Νέες ταινίες: Στο μυαλό του Τζέιμς Μπράουν και στο στομάχι του… Ρατατούη

Νέες ταινίες: Στο μυαλό του Τζέιμς Μπράουν και στο στομάχι του… Ρατατούη

2' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

 Η πιο groovy βιογραφία που ήρθε ποτέ στην οθόνη δημιουργήθηκε από θραύσματα της ζωής του Τζέιμς Μπράουν. Ακολουθεί τον ρυθμό μιας μαύρης ψυχής, που γέννησε τον μεγαλύτερο μύθο της σόουλ, και κυλάει σαν ξέφρενο σάουντρακ.

Το «Get On Up» (***) είναι ένα πορτρέτο του «Νονού της σόουλ» από δύο λευκούς, τον Μικ Τζάγκερ (ο μουσικός επιμελητής της ταινίας, αλλά και ένας από τους παραγωγούς της) και τον σκηνοθέτη Τέιτ Τέιλορ («Υπηρέτριες»). Ο Τζάγκερ, που επηρεάστηκε σημαντικά από τον Μπράουν, και κυρίως ο Τέιλορ επιχειρούν να εξηγήσουν ψυχολογικά έναν αντιφατικό και αμφιλεγόμενο Μπράουν με διαρκείς αναφορές στα τραύματα της παιδικής του ηλικίας και της πρώιμης εφηβείας του στον ρατσιστικό Νότο. Αποφεύγουν, όμως, επιμελώς να συνδέσουν τον μουσικό Τζέιμς Μπράουν με την έκρηξη της αφροαμερικανικής κουλτούρας στις ΗΠΑ στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 (φαινόμενο συνδεδεμένο με το γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό).

Ο Τέιλορ πολύ σωστά αποφεύγει τη γραμμική αφήγηση, προτιμώντας το δημιουργικό πινγκ-πονγκ ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. Η ταινία ξεκινάει το 1988 στην Ογκούστα της Τζόρτζια, με ένα επεισόδιο που θα ταίριαζε σε θρίλερ και το οποίο στοίχισε στον Μπράουν δύο χρόνια στη φυλακή. Στη συνέχεια παρακολουθούμε ένα αποσπασματικό χρονικό από την καριέρα ενός ιδιοφυούς μουσικού, χαλκέντερου αρχηγού ορχήστρας, αχάριστου φίλου, αλλά και διορατικού επιχειρηματία. Ολα αυτά ήταν ο Μπράουν όταν άλλαξε την εικόνα του ως περφόρμερ στη σκηνή και απογείωσε τη σόουλ. Εκεί ψηλά εφηύρε και το φανκ, βρίσκοντας την κατάλληλη παύση στο μέτρο μιας μουσικής που είχε απίστευτη ενέργεια αλλά και κάτι από την έκσταση των τελετών βουντού.

Το «Get On Up» χρωστάει πολλά στον άσημο ηθοποιό Τσάντγουικ Μπόουζμαν. Ενσαρκώνει άψογα τον Μπράουν από την εφηβεία του μέχρι τον επίλογο της καριέρας του.

«Ένα ταξίδι 30,5 μέτρα μακριά» (** 1/2). Ο Λάσε Χάλστρομ επιστρέφει στο προσκήνιο με μια ευρωπαϊκή ταινία με παραγωγούς τον Στίβεν Σπίλμπεργκ και την Οπρα Ουίνφρεϊ. Μια οικογένεια Ινδών μεταναστών, που βιώνει τη δική της οδύσσεια, εγκαθίσταται σε μια γαλλική κωμόπολη, ανοίγει εστιατόριο ινδικής κουζίνας και ζει τελικά ένα όνειρο σαν του… Ρατατούη. Οσονούπω ξεσπάει πόλεμος με την μαντάμ Μάλορι (Ελεν Μίρεν), ιδιοκτήτρια εστιατορίου γαλλικής κουζίνας. Ινδοί και Γάλλοι, που τους χωρίζει απόσταση 30,5 μέτρων, θα ανακαλύψουν στη μείξη τη μαγεία της υψηλής κουζίνας αλλά και της ζωής. Η μετανάστευση και η πολυπολιτισμικότητα, επίκαιρα και ακανθώδη θέματα, τοποθετούνται κάπως αμερικάνικα σε γαλλικό φόντο που φαντάζει σαν καρτποστάλ.

«’71» (**). Βρετανοί και Ιρλανδοί, προτεστάντες και καθολικοί, καλοί και κακοί, γίνονται ένα κουβάρι από τον Γιαν Ντελέζ. Το 1971 ένας Βρετανός στρατιώτης μετατίθεται στο Μπέλφαστ. Σε έναν έλεγχο ρουτίνας χάνεται ανάμεσα στο εξαγριωμένο πλήθος και στη συνέχεια ζει έναν εφιάλτη. Μια ταινία με κρίση ταυτότητας: η ιστορία ενηλικίωσης εξαφανίζεται μέσα στη σύγχυση ενός πολιτικού θρίλερ για το οποίο χρειάζεσαι οδηγίες για να καταλάβεις ποιος σκοτώνει ποιον. Ο Ντελέζ είναι ταλαντούχος, το «’71» όμως τίποτα παραπάνω από επιτυχημένη άσκηση ύφους.

«Το ανθρώπινο κεφάλαιο» (***). Ιταλικό ηθογραφικό δράμα του Πάολο Βίρτζι, που, με αφορμή ένα ατύχημα, επιχειρεί να σχολιάσει την ηθική και οικονομική κατάρρευση της μεσαίας τάξης στην Ιταλία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή