Τι είναι πιο σημαντικό; Να δεις με την πρώτη μια καλοστημένη παράσταση ή να δεις την ίδια παράσταση όπως την ξαναδούλεψαν οι ίδιοι συντελεστές και να διαπιστώσεις ότι ξεπέρασαν τον εαυτό τους, «διάβασαν» σωστά τις παραλείψεις και κυρίως «άκουσαν» με σωστό αυτί τα σχόλια και τις κριτικές; Μάλλον το δεύτερο.
Και αυτό κατάφερε ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός με τους τρεις ηθοποιούς που έπαιξαν και το καλοκαίρι, στο Φεστιβάλ Αθηνών, το έργο «Αβελάρδος και Ελοΐζα». Τότε διάφορα είχαν πάει στραβά. Απογοήτευση και στο κοινό και στους δημιουργούς.
Από την περασμένη εβδομάδα, το ίδιο έργο, που ξανάγραψε ο Γιάννης Καλαβριανός, παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με τους ίδιους τρεις ηθοποιούς στη σκηνή: την Ελένη Κοκκίδου, τον Γιώργο Γλάστρα και τη Χριστίνα Μαξούρη. Με άλλα σκηνικά (της Εύας Μανιδάκη, που μετέδιδαν τη στυφή μοναστηριακή ατμόσφαιρα του 12ου αιώνα) και με εντελώς άλλη δραματουργία. Που κατάφερε, αυτή τη φορά, να αναδείξει τη σύγκρουση και τη συντριβή της Ελοΐζας εξαιτίας του μεγάλου πόθου και της μεγάλης αγάπης της για τον Αβελάρδο, αλλά και το πώς ο Αβελάρδος συμπίεσε και έπνιξε για πολλά χρόνια όσα ένιωθε για τη γυναίκα που τον υπάκουσε καταστρέφοντας και το πιο μικρό θέλω της.
Η Ελένη Κοκκίδου είναι τα πάντα, είναι όλοι οι ρόλοι. Πότε Ελοΐζα, πότε επίσκοπος, πότε Ιωσηφίνα Βοναπάρτη, πότε μοναχή… Και αυτή τη φορά ακούσαμε τη θαυμάσια μουσική του Αγγελου Τριανταφύλλου και απολαύσαμε τις εξαιρετικές φωνές των τριών ηθοποιών.
Ο Γιάννης Καλαβριανός έσκυψε πάνω στο έργο του, σχεδόν το κατέστρεψε και το ξανάφτιαξε από την αρχή. Ρισκάροντας πάρα πολλά. Τόλμησε και πέτυχε μια παράσταση τρυφερή, συγκινητική, με πολύ συναίσθημα που καταφέρνει να αναδείξει και εκείνες τις μοναχικές, τότε, φωνές των φωτισμένων που δεν ακούστηκαν, για την καταπίεση των κοινωνικών συνθηκών, για τα πρέπει, για την απουσία της λογικής.