Βορειο ανατολική Εύβοια: Στο Αιγαίο οδικώς

Μια τελευταία εξόρμηση στην κοντινή μεγαλόνησο, λίγο πριν κυριαρχήσουν οι μπρονζέ αποχρώσεις του φθινοπώρου.

Το πέρασμα από την Αιδηψό προς το βορειότερο σημείο της Εύβοιας είναι γεμάτο σουρεαλιστικές εικόνες, με κυρίες να απολαμβάνουν τον πρωινό καφέ τους σε ρατάν πολυθρόνες της γνωστής λουτρόπολης και κυρίους να ξανανιώνουν ποδηλατώντας τριγύρω με γυμνό το στήθος, τρίκυκλα να κόβουν την ταχύτητά σου στο δρόμο για Ωρεούς, πινακίδες να ξεπετάγονται τελευταία στιγμή μέσα από το ανεξάντλητο πράσινο.

Πρώτη στάση στην παραλία Νησιώτισσα, που παίρνει το όνομά της από τη νησίδα με το ενετικό μισογκρεμισμένο κάστρο. «Κατάφερα να διαβάσω ένα βιβλίο σε δύο μέρες. Την ησυχία που έχεις εδώ δεν τη βρίσκεις πουθενά αλλού», ακούω να λέει θαμώνας της παραλίας πριν προλάβει η ησυχία της βορειοανατολικής Εύβοιας να με καθηλώσει κι εμένα στους φυσιολατρικούς ρυθμούς της. Συνεχίζω την εξερεύνηση προς Πευκί, απ’ όπου φεύγουν πλοιάρια για Σκιάθο, Σκόπελο, Αλόννησο με χαμηλό εισιτήριο.

Προχωρώντας, η διαδρομή γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Ατέλειωτοι ελαιώνες στο δρόμο για Καστρί, πανύψηλα πεύκα στη συνέχεια για Αγριοβότανο, εκεί όπου η γερουσία του χωριού έχει συγκεντρωθεί παραταγμένη στα τραπέζια του καφενείου. Δύο γυναίκες τα λένε καθισμένες σε καρέκλες στο δρόμο, δίπλα σε εξώπορτα σπιτιού, κάποια άλλη είναι με το τηλέφωνο στη βεράντα. Σε κοντινή γειτονιά η δεκατριάχρονη Κυριακούλα με τα υπέροχα πράσινα μάτια βοηθάει παντού, στην ταβέρνα, στα δωμάτια και φυσικά στην ανατροφή των τριών μικρότερων αδελφών. Διασχίζοντάς την, η Εύβοια μοιράζεται αυθόρμητα μαζί σου σκηνές της καθημερινότητάς της.   

Οι οικισμοί της δεν σε κερδίζουν με την αρχιτεκτονική τους, αλλά με πολλές όμορφες γωνιές και μεμονωμένα σημεία. Αν και διατηρούν κάποιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον κτίσματα στις Γούβες, με πρώτο απ’ όλα τον ερειπωμένο πλέον πύργο του Γεωργίου Δροσίνη, που έζησε εδώ αρκετά χρόνια με τον τσιφλικά πατέρα του. Απειράριθμες ψαροταβέρνες, μεζεδοπωλεία, ουζερί και αμέτρητα ενοικιαζόμενα δωμάτια, ειδικά στα επίνεια των χωριών, θα σε υποδεχτούν με άμεσο, απλό και πολύ φιλικό τρόπο. Αισθητική των δεκαετιών ’70 και ’80, μια τουριστική αγνότητα και φιλικές, χαμηλές τιμές.

Στην παραλία του Αγριοβότανου συναντάω δίπλα στη σκηνή τους το «ζευγάρι από τη ζούγκλα», όπως συστήνονται. Ερχονται πολλά χρόνια εδώ για διακοπές και για μια διανυκτέρευση δίπλα στη θάλασσα, αν και έχουν εξοχικό στο Πευκί. Πολύ φιλική στους κατασκηνωτές, όλη η βορειοανατολική Εύβοια κρύβει πραγματικά πολλές «καβάτζες» κάτω από τη σκιά των δέντρων της. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη βουτιά σε μοναχική, όπως νόμιζα, παραλία. Κολυμπώντας στα βαθιά και γυρίζοντας το κεφάλι προς τη στεριά, ανακαλύπτω μια ολόκληρη πολιτεία από σκηνές και τροχόσπιτα ανάμεσα στα δέντρα του υψώματος. «Παλιά κάναμε δύο μέρες κάμπινγκ για παιχνίδι. Τώρα, αν δεν έχεις χρήματα και θέλεις να πας διακοπές, τι θα κάνεις;» λέει αργότερα ο Κώστας από το Καστρί.

Κινηματογραφικές εικόνες συνεχίζουν να με ακολουθούν… η γυναίκα με το πράσινο φόρεμα, τα κατάμαυρα μαλλιά και τα δωδεκάποντα παπούτσια, ενώ ο αέρας λυσσομανάει, στην παραλία του Αγίου Ιωάννη με το χοντρό βότσαλο. Στις παραλίες των Ελληνικών, όπως και στο Ψαροπούλι, το κύμα «βαράει», έρχεται ζωντανό από τα βάθη του Αιγαίου. Αυτή του Αγίου Νικολάου ξεχωρίζει χάρη στο ομώνυμο νησάκι που «γράφει» όμορφα στον κόλπο της.  

Από Βασιλικά προς Αγία Αννα η διαδρομή συνεχίζεται μέσα στα πεύκα. Ξαφνικά εμφανίζεται μια ξανθιά όμορφη κοπέλα σαν αερικό του δάσους. Κάνει οτοστόπ επιστρέφοντας από το εξαήμερο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής Plur στην Κρύα Βρύση (www.plur-festival.com). Φτάνουμε μαζί σε άλλη μια ατελείωτη παραλία -τo χιλιόμετρο σε μήκος το ξεπερνούν άνετα πολλές- της βόρειας Εύβοιας, στην Αγκάλη. Δείπνο κάτω από το αλμυρίκι με μερακλίδικες εκδοχές θαλασσινών. Στην παραλία αυτή της Αγίας Αννας συχνάζει μία από τις δύο τουλάχιστον αμαζόνες της βορειονατολικής Εύβοιας, η Νάνσυ Κουρέλλου, που έχει περιθάλψει και φροντίσει εγκαταλελειμμένα άλογα. Εδώ, επίσης, με σύγχρονα ξενοδοχεία, ξυπνάει σιγά-σιγά ένα άλλο τουριστικό πρόσωπο, πιο σύγχρονο και πλούσιο σε παροχές, με σεβασμό πάντα στην ταυτότητα του τόπου.

Αφήνω τα παραθυρόφυλλα ανοιχτά, να με ξυπνήσει το πρώτο φως μαζί με τον ήχο της θάλασσας. Την πρωινή βουτιά θα ακολουθήσει μέσα στη μέρα μια αναπάντεχη βροχούλα. Το δικό μου φθινοπωρινό πρωτοβρόχι με βρίσκει στη διαδρομή για τους καταρράκτες του Δρυμώνα και το μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ. Τα πρώτα χαλκοπράσινα φύλλα στα πλατάνια έχουν ήδη εμφανιστεί. Πίσω, στην ακτή του Αιγαίου, οι μόνοι που απολαμβάνουν τα απογευματινά κύματα είναι κάποιοι πιτσιρικάδες. Οι υπόλοιποι απλώς ζηλεύουμε! Βραδινή συζήτηση με την Ayah για το «σύγχρονο τουριστικό προϊόν» και πώς συνδιαλέγεται με τον τοπικό πληθυσμό.

Η τελευταία μέρα της εξερεύνησης επιφυλάσσει ένα τοπίο που αγριεύει κάπως, με ηφαιστειογενείς παραλίες και κάποιες απόκρημνες πλαγιές. Ο χωματόδρομος από Σαρακήνικο για Λιμνιώνα είναι μια εξαιρετική διαδρομή, ενδείκνυται όμως μόνο για αποφασισμένους οδηγούς και σκληραγωγημένα αυτοκίνητα. Η αναπάντεχη παρέα της Ελενας και του Θέμη στον Μακρύ Γιαλό έρχεται να συμπληρώσει την ταξιδιωτική εξόρμηση με νέες γνωριμίες, όπως με τόση φυσικότητα φέρνουν συχνά τα ταξίδια. Επίσκεψη στο υπέροχο κτήμα της Βλαχιάς, περίπατος στο δρόμο με τις φορτωμένες ροδιές και ένας ήλιος που δύει απαλά σβήνοντας τη σκιά του βουνού. Φρέσκα καρύδια για το δρόμο, καθώς οι κάτοικοι του χωριού έχουν έναν «ιδιαίτερο», θα έλεγα, τρόπο να τα κόβουν από τα δέντρα. Κι άλλα πλατάνια, κι άλλες στροφές στο δρόμο της επιστροφής. Το δικό μου δαιμόνιο κοντέρ κατέγραψε σχεδόν 500 χλμ., ακούγοντας το «Aerial» της Kate Moss, που συνοδεύει άψογα το αγνό και αμόλυντο φυσικό σκηνικό.

Βορειοανατολικά της Εύβοιας, τα τοπία είναι παραδεισένια, τόσο στις ακτές όπου ακουμπά ή σκάει με δύναμη το κύμα όσο και στην παρθένα ενδοχώρα. Αν θέλεις για άλλη μια φορά να ξυπνήσεις με τον παφλασμό του κύματος, πριν μπει για τα καλά το φθινόπωρο, άδραξε κάθε φθινοπωρινή αναλαμπή καλοκαιρίας για μια τελευταία βουτιά… μια απόδραση οδικώς μέχρι το Αιγαίο!