέπει να μας απασχολεί επί του παρόντος.
Θα μπορούσε βεβαίως ο κ. Τσίπρας να υποστηρίξει την κυβέρνηση του τόπου του, η οποία επιδιώκει να επιτύχει κάτι καλύτερο στην περίφημη νέα διαπραγμάτευση, η οποία, όπως όλα δείχνουν, τελικά δεν θα γίνει υπό το βάρος των πολιτικών εξελίξεων. Γιατί να συζητήσουν οι εταίροι μας μια νέα και καλύτερη λύση όταν η δική μας πλευρά διαδηλώνει ότι θα υψώσει, με την πρώτη ευκαιρία, νέες απαιτήσεις; «Αφήστε τους Ελληνες να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν και συζητούμε όταν θα είναι ώριμοι», είναι η «γραμμή» που διαμορφώνει η ορθή ανάγνωση των προθέσεων ΣΥΡΙΖΑ.
Επιπλέον, είναι χρήσιμο για τον κ. Τσίπρα να ενημερωθεί καλύτερα στο ζήτημα των τόκων. Από την ένταξη στο ευρώ και μέχρι την κρίση, το κράτος πλήρωνε ποσό γύρω στα 12 δισ. ετησίως, που αντιστοιχούσε σε κάτι λιγότερο από 6% του ΑΕΠ. Ακόμη και τη χειρότερη χρονιά, το 2013, οι καταλογισμένοι τόκοι «μόλις» που ξεπέρασαν το 7% του ΑΕΠ.
Ομως, μετά το «κούρεμα» του χρέους, που κατέστη υποχρεωτικό όταν «έπεσε έξω» το πρώτο Μνημόνιο, οι τόκοι περιορίστηκαν δραστικά. Το επιτελείο του Τσίπρα έπρεπε να γνωρίζει ότι υπάρχει μια διαφορά στους τόκους που αναλογούν στο χρέος και σε εκείνους που πραγματικά πληρώνει το δημόσιο ταμείο. Η πραγματική ετήσια δαπάνη είναι, από το 2013 και μέχρι το 2017, για τα οποία διαθέτω στοιχεία, γύρω στα 6 δισ. ευρώ και όχι 10 δισ. που υπολογίζει η μείζων αντιπολίτευση.
Ανάμεσα στον ισχυρισμό Τσίπρα και την πραγματικότητα υπάρχει διαφορά 4 δισ. ευρώ ή 40%. Ελπίζω να μην έχουν κάνει με την ίδια προχειρότητα ολόκληρη την τιμολόγηση των προτάσεών τους.