Τον έχουμε απολαύσει στη σκηνή του θεάτρου «Πορεία» σε μια από τις καλύτερες παιδικές παραστάσεις που γνώρισε η Αθήνα, την πασίγνωστη και αγαπημένη «Γιορτή στου Νουριάν». Ο λόγος, για τον Ελληνοϊρανό ηθοποιό Βασίλη Κουκαλάνι, ο οποίος πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε μαζί με τον Παντελή Δεντάκη το έργο αυτό του Γερμανού θεατρικού συγγραφέα Φόλκερ Λούντβιχ, που παρουσιάστηκε για τρία χρόνια στο «Πορεία» για το κοινό και για πολλά σχολεία.
Στην τριετή της παρουσίαση η «Γιορτή στου Νουριάν», το πρώτο παιδικό έργο που μιλούσε για τη σύγκρουση μεταξύ ντόπιων και αλλοδαπών, για φόβους, προκαταλήψεις αλλά και τη δυνατότητα καταπολέμησής τους, αποδείχθηκε στην ελληνική μεταφορά του έργου ένα πολύτιμο εργαλείο διαπαιδαγώγησης κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Σήμερα το βράδυ η «Γιορτή στου Νουριάν» θα παρουσιαστεί στο θέατρο Grips του Βερολίνου όπου έχει τη βάση του ο Φόλκερ Λούντβιχ, ως κεντρικό γεγονός του εορτασμού των σαράντα χρόνων του θεάτρου!
«Η παράσταση και το είδος νεανικού/παιδικού θεάτρου που προτείνει η “Γιορτή στου Νουριάν” χειραφετούν και εμψυχώνουν το κοινό, του μεταθέτουν την όρεξη να αλλάξει τη ζωή του και την κοινωνία», μας λέει σε συνέντευξή του στην «Κ» ο Βασίλης Κουκαλάνι, ο οποίος αυτή την περίοδο βρίσκεται στο προσκήνιο ως ένας από τους κύριους συνεργάτες του νέου πιλοτικού προγράμματος «Δικαίωμα στο Θέατρο» που στόχο έχει να φέρει το θέατρο στα σχολεία που έχουν μεγάλα ποσοστά άπορων παιδιών και τα οποία έχουν χρόνια να πάνε στο θέατρο. Παράλληλα, ο Β. Κουκαλάνι ετοιμάζεται για τη συνέχεια των παραστάσεων του δεύτερου έργου του Φόλκερ Λούντβιχ, που σκηνοθέτησε με τη Λίλλυ Μελεμέ (ο ίδιος παίζει κι επιπλέον υπογράφει τη μετάφραση και διασκευή του), το «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης» που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο «Πορεία», ενώ μόλις κυκλοφόρησε η περσόφωνη ταινία γαλλοελληνικής παραγωγής της Σεπιντέ Φαρσί «Red Rose», που γυρίστηκε στην Αθήνα (η πρεμιέρα της έγινε πριν από λίγες μέρες στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο), στην οποία ο Βασίλης Κουκαλάνι πρωταγωνιστεί.
«Η ταινία “Red Rose” είναι βασισμένη πάνω στα γεγονότα της εξέγερσης του 2009 στο Ιράν. Με επιγραμματικό τρόπο φέρνει κοντά αλλά και σε σύγκρουση δύο διαφορετικές επαναστατικές γενιές», μας λέει.
Η δική του ιστορία
Του ζητώ να μου πει τη δική του ιστορία… «Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα και όταν ήρθαμε στην Αθήνα στα τέλη του 1980, φεύγοντας από τη δικτατορία του Χομεϊνί και από τον πόλεμο που ξεκινούσε, ερχόμασταν σε ένα φίλιο περιβάλλον. Εγώ ήξερα τη γλώσσα, ήξερα την Ελλάδα, δηλαδή την Κρήτη, που εκείνες τις εποχές θύμιζε σε πολλά το Ιράν σε νοοτροπία και ζεστασιά. Ενιωσα δηλαδή ότι ανήκω και είμαι σπίτι μου αρκετά γρήγορα, διότι έχοντας ήδη ζήσει στη Γερμανία και μετά στο Ιράν, η προσαρμοστικότητά μου ήταν αρκετά εξασκημένη. Επίσης, τότε, το θέμα της ξενοφοβίας ήταν σχετικά ανύπαρκτο και ίσως ακίνδυνο, αφού δεν είχαν ακόμα δημιουργηθεί οι κοινωνικές αντιφάσεις που επικρατούν σήμερα». Ποια είναι η άποψή του για την ξενοφοβία στη σημερινή ελληνική κοινωνία; «Η διάλυση των κοινωνικών συμβολαίων, η καταρράκωση του βιοτικού επιπέδου, αλλά και η τρομοκρατία που δεχόμαστε όλοι, μας κάνουν όλους μετανάστες. Αυτή η αντίληψη πιστεύω μπορεί να δείξει πως μπορούν να αντιμετωπιστούν ο ρατσισμός και ο φόβος».