Ποτέ η συγγραφή προγραμματικών θέσεων για τον πολιτισμό δεν ήταν το δυνατό σημείο των ελληνικών κομμάτων και ως εκ τούτου η «πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό», που είδε τις τελευταίες ημέρες τη δημοσιότητα και προκάλεσε τη χθεσινή αντίδραση του υπουργείου Πολιτισμού, «πατάει» σε μια πυκνή παράδοση αοριστολογίας και ευχολογίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις προτάσεις του έρχεται δυστυχώς να διευρύνει αυτήν την κακή παράδοση. Πριμοδοτεί σε λαϊκισμό και κρατισμό αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα μια χαρακτηριστική αδυναμία αντίληψης της σύγχρονης πραγματικότητας και του διεθνούς περιβάλλοντος. Το γεγονός ότι οι μαξιμαλιστικές προτάσεις δεν κοστολογούνται είναι το λιγότερο. Περισσότερο ανησυχεί η αίσθηση ότι οι συντάκτες του προγραμματικού κειμένου υιοθετούν ένα σκληρό κρατικίστικο μοντέλο ιδρύοντας, φυσικά, και νέους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που θα κληθούν να πληρώσουν οι πολίτες: τον Εθνικό Οργανισμό Μουσικής που θα «χαράζει μια μακρόπνοη εθνική στρατηγική για τη μουσική» ή τον νέο δημόσιο φορέα εθνικής πολιτικής βιβλίου ή τη σύσταση «ειδικής επιτροπής» για τη χάραξη εθνικής πολιτικής και στα εικαστικά.
Η υιοθέτηση δημοφιλών πολιτικών στη μεταπολιτευτική Ελλάδα (επιχορηγήσεις στο θέατρο, ίδρυση θεάτρων ανά διοικητική περιφέρεια), ακόμα κι αν αυτές δεν κοστολογούνται, είναι κάτι το αναμενόμενο από κόμματα που βρίσκονται στο κατώφλι της εξουσίας. Πάντως, λιγότερο γενναιόδωρος εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ με πρόσφατες κατακτήσεις της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, όπως την πληθωρική ανάκαμψη της ιδέας της εθνικής ευεργεσίας. Οταν έρχεται η στιγμή να μιλήσουν για την Εθνική Λυρική Σκηνή, οι συγγραφείς των θέσεων του κόμματος καταβάλλουν ιδιαίτερη προσπάθεια για να αναγνωρίσουν τη νέα πραγματικότητα στον παλιό Ιππόδρομο: «Η μετεγκατάστασή της στο Πολιτιστικό Πάρκο – Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, να γίνει με γνώμονα μόνο το δημόσιο συμφέρον».
Φοβικά σύνδρομα που μπορεί να ανιχνεύσει κανείς και στην άλλη πλευρά του πολιτικού τόξου αναδύονται σε επιμέρους σημεία του προγράμματος. Για παράδειγμα, στους στόχους για το Ελληνικό Φεστιβάλ γίνεται λόγος για «ριζική αναδιοργάνωση των στόχων των φεστιβάλ, με μια ιδιαίτερη στήριξη των ελληνικών παραγωγών, χωρίς να αποκοπούμε από τον ευρωπαϊκό και διεθνή διάλογο». Επίσης προβλέπεται υποχρέωση των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών να διαθέτουν ελληνικό πρόγραμμα σε ποσοστό 60% «τουλάχιστον». Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών κρατικοποιείται με την ευχή να ανοίξει προς όλες τις μουσικές φόρμες.
Η κριτική του υπουργείου Πολιτισμού εντοπίζεται κυρίως στο σκέλος των «ψηφιακών φόρων» που υιοθετεί το πρόγραμμα (νέος φόρος 8% επί των εσόδων που πραγματοποιούν εταιρείες από τη μετάδοση ταινιών με χρέωση σε Ιντερνετ, βίντεο on demand, κινητά τηλέφωνα, για την ενίσχυση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου), ενώ στα θεσμικά ζητήματα ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή να περιοριστούν οι «υπερεξουσίες» των καλλιτεχνικών διευθυντών στις κρατικές σκηνές.