Το τελευταίο σπίτι του Καζαντζάκη στην Antibes «Πωλείται ξανά». «Μεγάλη ευκαιρία και ευχή, να έρθει ξανά σ’ ελληνικά χέρια το σπίτι – κουκούλι»

Το τελευταίο σπίτι του Καζαντζάκη στην Antibes «Πωλείται ξανά». «Μεγάλη ευκαιρία και ευχή, να έρθει ξανά σ’ ελληνικά χέρια το σπίτι – κουκούλι»

4' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οσο περνούν τα χρόνια, τόσο αισθάνεται η στήλη τους αναγνώστες της «Κ», σαν μια οικογένεια που την ενώνουν κοινά ενδιαφέροντα αλλά και απορίες, που για την απάντησή τους απαιτείται σύμπνοια και συνεργασία. Ακριβώς όπως συμβαίνει σε κάθε οικογένεια που τα προβλήματα ζητούν κοινή λύση, με εξαίρεση τις θυσίες, τις οποίες αναλαμβάνει ο δυνατότερος, θέλει, δεν θέλει… «Είστε η μόνη δημοσιογραφική στήλη στην οποία απευθύνομαι για το θέμα, που σας έστειλα e-mail στην εφημερίδα, που διαβάζουμε οικογενειακώς, η μια γενιά στην επόμενη…» μας είπε, τηλεφωνικά, όταν χρειαστήκαμε περισσότερες πληροφορίες, ο αναγνώστης μας κ. Στέλιος Ξηρουχάκης, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, (ακολουθεί η διεύθυνση, τηλέφωνο και e-mail). «Σε μια επίσκεψή μου πριν από λίγες ημέρες στην Antibes (αρχαία ελληνική Αντίπολη) στην Κυανή Ακτή της Νότιας Γαλλίας, πέρασα από την οδό Bascastelet. Σταμάτησα στον αριθμό 8 μπροστά από ένα σπιτάκι. Καμία πινακίδα δεν πρόδιδε τον παλαιό ένοικο του σπιτιού αυτού. Μια πινακίδα όμως έγραφε ότι “το σπίτι Πωλείται”, ακολουθούσαν πληροφορίες, (το μεσιτικό γραφείο, διαδικτυακή διεύθυνση και τηλέφωνο).

Ημουν μπροστά στο σπίτι του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη. Μύριζε νυχτολούλουδο και δειλινά. Αγγιξα τη βαριά ξύλινη πόρτα. Ενα σμήνος από γλάρους πέρασε από πάνω μου γρήγορα. Ο Καζαντζάκης αυτό το σπίτι το ονόμαζε “κουκούλι”. “Μπαίνεις, σε αυτό σκουλήκι και βγαίνεις ψυχή – πεταλούδα” έγραφε. “Τούτο δεν είναι σπίτι –συμπλήρωνε– είναι ένα ζεστό ρούχο που θα μας ζεσταίνει τον χειμώνα”. Εδώ, σε αυτό το μικρό σπίτι με τα μπαλκόνια σκεπασμένα από κληματαριές, που είναι κοντά στη θάλασσα και που του θύμιζε τόσο πολύ την Ελλάδα, έγραψε μερικά από τα καλύτερα και γνωστότερα έργα του, όπως: “ο Καπετάν Μιχάλης”, “ο Χριστός ξανασταυρώνεται”… Εδώ τον επισκέπτονταν οι φίλοι του από την Ελλάδα και από τις άλλες χώρες. Ποιητές, συγγραφείς, φιλόσοφοι. Εδώ ζούσε αυτοεξόριστος μακριά, αλλά και τόσο κοντά, από την πατρίδα. Αυτό ήταν το τελευταίο σπίτι του. Οι Γάλλοι τον τιμούν. Η μικρή πλατεία λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του, μια πλατεία “σαν κι αυτές που ζωγράφιζε ο Utrillo”, φέρει το όνομά του, “Placette Nikos Kazantzakis”! Πιο κάτω υπάρχει και το παγκάκι που καθόταν και αγνάντευε τη θάλασσα και τα παλιά τείχη της πόλης. Πάνω από αυτό η επιγραφή: “Je Ne Crois Rien, Je n’ Espere Rien, Je Suis Libre”. Το ιστορικό αυτό σπίτι, που μετά τον θάνατό του το 1957, η σύζυγός του Ελένη το πούλησε, μην μπορώντας προφανώς να κατοικεί στο μέρος αυτό με τις τόσες αναμνήσεις, τώρα πωλείται και πάλι»… Ολα αυτά που διαβάσατε, είναι ο συναισθηματικός πρόλογος του κ. Στέλιου Ξηρουχάκη, μπροστά στο σπίτι που «πωλείται και πάλι». Και τώρα το θέμα, αυτό που αφορά όλους εμάς, τους Ελληνες συμπατριώτες του Νίκου Καζαντζάκη, όπως το θέτει ευγενικά, αλλά και προτρεπτικά, ο Στέλιος Ξηρουχάκης:

«Τι μεγάλη ευκαιρία! Τι μεγάλη ευκαιρία να γίνει πάλι “ρούχο που θα μας ζεσταίνει”». Σε μια πρόταση το παράπονο που μπορεί να γίνει «μεγάλη ευκαιρία!» Και να τι προτείνει: «Επιβάλλεται λοιπόν το σπίτι αυτό να αγοραστεί είτε από το ελληνικό Δημόσιο, είτε από κάποιο ίδρυμα ή πολιτιστικό φορέα και να μετατραπεί σε κήρυκα του Ελληνικού Πολιτισμού. Στον Καζαντζάκη, στον μεγάλο αυτόν Ελληνα και Κρητικό που το έργο του έχει διαβαστεί και αγαπηθεί από εκατομμύρια ανθρώπους, σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, χρωστάμε πολλά. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, όλοι μαζί, το σπίτι αυτό να περάσει σε ελληνικά χέρια και να γίνει πάλι ένα “κουκούλι” πολιτισμού και ανθρωπιάς. Ως άνθρωπος, ως Ελληνας, ως Κρητικός, σας παρακαλώ κάντε κάτι για να αγοραστεί αυτό το μικρό και ταπεινό σπιτάκι. Κάντε μια εκστρατεία, έναν έρανο στην Κρήτη, σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό για να συγκεντρωθούν τα αναγκαία χρήματα. Υπάρχουν πράγματι πολλοί που μπορούν και θέλουν να προσφέρουν, παρά την πολύ δύσκολη περίοδο που διανύουμε. Σας παρακαλώ κάντε κάτι!». Με αυτή την προτροπή τελειώνει «η ανοιχτή επιστολή» του Στέλιου Ξηρουχάκη, Μαντζάρου 4, Αθήνα, γραμμένη στις 26 Σεπτεμβρίου 2014.

Μπορεί, όπως είπε ο κ. Ξηρουχάκης, να είναι η «Κ» η μόνη εφημερίδα στην οποία έστειλε το κείμενό του, κραυγή ψυχής, αλλά, όπως βλέπετε παρακάτω, αποτείνεται προς αυτούς που μπορούν και θέλουν να κάνουν το τελευταίο σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη στην Antibes «ρούχο ζεστό και κουκούλι ξανά»: Τον κ. υπουργό Πολιτισμού, την κ. υπουργό Τουρισμού, την κ. γενική γραμματέα Πολιτισμού, τον κ. δήμαρχο Ηρακλείου Κρήτης, την κ. Νίκη Π. Σταύρου «Εκδόσεις Νίκος Καζαντζάκης», τον κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του «Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη», τον κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του «Ιστορικού Μουσείου Κρήτης», τον κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. της «Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη», τον κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Κρητών», τον κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. της «Παγκρητίου Ενωσης», τον κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. της «Ελληνικής Κοινότητας Μονακό», τον κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του «Κοινωφελούς Ιδρύματος Ωνάση», τον κ. πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του «Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος».

Αναμένοντας την ανταπόκριση όλων  αυτών  στους  οποίους  απευθύνεται ο Κρητικός επιστολογράφος, διατηρούμε την ελπίδα ότι, όλη η ελληνική οικογένεια μαζί, θα  βρει  τρόπο να εκπληρώσει το χρέος της στον Νίκο Καζαντζάκη…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή