Κάθε πράγμα στον καιρό του, ακόμα και στον λαϊκισμό της αγοράς. Παραμονές Πάσχα το «μεγάλο θέμα» είναι συνήθως η τιμή της ντομάτας, που εκτός εποχής είναι σχετικά ακριβή. Παραμονές έναρξης της σχολικής χρονιάς οι αρμόδιοι και οι «ειδικοί» των Μέσων Ενημέρωσης εκστρατεύουν κατά της ακρίβειας σε δίδακτρα και σχολικά είδη. Παντός καιρού είναι η επικαιρότητα με την τιμή του γάλακτος, ενώ αντιθέτως, οι τιμές των τυριών, του γιαουρτιού κ.λπ. ποτέ δεν έχουν την «τύχη» να γίνουν λαϊκό ανάγνωσμα! Περιέργως κάποιοι αδιαφορούν για τις τιμές των γαλακτοκομικών και δεν ερευνούν αν και πόσο πωλούνται ακριβότερα απ’ ό,τι στη Γερμανία ή στην Ολλανδία… Η αλήθεια είναι ότι η φιλολογία αυτή ανήκει στην προηγούμενη δεκαετία. Είναι κατάλοιπο της περιόδου κατά την οποία είχαμε υψηλό πληθωρισμό και η διαφορά πληθωρισμού ανάμεσα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες έδειχνε το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Σήμερα, τα καλά νέα είναι ότι δεν έχουμε πληθωρισμό. Το διάστημα Ιανουαρίου – Αυγούστου εφέτος ο τιμάριθμος παρουσίασε μείωση 1,4% σε σχέση με πέρυσι, αλλά ούτε το 2013 είχαμε πληθωρισμό, καθώς το ίδιο διάστημα ο τιμάριθμος είχε αυξηθεί μόλις κατά 0,1% σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Αλλά και ο εναρμονισμένος τιμάριθμος που καταγράφει την άνοδο των τιμών στην Ελλάδα σε σύγκριση με την πορεία των τιμών στην Ευρωζώνη έχει παρόμοια πορεία. Το διάστημα Ιανουαρίου – Αυγούστου ο εναρμονισμένος δείκτης τιμών σημείωσε μείωση κατά 1,5%, ενώ πέρυσι έδειχνε επίσης μείωση 0,1% σε σχέση με το προηγούμενο έτος.
Τα δυσάρεστα νέα είναι ότι η εξαφάνιση του πληθωρισμού γίνεται ταυτόχρονα με την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης στα εισοδήματα, την αύξηση από το κράτος τιμών όπως είναι η τιμή του ρεύματος, τα διόδια, η ιδιωτική συμμετοχή στα φάρμακα. Η εξαφάνιση του πληθωρισμού, αντί να είναι μια θετική εξέλιξη που οφείλεται στην αύξηση της παραγωγικότητας και στην ενίσχυση του ανταγωνισμού, είναι μια καταστροφή που αντανακλά τη συρρίκνωση του εισοδήματος και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Τα νοικοκυριά καταναλώνουν περισσότερο τα φθηνά, χαμηλής ποιότητας, ανώνυμα προϊόντα, επειδή δεν έχουν εισόδημα, όχι γιατί στρέφονται σε προϊόντα που «αξίζουν τα λεφτά τους». Και οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται πολύ να αντικαταστήσουν τα χαμένα έσοδα με εξαγωγές. Το όφελος της ανταγωνιστικότητας φαίνεται μόνον στην προσέλκυση τουριστών…
Κι όμως, η κοινή γνώμη, οι πολιτικοί, αλλά σε μεγάλο βαθμό και ο κόσμος των επιχειρήσεων, δείχνουν να έχουν καθηλωθεί στο παρελθόν. Βιώνουν τη σημερινή πραγματικότητα σαν ένα δυσάρεστο παράθυρο στον χρόνο, μια αρνητική παρένθεση που θα κλείσει, φέρνοντας πάλι τα πράγματα στην προηγούμενη ευτυχισμένη περίοδο. Γι’ αυτό «ψυχαγωγούνται» ανακαλώντας και «λύνοντας» προβλήματα του παρελθόντος. Χαίρονται την ψευδαίσθηση να αντιμετωπίζουν προβλήματα που δεν έχουν πλέον, που ανήκουν στο παρελθόν, όπως και πολλά άλλα. Αυτά είναι… ωραία προβλήματα, καθώς όπως και να τα «αντιμετωπίσεις», δεν κάνει διαφορά. Μένει η χαρά της άσκοπης αλλά διασκεδαστικής προσπάθειας. Μοιάζει με τη γραφική «συνθήκη ειρήνης» που υπέγραψαν το 1996 οι τότε δήμαρχοι Αθήνας Δ. Αβραμόπουλος και Σπάρτης Δ. Ματάλας με την οποία «έληξε» ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Ελυσαν ένα σημαντικό πρόβλημα, δίνοντας τέλος στον αιματηρό πόλεμο Αθηναίων και Σπαρτιατών, δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά τη λήξη του.