Επιστροφή στο Λονδίνο, 15 χρόνια μετά

Επιστροφή στο Λονδίνο, 15 χρόνια μετά

3' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο ήλιος με συνοδεύει για ακόμη μία ημέρα, όμως δεν είναι αυτό που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση. Παρέες απολαμβάνουν flat whites σε all-organic καφέ, gastropubs σερβίρουν high-end fusion και το Dalston είναι πλέον μια κουλ και ασφαλής περιοχή. Το σύνθημα στον τοίχο προειδοποιεί: «Don’t believe hipster» (sic). Δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερο, το Λονδίνο έχει αλλάξει όψη. Πιο σημαντικό, έχει αλλάξει συνήθειες.

Αφησα τη βρετανική πρωτεύουσα πάνω στο hangover της «Cool Britannia». Αισιόδοξες μέρες με υπόκρουση τους χαρωπούς ύμνους της Britpop και το τριτοδρομικό ευαγγέλιο του χαρισματικού Τόνι Μπλερ και των Νέων Εργατικών. Η Tate Modern, στημένη στο παλαιό εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ετοιμαζόταν να ανοίξει τις αίθουσες της στο κοινό και ο γιγαντιαίος τροχός του London Eye περίμενε τους γερανούς ξαπλωμένος στον Τάμεση.

Ο Μπλερ είναι σήμερα ένας απαξιωμένος βετεράνος και ο Αντονι Γκίντενς, ο τσαλακωμένος πρώην διευθυντής του LSE και γκουρού του Τρίτου Δρόμου, έχει πάρει θέση ανάμεσα στα πορτρέτα των προκατόχων του στον τοίχο της γραφικής Shaw Library στο ρετιρέ του ιδρύματος. Η Tate Modern έχει μέχρι σήμερα δεχτεί πάνω από 40 εκατομμύρια επισκέπτες, ενώ η ουρά για το London Eye κόβει την κίνηση στον πεζόδρομο κατά μήκος της South Bank.

Από τη γέφυρα Waterloo το σκηνικό δημιουργεί ένταση. Δεν θα νιώσεις εδώ τη ζεστασιά του Παρισιού ή του Αμστερνταμ. Είναι οι μεγάλες αντιθέσεις, οι ανθρώπινες μάζες, τα γκρίζα μπρουταλιστικά κτίρια, οι επιθετικοί νέοι ουρανοξύστες από γυαλί, οι δεκάδες γερανοί που σκύβουν πάνω από την πόλη – σύμβολα και φορείς μιας (χειροπιαστής εδώ) οικονομικής ανάπτυξης. Δεν θα νιώσεις όμως και ποτέ εντελώς ξένος, επειδή τις περισσότερες φορές απλά είσαι ένας ξένος ανάμεσα σε άλλους ξένους.

Χαζεύω νέες αστικές συνήθειες: Ποδηλάτες διασχίζουν την πόλη βιαστικά και μάλλον άναρχα. Οι καβγάδες με τους οδηγούς δεν είναι ασυνήθιστο θέαμα. Εργαζόμενοι ξεγλιστρούν απ’ τα γραφεία τους μέσα σε πολυεστερικά κολάν και επιστρέφουν στο σπίτι τρέχοντας. Κάθε λεπτό στη μητρόπολη είναι πολύτιμο. Και η μηνιαία συνδρομή για ένα από τα γυμναστήρια του κέντρου κοστίζει περίπου 200 λίρες.

Στη θέση μιας χωματερής

Στο ανατολικό Λονδίνο η μεταμόρφωση είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή. Το μετρό με αφήνει στο Stratford. Η κυλιόμενη σκάλα με βγάζει στην είσοδο του Westfield, του μεγαλύτερου mall της Ευρώπης. Οθόνες, κατανάλωση και μασάζ on the go – αλλά και ταξικό σύνορο που χωρίζει το παλιό κομμάτι του προαστίου από το καινούργιο. Τόσο καινούργιο που μοιάζει ψεύτικο και αποστειρωμένο, κάπως ειρωνικό αν σκεφτείς πως έχει πάρει τη θέση μιας παλιάς χωματερής για ραδιενεργά απόβλητα. Ο «πράσινος» οικισμός του East Village έχει χωροθετηθεί δίπλα στο Ολυμπιακό Χωριό που φιλοξένησε τους αθλητές στους Αγώνες του 2012. Χαμογελώ καθώς μια πολυκατοικία με όνομα «Samaras Mansions» στέκεται δίπλα σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων με αμφιλεγόμενης αισθητικής, αρχαιοελληνικής έμπνευσης ανάγλυφες μετόπες.

Αρκετό αλλά εύκολο περπάτημα. Αφθονος δημόσιος χώρος γύρω από ένα μάλλον αδιάφορο στάδιο που θα αποτελέσει τη νέα έδρα της West Ham. Το βλέμμα κολλάει στο φουτουριστικό κολυμβητικό κέντρο της ιρακινοβρετανής Zaha Hadid που οι ντόπιοι αποκαλούν «Stingray» (σαλάχι) λόγω της χαρακτηριστικής κυματοειδούς οροφής του. Λεπτομέρεια που προκαλεί μελαγχολικές συγκρίσεις για κάθε κληρονόμο του αθηναϊκού 2004: το ολυμπιακό κέντρο είναι γεμάτο ζωή και η πισίνα έχει παραδοθεί σε δημόσια χρήση.

Οι αλλαγές και η σχετική κανονικοποίηση στην ευρύτερη περιοχή δεν είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Το τζέντριφαϊντ γκράφιτι στις επιφάνειες των βιομηχανικών κτιρίων του παρακείμενου Hackney Wick, προϊόν ολυμπιακών αναθέσεων, ενόχλησε τους καλλιτέχνες-κατοίκους της περιοχής που είδαν τις αρχές να σβήνουν τα δικά τους έργα από τους τοίχους.

Ο εκτοπισμός περνάει σε δεύτερη φάση καθώς αρκετοί από αυτούς μπαίνουν στη διαδικασία να αναζητήσουν τον επόμενο αυθεντικά εναλλακτικό προορισμό.

Η αυξημένη ζήτηση έχει εκτοξεύσει τις τιμές των κατοικιών και οι οικονομικά ασθενέστεροι πιέζονται προς την περιφέρεια. Η μέση τιμή ενός σπιτιού στο Λονδίνο ξεπερνάει το μισό εκατομμύριο λίρες.

«London is booming again». Δεν το λένε μόνο οι αριθμοί, αλλά και οι αγγελίες εργασίας, οι εκατοντάδες οικοδομές, η φρέσκια αυτοπεποίθηση των φίλων. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα το Λονδίνο είναι η πιο δημοφιλής πόλη ανάμεσα σε υποψήφιους εργαζόμενους από το εξωτερικό.

Μέσα στη νύχτα, η φωτεινή διαφήμιση στη Blackfriars Road φωνάζει «AMBITION», σαν επιτακτική υπενθύμιση πως σε αυτό εδώ το μέρος όλα είναι μια δυνατότητα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή