Εχω χρόνια να διασκεδάσω με ρεμπέτικα. Και παρ’ ότι η συγκεκριμένη κομπανία είχε πολλά εχέγγυα για να είναι κάτι διαφορετικό, αρχικά είχα τις επιφυλάξεις μου. Προορισμός, «Αγία Φιάλη», Πανόρμου 115Γ, στην έξοδο προς Κηφισίας. Ενας πολύ ζεστός χώρος, μικρός, παρεϊστικος εντελώς, με γκαρσόνια που νομίζεις ότι είναι φίλοι και σε έχουν υποδεχτεί στο σπίτι τους. Σε μια γωνιά αυτού του χώρου κάθε Παρασκευή βράδυ, από τις 10 και μετά, τραγουδάει μια διαφορετική κομπανία: είναι οι «Ραστ Χιτζάζ», η κομπανία που έστησε ο ταλαντούχος ηθοποιός Γιάννος Περλέγκας, έχοντας δίπλα δύο μουσικούς με σπουδαίες λαϊκές φωνές: τον Στράτο Γκρίντζαλη και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου.
Η κυρία της κομπανίας είναι μια ανήσυχη, ανατρεπτική, «αυθάδης» για πολλούς νεαρή κυρία του θεάτρου: η Λένα Κιτσοπούλου. Ηξερα ότι έχει ωραία φωνή. Σε αρκετές από τις παραστάσεις της τραγουδάει η ίδια (από άριες μέχρι Χατζιδάκι). Αλλά αυτό που ζήσαμε όσοι πήγαμε ήδη στην «Αγία Φιάλη» ήταν μια άλλη επαφή με τραγούδια γνωστά ή λιγότερο γνωστά. Που δεν είχαν ακριβώς την πατίνα του ρεμπέτικου, αλλά δεν την πρόδιδαν. Κι όχι μόνο ρεμπέτικα. Το «Ενα βράδυ που ’βρεχε», ένα ελαφρολαϊκό του 1953 που πρωτοτραγούδησε ο Νίκος Γούναρης, η Λένα Κιτσοπούλου το είπε με τρόπο που καθήλωνε. Με τον ίδιο τρόπο, άλλωστε, ερμήνευσε όλα τα τραγούδια μέχρι τις 4 το πρωί. Σαν παρλάτα περισσότερο, σαν μονόλογο, με ηχόχρωμα που συνομιλούσε με το παλιό και έφερνε μπροστά μας το σήμερα και τη σφραγίδα της.
Κι ήταν αυτό ακριβώς που έκανε ξεχωριστή αυτή τη βραδιά των ίδιων ρεμπέτικων που ακουγαμε στα φοιτητικά μας χρόνια -σε άλλους χώρους τότε, με κακούς ήχους, με πολύ κάπνα και κακό χύμα κρασί: ήταν πρώτα πρώτα η επιλογή των τραγουδιών. Ηταν, ύστερα, ο τρόπος ερμηνείας αυτών των ίδιων παλιών τραγουδιών (σαν πειραγμένο κλασικό έργο), χωρίς όμως να πειράζεται καθόλου η αυθεντικότητα και η συγκίνησή τους. Ηταν τα ίδια και η μετεξέλιξή τους. Γι’ αυτό και υπήρξαν στιγμές, πολλές στιγμές, που δεν συνόδευαν τα τραγούδια ρυθμικά παλαμάκια και οι ακατέργαστες φωνές των θαμώνων. Υπήρχε μόνο σιωπή, περισυλλογή, δέος. Σαν προσευχή, σαν ενδοσκόπηση.