H iδεολογική διαμάχη κυβέρνησης – αντιπολίτευσης έχει εσχάτως διολισθήσει σε έναν εφηβικό ανταγωνισμό μεταξύ των κυρίων Σαμαρά και Τσίπρα. Μοιάζουν οι δύο ηγέτες να έχουν εγκλωβιστεί σε μια γωνιά κακόφημης, σκοτεινής γειτονιάς και να έχουν βγάλει χάρακα για να μετρήσουν τις δυνατότητές τους. Ανακοινώνει ότι θα δει τον Πάπα ο Αλέξης με μια επεξήγηση λες και θα δει τον Λαφαζάνη συν κόκκινες κάλτσες, μείον τα μούσια («Ο Πάπας των φτωχών» έχει επικρίνει την κυριαρχία της αγοράς στις σύγχρονες κοινωνίες). Κάνει ρελάνς ο Αντώνης με μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, του οποίου οι απόψεις είναι άλλωστε πιο αλάθητες και από αυτές του Ποντίφικα.
Γράφει -με μια δόση υπερβολής είναι η αλήθεια- η «Αυγή»: «Για πρώτη φορά ηγέτης της Αριστεράς στο Βατικανό»· κινητοποιείται ο μηχανισμός του Μαξίμου, αν και ενδεχόμενο κους κους με τον Δαλάι Λάμα θα προκαλούσε τριβές με το Πεκίνο. Συναντιέται με τον Ντράγκι ο ένας, σπεύδει ο άλλος να δει τη Μέρκελ. Δεν αποκλείεται αύριο ο αστικός Τύπος να βγει με πρωτοσέλιδο «Ο πρώτος συντηρητικός ηγέτης στο Βερολίνο» και με μικρότερα γράμματα «μετά τις εκλογές στη Θουριγγία».
Αποκλείει τον Τσίπρα από τη ΝΕΡΙΤ ο Σαμαράς, φιλοξενούν και το τελευταίο του κόμμα τα ιδιωτικά κανάλια. Εξαγγέλλει μέτρα ο μέλλων πρωθυπουργός, τα κοστολογεί 27,2 δισ. ευρώ ο νυν. (Και γιατί δεν το στρογγυλεύει λίγο το ποσό; Για να είναι αληθοφανές; Ας βάλει 28 δισ. να κάνει πιο μπούγιο.) Λέει ο Αντώνης ότι δεν θα μείνει ούτε ευρώ στις ελληνικές τράπεζες αν δοθεί στον Αλέξη η δυνατότητα να κυβερνήσει (πόσο μπανάλ, Θεέ μου), απαντά εκείνος ότι ο πρωθυπουργός κινδυνολογεί στα καφενεία. Πάει στην Αμφίπολη ο Σαμαράς και κάνει ανακοινώσεις λες κι είναι ο Ελληνας Χαουάς, κάνει τον έξυπνο ο Τσίπρας και λέει ότι αυτός το ήξερε από πέρυσι. Του είχε, λέει, σφυρίξει ο περιφερειάρχης ότι «γίνεται μια ανασκαφή, η οποία θα είναι πιθανόν σημαντική».
Δεν μας εκπλήσσουν όλα αυτά. Η πόλωση δεν είναι πρωτόγνωρη στην ελληνική πολιτική σκηνή. Για την ακρίβεια είναι σύμφυτη με την ιστορία της. Το πρόβλημα είναι ότι η σημερινή αποδυνάμωση των δύο πόλων και η συμπίεση των ποσοστών τους σε ποσοστά 20%-30% (στην καλύτερη περίπτωση), σε συνδυασμό με τον σημερινό εκλογικό νόμο, είναι πιθανό να οδηγήσουν σε ακυβερνησία και σε νέα πολιτική -και κατ’ επέκταση οικονομική- αστάθεια.
Την εποχή που η συναίνεση είναι επιτακτικότερη από ποτέ, οι ανώριμοι ηγέτες των ελληνικών κομμάτων πάνε κόντρες με τις μηχανές τους στην παραλιακή. Επαναστάτες χωρίς αιτία και οι δυο τους, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή, έπειτα από μία ή δύο ατελέσφορες αναμετρήσεις, να κληθούν να συγκυβερνήσουν σε κάποιου είδους «μεγάλο συνασπισμό». Τότε ίσως τους δούμε επιτέλους να βάζουν τους χάρακες στην τσέπη και να συνομιλούν ως ενήλικοι.