Η Jackie Kennedy μετατράπηκε μέσα σε μια μέρα από σύμβολο κομψότητας σε σύμβολο απαράμιλλου γυναικείου θάρρους, όταν στις 22 Νοεμβρίου 1963 ο σύζυγός της και πρόεδρος της Αμερικής, John F.Kennedy, δολοφονήθηκε δίπλα της μέσα στο αυτοκίνητο όπου επέβαιναν. Το πένθος της και ο τρόπος που διαχειρίστηκε την θλίψη της, έγινε το επίκεντρο της προσοχής ενός ολόκληρου έθνους αλλά και του κόσμου που παρακολουθούσε τα νέα της θλιμμένης χήρας μέσα από τις επικεφαλίδες των εφημερίδων.
Ο χειμώνας του 1963 ήταν ο πιο δύσκολος της ζωή της και όπως αποκαλύπτει στη νέα της αυτοβιογραφία ‘Jacqueline Bouvier Kennedy Onassis: The Untold Story’ η συγγραφέας και αρθρογράφος Barbara Leaming, η Jackie έπασχε από μετατραυματικό στρες, κάτι που σαν όρος αλλά και πάθηση δεν είχε διερευνηθεί ακόμα από τους επιστήμονες. Η Leaming που μεταξύ άλλων έχει ασχοληθεί με τις βιογραφίες του Orson Welles, της Marilyn Monroe και της Katharine Hepburn, αποκαλύπτει συνταρακτικές λεπτομέρειες για τις μέρες που ακολούθησαν της δολοφονίας. Οι εφιάλτες, το ποτό, οι τάσεις αυτοκτονίας και οι σκέψεις που βασάνιζαν την Kennedy εξιστορούνται στο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο.
Το 1964 ο πρώην πρωθυπουργός της Αγγλίας, Harold Macmillan που είχε πολύ καλές σχέσεις με το προεδρικό ζεύγος, έστειλε ένα γράμμα στη χήρα Kennedy προσπαθώντας να την πείσει πως όλα όσα περνάει είναι φυσιολογικά. Μπορεί να μην γνώριζε κανείς τότε για το μετατραυματικό στρες, όμως ο βρετανός πολιτικός συνέκρινε στο γράμμα του τις εμπειρίες των βετεράνων πολέμου- όπως ήταν και ο ίδιος -με όσα περνούσε η Jackie. Τα επόμενα χρόνια και μέχρι το 1980, οι επιστήμονες κατάφεραν να βγάλουν σημαντικά συμπεράσματα για την εν λόγω διαταραχή και να μπορέσουν να βρουν ένα τρόπο αντιμετώπισης. Η Jackie Kennedy αναγκάστηκε να περάσει μόνη της το πένθος βασιζόμενη στις συμβουλές φίλων και του επισκόπου της εκκλησίας, ενώ βίωνε ψυχοσωματικά συμπτώματα, τάσεις αυτοκτονίας, αϋπνία, άγχος και μανιακές σκέψεις.
«Τις νύχτες έπινε και ξαναζούσε τις στιγμές της δολοφονίας», εξηγεί η βιογράφος στο βιβλίο της και τονίζει πως η Jackie κατηγορούσε τον εαυτό της για την αντίδρασή της τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν μετά τον πρώτο πυροβολισμό: «Εάν κοιτούσα προς τα δεξιά», σκεφτόταν, «ίσως να τον είχα σώσει, εάν καταλάβαινα τον πρώτο πυροβολισμό θα μπορούσα να τον είχα προστατεύσει» έλεγε. Η Kennedy ένιωθε τύψεις και δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται οτιδήποτε αφορούσε στην ημέρα της δολοφονίας. Μετά την κηδεία του άντρα της, μιλώντας στον επίσκοπο Hannan σε έξαλλη κατάσταση και χωρίς να την νοιάζει αν την ακούν, τον ρώτησε «γιατί ο Θεός επέτρεψε να συμβεί κάτι τέτοιο, ενώ ο John είχε ακόμα τόσα να προσφέρει;», ενώ του εκμυστηρεύτηκε ότι η μοίρα της πλέον ήταν να γίνει μια φιγούρα πόνου-κάτι που δεν ήθελε- που πάντα θα είναι αντικείμενο σχολιασμού από τον κόσμο.
Παρά τα προβλήματά της με τον Kennedy, η Jackie πάντα τον προστάτευε από τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς ανταγωνιστές και όποιον ήθελε να τον βλάψει, ενώ την περίοδο πριν την δολοφονία, όπως εξήγησε η ίδια είχε καταφέρει επιτέλους να έχει αρμονικές σχέσεις με τον άντρα της: «Είχα κάνει μια προσπάθεια και είχα καταφέρει να τον κάνω να με αγαπήσει και να με εκτιμήσει για όσα έκανα για εκείνον». Για αυτό μετά τον θάνατό του όταν μετακόμισε σε άλλο σπίτι , σύμφωνα με την γραμματέα της Mary Gallagher «έκλαιγε συνέχεια, έπινε και ξυπνούσε με κραυγές από τους εφιάλτες της». Όταν η χώρα ακόμη προσπαθούσε να εξακριβώσει τα γεγονότα που προηγήθηκαν της δολοφονίας, η ίδια εκμυστηρευόταν στον ιερέα την επιθυμία της να πεθάνει. Όσο για το μεγαλύτερο ερώτημα-ακόμα και σήμερα- του ποιος σκότωσε τον Kennedy, η ίδια δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να βρει απαντήσεις. Όπως είχε πει «δεν έχει σημασία τι θα ανακαλύψουν. Κανείς δεν θα μπορούσε να τον φέρει πίσω». Η Jackie Kennedy δεν ήθελε ποτέ να είναι στο κέντρο της προσοχής και ήθελε πάντα να προστατεύει τις ιδιωτικές της στιγμές. Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του προέδρου, η Jackie ακόμα απέφευγε τις δημόσιες εμφανίσεις, όμως πλέον είχε ήδη αποδεχτεί τον ρόλο της ως παγκόσμιο σύμβολο πόνου αλλά και θάρρους.