Ακούγοντας τον κ. Τσίπρα την περασμένη Κυριακή στη ΔΕΘ, τρεις φίλοι της τρίτης ηλικίας διερωτηθήκαμε: Από το 1980 μας χωρίζει μόνο μια γενιά. Αραγε είναι αρκετό το διάστημα ώστε να ξαναζήσουμε ένα φαινόμενο, που θυμίζει –και μάλιστα ως κακέκτυπο– τον Ανδρέα Παπανδρέου; Στη συνέχεια, το ερώτημα προκάλεσε και μερικές συνακόλουθες σκέψεις. Το επιστημονικό επίπεδο και το πολιτικό εκτόπισμα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ουδεμία σχέση έχουν με τα αντίστοιχα προσόντα του κ. Τσίπρα. Ο Α.Π. απευθύνθηκε σε μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, η οποία ένιωθε (καλώς ή κακώς) ότι βρίσκεται, τρεις δεκαετίες μετά τον Εμφύλιο, υπό καταπίεση, αν όχι εν διωγμώ. Ο Α.Π. παρέλαβε μια οικονομία ισχυρή και όχι υπερχρεωμένη, που του επέτρεψε, ιδίως κατά την πρώτη του τετραετία, να ασκήσει πολιτική ασύστολων παροχών. Τέλος, ο Α.Π., με την ακραία συνθηματολογία του, ιδίως στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, κατόρθωσε να υφαρπάξει σημαντικότατο μέρος αριστερών ψηφοφόρων. Τι και ποίο από τα τέσσερα αυτά στοιχεία, που κατέστησαν κραταιό, προ 35ετίας, το ΠΑΣΟΚ ισχύει σήμερα; Ουδέν. Μία αντιπαραβολή, δε, των τότε «πλεονεκτημάτων» του Α.Π. με τα σημερινά δεδομένα απολήγει στο εντελώς αντίθετο. Οι συγκυρίες θα ’πρεπε να αποτρέπουν και όχι να ενθαρρύνουν τον κ. Τσίπρα να μιμηθεί τον Α.Π.
Κι όμως, η μίμηση συνεχίζεται, ενώ οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτο κόμμα. Οπως είναι φυσικό, οι τρεις φίλοι βαλθήκαμε, στη συνέχεια, να βρούμε εξηγήσεις για το φαινόμενο. Ναι, εξακολουθεί να υπάρχει απελπισία και οργή σε σημαντική μερίδα του λαού για τις θυσίες που μας έχουν επιβληθεί. Τα αισθήματα, όμως, αυτά διοχετεύθηκαν και προς άλλα κόμματα. Οπως η Χρυσή Αυγή και οι ΑΝΕΛ, τα οποία, όμως, απέχουν (ευτυχώς) πολύ από τη διεκδίκηση της εξουσίας. Τι παραπάνω διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει σήμερα –και με διαφορά– το δημοσκοπικό προβάδισμα; Το συμπέρασμα, στο οποίο καταλήξαμε οι τρεις… παλαιόθεν φίλοι, δεν είναι καθόλου θετικό και ευοίωνο. Σήμερα θεωρείται απ’ όλους δεδομένο ότι ο «ανδρεοπαπανδρεϊσμός», ως εφαρμοσθέν πολιτικό σύστημα, συνέτεινε στην ηθική διάβρωση σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. (Με την κατάλυση της αξιοκρατίας, τη δικαίωση της μετριότητος, μέσω της κομματικής ταυτότητος, τον διορισμό στο Δημόσιο δεκάδων χιλιάδων κομματομπιστικών, τη δημιουργία σωρείας ψευδοσυνταξιούχων, όπως οι όψιμοι «αντιστασιακοί», οι ανάπηροι «μαϊμούδες», οι κομματοσυνδικαλιστές κ.λπ.) Βλέποντας αυτό το πάρτι, ένα μέρος και των μη «ευεργετηθέντων» θεώρησε την ασυλία της παρανομίας κεκτημένο δικαίωμα. Ετσι, έχουμε σήμερα χιλιάδες «τεθλιμμένων συγγενών», που εξακολουθούν να λαμβάνουν, επί δεκαετίες, τη σύνταξη του εκλιπόντος. Χιλιάδες διορισμένους στο Δημόσιο με πλαστά πτυχία και πιστοποιητικά. Χιλιάδες εκπαιδευτικούς, αξιωματούχους του Δημοσίου και υπαλλήλους, που αρνούνται τη –σ’ ολόκληρο τον κόσμο ισχύουσα– αξιολόγηση όπως ο διάολος το λιβάνι.
Αν παρακολουθείτε την επικαιρότητα, θα διαπιστώνετε καθημερινά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ταχθεί ως πρόμαχος και υπερασπιστής όλων των παραπάνω κατηγοριών των συνελλήνων. (Μαζί με τους διαβόητους και κοινωνικά απόβλητους κομματοσυνδικαλιστές, που λυμαίνονταν επί δεκαετίες τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ και τους άλλους δημόσιους οργανισμούς, τους οποίους έχει υιοθετήσει ως κομματικά αξιόμαχους!) Και εντέλει: στο μέτρο που ισχύουν –εν μέρει, έστω– οι διαπιστώσεις των τριών ακροατών του κ.Τσίπρα την περασμένη Κυριακή, μεγιστοποιείται και η ευθύνη όλων μας για την έκβαση των επόμενων εκλογών…