«Αυτήν τη στιγμή δεν έχεις λόγο να κάνεις θέατρο αν δεν έχεις να καταθέσεις μία ουσιαστική πρόταση που να αφορά την κοινωνία». Αυτό υποστηρίζει ο Νίκος Διαμαντής και επιμένει ότι, σε μια τέτοια κοινωνική στιγμή, ο χώρος του πρέπει να αποδείξει ότι αυτά που προτείνει έχουν πνευματική προοπτική.
Με αυτό το σκεπτικό, σχημάτισαν με την Ιωάννα Μακρή το φετινό ρεπερτόριο του θεάτρου «Σημείο», δίνοντας φωνή σε νέους τολμηρούς δημιουργούς, καινούργια έργα, νέες αναγνώσεις. Με τέσσερις δικές τους παραγωγές και τέσσερις συνεργασίες ξεκινούν στη βάση τους, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ με μια δράση τους ξεχύνονται στο κέντρο της Αθήνας, επιχειρώντας ένα σχόλιο πάνω στο άλυτο ζήτημα της μετανάστευσης.
«UNDER-κρυμμένες φωνές» είναι ο τίτλος της σκηνικής σύνθεσης που στηρίζεται σε μαρτυρίες, συνεντεύξεις, ντοκουμέντα, λογοτεχνικά κείμενα και σύγχρονα ταχυδράματα, τα οποία επεξεργάστηκε και σκηνοθέτησε ο Νίκος Διαμαντής. Ενα street event, σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων, στα περάσματα των μεταναστών στην πόλη: Ομόνοια, Βαρβάκειος Αγορά, πλατείες Βάθη, Κουμουνδούρου, Αυδή, Κολωνός, Φωκίωνος Νέγρη, Σύνταγμα.
Το «UNDER-κρυμμένες φωνές» είναι αλήθειες από τα δράματα της θάλασσας, με κείμενα που γεννήθηκαν μέσα από συνεντεύξεις των ίδιων των μεταναστών, σε συνεργασία με οργανώσεις όπως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, το Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων, η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, η Διεθνής Αμνηστία. «Ακόμη και ο παπα-Ευστράτης που ζει και δραστηριοποιείται στη Μυτιλήνη προσπαθώντας να σώσει τους ανθρώπους που ξεβράζονται από τη θάλασσα μας έδωσε ιστορίες», λέει στην «Κ» ο σκηνοθέτης της παράστασης.
Οι ηθοποιοί Ελενα Αρβανίτη, Σταύρος Γιαννακόπουλος, Χρήστος Σκούρτας, Μικές Γλύκας, Αράς Χαμεντιάν αναλαμβάνουν τις δράσεις του δρόμου από το τέλος Οκτωβρίου, τον Νοέμβριο όμως θα παίζουν στο θέατρο, δίνοντας βήμα στις οργανώσεις και κυρίως ανοίγοντας μια μεγάλη συζήτηση για το θέμα.
Ποίηση και όπερα
Τη χειμερινή σεζόν, πάντως, θα ανοίξει αρχές Οκτωβρίου η «Καιόμενη» του Γιον Φόσε, που ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή με την Ιωάννα Μακρή. Το έργο βασίζεται στο θεατρικό του Νορβηγού συγγραφέα «Μια μέρα του καλοκαιριού» και στο διήγημά του «Η Αλίκη στις φλόγες» και είναι μια συνηθισμένη αλλά γεμάτη ποίηση αφήγηση ζωής για την αγάπη.
Το θέατρο όμως κλείνει το μάτι και στους εφήβους ανεβάζοντας, σε μουσική του Γιάννη Χαρούλη, τη δημοφιλέστερη τραγωδία της κρητικής λογοτεχνίας: την «Ερωφίλη» του Χορτάτζη. Παράσταση που θα παρουσιάζεται κάθε μέρα για τα σχολεία (και το απόγευμα του Σαββάτου), σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη.
Ακόμη και το λυρικό θέατρο βρήκε χώρο στο «Σημείο», όπου θα δούμε την «Αρκούδα», μια όπερα τσέπης εμπνευσμένη από το θεατρικό έργο του Αντον Τσέχοφ, σε μουσική William Walton και λιμπρέτο του ίδιου και του Paul Dehn, με μαέστρο τον Νίκο Βασιλείου και ερμηνευτές τους Ειρήνη Αθανασίου, Αρκάδιο Ρακόπουλο, Μιχάλη Κατσούλη.
Στο μεταξύ, επαναλαμβάνεται το «Cleansed» της Σάρα Κέιν, σε σκηνοθεσία Εφης Γούση, ανεβαίνει ο «Αμλετ» του Σαίξπηρ που υπογράφει ο Παναγιώτης Κατσώλης, η ιδιαίτερη κωμωδία του ποιητή Pedro Pietri «Η μάζα είναι για τα Μπάζα», σε μετάφραση-προσαρμογή Λουίζας Αρκουμανέα και σκηνοθεσία Σάκη Παπακωσταντίνου, καθώς και το έργο του Κίμωνα Ρηγόπουλου «Δεν μπορεί ο κάθε τσόγλανος», σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη.
Πολλές και διαφορετικές επιλογές σε μια εποχή που τα χωράει όλα. Ποια είναι η εικόνα του θεάτρου σήμερα; «Υπάρχει πια ένα οριζόντιο κοινό που καταναλώνει, αλλά δεν επικοινωνεί», παραδέχεται ο Ν. Διαμαντής. «Πηγαίνει, βλέπει, ακούει, συμμετέχει, αλλά δεν εμβαθύνει, καταναλώνει θεάματα. Αυτό σχετίζεται με την ανυπαρξία της εκπαίδευσης όχι μόνο των δημιουργών αλλά και του κοινού, το οποίο άλλαξε κυρίως μέσα από τη χρήση της τεχνολογίας που του δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζει, αλλά δεν του αφήνει χώρο να αφομοιώνει». Πού πρέπει να εστιάσουν οι δημιουργοί; «Χρειάζεται μια ουμανιστική στροφή στην ουσία της ζωής. Αυτή δεν μπορεί να συμβεί αν δεν υπάρχει κοινωνική ραχοκοκαλιά. Δυστυχώς, η κρίση δεν έγινε αφορμή για ουσιαστικό ξεκίνημα».