Τις τελευταίες ημέρες αισθάνομαι μειονεκτικά. Παρατηρώ την ωραία άνεση με την οποία τόσοι φίλοι, και άνθρωποι που εκτιμώ ειλικρινά, προτείνουν διάφορους επίλεκτους συμπολίτες μας για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και αισθάνομαι λίγο όπως αισθανόμουν στην εφηβεία όταν μάθαινα πως κάπου κάποιος κάνει ένα πάρτι και δεν με έχουν καλέσει. Τι δεν έχω που έχουν οι άλλοι και δεν μπορώ να διακρίνω ανάμεσα σε όλους αυτούς τους γνωστούς μου τον ένα του οποίου το πεπρωμένο είναι να αναλάβει το αξίωμα του ανώτατου πολιτειακού αξιώματος συγκεντρώνοντας συγχρόνως και τους 180 βουλευτές ώστε να μη γίνουν εκλογές; Μήπως πια είμαι τόσο εγωιστής που προκειμένου να μην αναγνωρίσω κάποιον κατάλληλο για το αξίωμα προτιμώ να γίνουν εκλογές; Δεν έχω κι εγώ τον εθνικό μου καθηγητή Πανεπιστημίου, τον εθνικό μου πρύτανη, τον εθνικό μου καρδιολόγο, τον εθνικό μου ιστορικό, ιερέα, διευθυντή ορχήστρας, σκηνοθέτη θεάτρου, κινηματογραφιστή, ηθοποιό, ερευνητή, αρχαιολόγο, ό,τι να είναι, αρκεί να είναι εθνικός; Ή μήπως με μπερδεύει ο αριθμός των 180 βουλευτών που πρέπει να τον ψηφίσουν και σκέφτομαι ότι ο ένας μπορεί να φτάσει ώς τους 179, ο άλλος αποκλείεται να περάσει τους 160, ο τρίτος μετά βίας συγκεντρώνει το ποσοστό της ΔΗΜΑΡ στις ευρωεκλογές, ενώ ο τέταρτος είμαι σίγουρος ότι δεν θα δεχόταν με τίποτε;
Αναρωτιέμαι δε αν όλες αυτές οι προτάσεις γίνονται με τη σύμφωνη γνώμη των ενδιαφερομένων ή είναι εκπλήξεις που τις επιφυλάσσουν σε φίλους και γνωστούς οι εκάστοτε προτείνοντες. Χωρίς -εννοείται- να ξεχνώ το μείζον, το οποίο είναι ότι η επιλογή δεν έχει καμία σχέση με την αξία του προσώπου και τον πρότερο δημόσιο βίο του, αλλά με το αν θα καταφέρει να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό βουλευτών ώστε να εκλεγεί και να μη γίνουν εκλογές. Εκλέγουμε κάθε πενταετία Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να αποφύγουμε τις εκλογές. Αυτό το βρίσκω πολύ ωραίο ως άποψη, ταιριάζει κατά τη γνώμη μου απολύτως στην εκκεντρικότητα της Ελληνικής Δημοκρατίας και είναι κρίμα να το χαλάσουμε προσπαθώντας να βρούμε κάποιον τον οποίον θα θεωρούσαμε απλώς άξιο γι’ αυτήν τη θέση. Πώς είχε απαντήσει ο Εγγονόπουλος όταν τον είχε ρωτήσει κάποιος «τι τον έχετε τον στρατηγό Εγγονόπουλο;». «Χε….», του είχε πει. Σιγά μη νοιάζονται για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οι 180 τους νοιάζουν κι ας είναι ό,τι να ’ναι. Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι οι προτάσεις των εξωθεσμικών δημοσίων προσώπων που διαγωνίζονται για το αιέν αριστεύειν του «έλληνα λαού», που έλεγε και ο ΓΑΠ, μάλλον γίνονται χάριν παιδιάς, για να περάσει η ώρα, κάτι σαν παιχνίδι συναναστροφής για ρέκτες.
Διαβάζοντας όλα αυτά τα ονόματα που έχουν προταθεί ώς σήμερα, παρ’ όλα αυτά, και με όλον τον σεβασμό σε φίλους και γνωστούς, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να δεχθεί κάποιος σοβαρός άνθρωπος τη θέση όταν ξέρει πως αυτός θα είναι, αν όχι ο τελευταίος, πάντως αυτός που κατάφερε να μείνει όρθιος και να μην αποκλειστεί από την πασαρέλα. Οταν ξέρει πως επελέγη διά της εις άτοπον για τη θέση του «ανωτάτου άρχοντος», ως κατώτατος μεταξύ των ανωτάτων. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε. Προκειμένου να παρουσιάζουν όπλα οι εύζωνοι και να ανακρούουν τον ύμνο της σημαίας μόλις σκάσεις μύτη, και για εθνικό περιπτερά να σε θέλουν θα τη δεχθείς τη θέση. Το ξέρω πως περιμένετε την πρόταση. Απλώς θα τον περιγράψω. Θέλω να είναι ψηλός, ώριμος αλλά όχι γέρος, καλοσυνάτος αλλά με έντονο χαρακτήρα, με χιούμορ αλλά όχι πλακατζής, κομψός αλλά όχι υστερικός με δίαιτες και τέτοια, με μόρφωση πανεπιστημιακού επιπέδου, ει δυνατόν μεταπτυχιακό, αθλητικός αλλά όχι βλαμμένος από τις φερορμόνες, να ξέρει τουλάχιστον τρεις ξένες γλώσσες, να αγαπάει τη μουσική, τη λογοτεχνία, τα ταξίδια και τις παρελάσεις. Κι αν δεν καταφέρει να συγκεντρώσει τους 180, θα τον συστήσω στην ανιψιά μου.