Το μοντέλο διασπάσεων μεγάλων εταιρειών και η εφαρμογή του στα κράτη

Το μοντέλο διασπάσεων μεγάλων εταιρειών και η εφαρμογή του στα κράτη

3' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είναι γενικά αποδεκτό στην κουλτούρα της Γουόλ Στριτ ότι η διάλυση εταιρειών, οι οποίες μετασχηματίζονται σε ογκώδεις και ανοικονόμητους οργανισμούς είναι κάτι καλό. Η διάσπασή τους τις καθιστά ευκολότερα διοικούμενες, η διαδικασία της λογοδοσίας για αυτές είναι πιο εύρυθμη, ενώ τους δίνεται το περιθώριο με το μικρότερο μέγεθός τους να δημιουργήσουν και να αποδώσουν μεγαλύτερα οφέλη για τους δικαιούχους τους. Εν αναμονή της σημερινής ιστορικής ψηφοφορίας για την απόσχιση της Σκωτίας από τη Βρετανία, είναι άξιο λόγου να εξετάσουμε πώς μπορεί το ίδιο σενάριο να ισχύσει και στην περίπτωση των κρατών. Φυσικά, είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς ότι οποιοσδήποτε νομοθέτης σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου θα παρακινούσε τους ψηφοφόρους να στοιχηματίσουν το μέλλον τους, ακολουθώντας τη λογική της Γουόλ Στριτ. Εντούτοις, υπάρχουν φιλοσοφικές αιτιάσεις για τη διάσπαση επιχειρήσεων, οι οποίες μπορούν να ισχύσουν και για χώρες.

Στον επιχειρηματικό κόσμο η λογική έγκειται στο ότι οι αποφάσεις για αυτονόμηση δραστηριοτήτων πέραν όλων των άλλων θα ωφελήσουν τους μετόχους.

Τα οφέλη συνίστανται στο ότι η διοίκηση θα επικεντρωθεί σε ό,τι είναι καλύτερο και στο να βελτιώσει την ικανότητα της εταιρείας να ανταποκρίνεται στις ανάγκες καταναλωτών και αγοράς. Μετά τη διχοτόμηση του αμερικανικού πετρελαϊκού κολοσσού ConocoPhillips σε έναν όμιλο διύλισης και σ’ έναν όμιλο ανίχνευσης και παραγωγής, κατόρθωσε να υπερσκελίσει ανταγωνιστές με περισσότερες διαφοροποιημένες δραστηριότητες στο χρηματιστήριο. Τα τελευταία πέντε χρόνια, πάντως, έχουν διεκπεραιωθεί σχεδόν 1.000 συμφωνίες κατάτμησης επιχειρήσεων, σύμφωνα με τα δεδομένα του πρακτορείου Reuters.

Αν και συχνά οι εταιρείες που έχουν αυτονομηθεί καθίστανται στη συνέχεια στόχοι εξαγορών από μεγαλύτερες ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, συνολικά αποδεικνύουν την αξία τους με το να εστιάζουν στα ανταγωνιστικά τους πλεονεκτήματα και στο να προσφέρουν στους διευθυντές τους περισσότερη λογοδοσία έναντι των μετόχων και πιο αποτελεσματικά κίνητρα επιτυχίας. Φυσικά οι κυβερνήσεις δεν έχουν μετόχους αλλά ψηφοφόρους και φορολογούμενους. Στον βαθμό, στον οποίο αυτοί έχουν φθάσει στα όριά τους με τις υπηρεσίες τις παρεχόμενες από τα όργανα του κράτους θα τους βοηθούσε να ορίσουν τη δική τους βούληση να αποσχιστούν. Βέβαια, τόσο η Σκωτία όσο και η Καταλωνία έχουν τις δικές τους ιστορικές και πολιτισμικές αιτίες για να αυτονομηθούν, οι οποίες ίσως επισκιάζουν τις οικονομικές. Eάν, βέβαια, η Σκωτία και η Καταλωνία κατορθώσουν να αυτονομηθούν και να αποδειχθούν ικανές να δημιουργήσουν ανεξάρτητα κράτη με ευημερία, τότε θα παροτρύνουν και άλλες ανεπτυγμένες οικονομίες να σκεφθούν την απόσχιση.

Αυτή, τουλάχιστον είναι η άποψη αυτονομιστών Αμερικανών, οι οποίοι συνέταξαν πριν από δύο χρόνια το «Μανιφέστο του Μονπελιέ». Σε αυτό καταγράφουν τη δυσαρέσκειά τους έναντι της Ουάσιγκτον και διακηρύσσουν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Αφορμή του τίτλου είναι ότι το Μονπελιέ, πρωτεύουσα της πολιτείας του Βερμόντ, είχε αυτονομία προτού ανακηρυχθεί στην 4η πολιτεία των ΗΠΑ. Κατά τους υπογράφοντες το «Μανιφέστο», η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι πολύ μεγάλη, πολύ αντιδημοκρατική, πολύ άδικη, πολύ ισχυρή, πολύ παρεμβατική και πολύ αδιάφορη στις ανάγκες των πολιτών. Ο Κερκπάτρικ Σέιλ, ένας Αμερικανός από τη Νότια Καρολίνα, ο οποίος υπέγραψε το κείμενο, διατείνεται ότι η αναλογία με τις επιχειρήσεις είναι εύστοχη, δεδομένου ότι και στις δύο περιπτώσεις ο υπέρτατος στόχος είναι να δημιουργηθούν περισσότερο διαχειρίσιμα και ελεγχόμενα «κομμάτια». Από την περιοχή όπου βρίσκεται κοντά στο ΦορτΣάμερ, τόπος άρρηκτα συνδεδεμένος με τον Αμερικανικό Εμφύλιο, εκτιμά πως η ιδανική χώρα έχει σχεδόν 5 εκατομμύρια πληθυσμό ή σχεδόν τον πληθυσμό της Σκωτίας και σε έκταση κάτι αντίστοιχο με εκείνο της Νότιας Καρολίνας. «Είτε πρόκειται για χώρα είτε για επιχείρηση, σε μία μικρότερη κλίμακα και μέγεθος μπορείς ομαλότερα να κάνεις αλλαγές», επισημαίνει ο κ.Σέιλ, ο οποίος είναι επικεφαλής της δεξαμενής σκέψης, Middlebury Institute, που μελετά τις αποσχιστικές τάσεις και την αυτοδιάθεση. «Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις, είναι να κοιτάξεις γύρω σου και να δεις πόσο περιορισμένη είναι η αντίδραση μιας χώρας 315 εκατ. ανθρώπων στις αναγκαίες αλλαγές».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή