Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτό που διαπιστώνουμε εμείς, δηλαδή την πολιτική αστάθεια, το διαπιστώνουν και οι ξένοι. Και αυτό που φοβούμαστε εμείς, το φοβούνται και εκείνοι και δεν πρόκειται μόνο για τους εταίρους δανειστές, αλλά και για τις αγορές, που βλέπουν επίσης κυβέρνηση και αντιπολίτευση να ανταγωνίζονται σε υποσχέσεις και εξαγγελίες φοροελαφρύνσεων, προκειμένου να εξασφαλίσουν την προτίμηση των πολιτών, εν όψει εκλογών, όποτε αυτές γίνουν. Που είναι πιθανότατο πλέον να γίνουν με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ίσως και νωρίτερα, καθώς κάθε ημέρα που περνάει η εξασφάλιση των 180 απαραίτητων ψήφων στη Βουλή (ενδεικτικές οι δηλώσεις Κουβέλη) φαντάζει όλο και πιο δύσκολη.
Για όλα αυτά και μερικά άλλα, τα περιβόητα spreads άρχισαν πάλι την ορειβασία και φτάνουν σε απαγορευτικά επίπεδα για έξοδο της Ελλάδας στις αγορές. Αν προστεθεί και η στάση της τρόικας, που σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις δεν θα είναι τόσο ελαστική στη διαπραγμάτευση που άρχισε χθες, όσο κάποιοι νόμιζαν, η προσγείωση στην πραγματικότητα δεν θα είναι τόσο ομαλή. Κανονικά κυβέρνηση και αντιπολίτευση πρέπει ήδη να αντιλαμβάνονται τις μεγάλες δυσκολίες, ενδεχομένως και νέα αδιέξοδα, κρίνοντας από δράσεις και αντιδράσεις στους αντίστοιχους χώρους τους, αν και τουλάχιστον επικοινωνιακά επιχειρούν να παρουσιάζονται σίγουροι και ότι δεν πτοούνται.
Επί της ουσίας όμως επικρατεί αναταραχή και στα δύο στρατόπεδα. Πιο εμφανής, γιατί έχει την εξουσία, στην κυβέρνηση, εξίσου έντονη, αλλά πιο έμμεση στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην κυβέρνηση προκλήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την επιλογή να «παίξει» στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας κλίμα απαλλαγής από μνημόνιο, τρόικα και ΔΝΤ, σε μία προσπάθεια να αποκαταστήσει τη δημοτικότητά της (αφού οι δημοσκοπήσεις τη δείχνουν να υπολείπεται του ΣΥΡΙΖΑ) και να αποφύγει τις εκλογές. Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την άλλη πλευρά, γιατί οι πραγματιστές έχουν τρομάξει μπροστά στο ενδεχόμενο να φτάσουν σύντομα στην εξουσία και να είναι αναγκασμένοι να κάνουν πράξη τη ρητορική και τις εξαγγελίες τους. Δεν πρέπει να λησμονείται άλλωστε ότι ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα διεξάγεται, όπως συνήθως, ερήμην των άλλων παραγόντων, δηλαδή των δανειστών και των αγορών…
Η αναταραχή στην κυβέρνηση γίνεται αισθητή από την έλλειψη συνοχής μεταξύ υπουργών, από τις αλλοπρόσαλλες απαιτήσεις βουλευτών και κυρίως από τη δυσφορία του υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη που κατάλαβε ότι χάνεται η μπάλα της οικονομίας από τις αποφάσεις και τις παρεμβάσεις τρίτων, με κίνδυνο να σκάσει η χειροβομβίδα στα δικά του χέρια στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Στον ΣΥΡΙΖΑ βλέπουμε να εντείνεται η διαμάχη μεταξύ των πραγματιστών και της λεγόμενης «Αριστερής Πλατφόρμας». Οι πρώτοι επιζητούν προσέγγιση με τα κέντρα εξουσίας στο εξωτερικό και με την έννοια αυτή, οι Γ. Δραγασάκης και Γ. Σταθάκης, συναντήθηκαν με τον Γ. Ασμουσεν, προσπαθούν συνεχώς να κάνουν μετριοπαθείς παρεμβάσεις για το χρέος· σε σύγκριση με τον Π. Λαφαζάνη, ο Γ. Σταθάκης θα παραστεί στη γενική συνέλευση στο ΔΝΤ και παράλληλα ζήτησε συνάντηση με τον υπουργό Ανάπτυξης Ν. Δένδια. Αντίστοιχα, ο Αρ. Μπαλτάς φρόντισε να κατακεραυνώσει τους απανταχού ακραίους μαρξιστές με άρθρο του στην «Αυγή της Κυριακής».
Ολα αυτά, ωστόσο, δείχνουν πολιτική αστάθεια και νέες περιπέτειες. Αστάθεια που επιτείνεται από εκτιμήσεις περί μετωπικής σύγκρουσης με την τρόικα και προσφυγή σε εκλογές μέσα στον Νοέμβριο και ενισχύονται από παραιτήσεις στελεχών της κυβέρνησης και δηλώσεις για «χαρακίρι».