Σε ανοικτές και αλληλοεξαρτώμενες οικονομίες, και μάλιστα στις οικονομίες τις ευρωπαϊκές, με το ενιαίο νόμισμα, όπως στην προκειμένη περίπτωση στην ελληνική οικονομία, είναι φανερό ότι δεν μπορεί η κυβέρνηση, η οποιαδήποτε κυβέρνηση, να αποφασίζει για την οικονομική πολιτική χωρίς να λαμβάνει υπόψη της το διεθνές περιβάλλον. Την οικονομική συγκυρία, τις δεσμεύσεις της χώρας ή τις παραμέτρους αξιολόγησης των επενδυτών. Με άλλα λόγια, δεν μπορείς να κάνεις του κεφαλιού σου, σε καμία τέτοια περίπτωση, διότι θα το πληρώσεις. Αυτό κατέδειξαν οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, με επίκεντρο την επιδείνωση που σημειώθηκε στις τιμές των ελληνικών ομολόγων και την κάθετη πτώση των αξιών στο χρηματιστήριο. Οι Ελληνες πολιτικοί, της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, δυστυχώς αποκρύβουν την αλήθεια από τους πολίτες της χώρας. Δηλαδή ότι η οικονομική και γεωπολιτική εξάρτηση της Ελλάδας είναι πολύ μεγάλη και είναι σχεδόν αξεπέραστη, ειδικά σήμερα, στο νέο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, όπου η παγκοσμιοποίηση και η κρίση επιταχύνουν την αλληλεπίδραση της οικονομίας και παράλληλα διογκώνουν την επίπτωση ενός λάθους της πολιτικής.
Το αναφέραμε και στο παρελθόν ότι η αλληλεξάρτηση είναι πλέον το κύριο χαρακτηριστικό των οικονομιών. Αυτό ισχύει, πολύ περισσότερο και στον εσωτερικό ευρωπαϊκό χώρο, για τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης, όπου τα εθνικά κράτη έχουν παραχωρήσει σημαντικές εξουσίες της οικονομικής πολιτικής στα υπερεθνικά ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων και έχουν αναλάβει ταυτόχρονα –από κοινού– δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, σε μια πορεία οικονομικής σταθερότητας και περαιτέρω ενοποίησης. Αυτή είναι, λοιπόν, η αλήθεια την οποία θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, πολιτικοί και πολίτες, για να μη συζητάμε κόντρα στην ίδια την πραγματικότητα. Το ευρωπαϊκό πλαίσιο αποτελεί μια στρατηγική επιλογή της ίδιας της χώρας μας και αυτό είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει, διότι απλά αυτό επιτάσσει το βασικό ένστικτο επιβίωσης της Ελλάδας. Μιας χώρας μικρής και κυρίως μιας οικονομίας παραγωγικά αδύναμης, η οποία θα πρέπει να αναπτυχθεί μέσα σε ένα διεθνές οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον, το οποίο είναι αβέβαιο, ταραχώδες και ανελέητα ανταγωνιστικό.
Εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ελλάδα θα ήταν ένα καρυδότσουφλο σε αυτό το άγριο σκηνικό. Η ακαριαία αντίδραση των διεθνών αγορών τις τελευταίες ημέρες, όσο και να είναι δυσάρεστο το γεγονός αυτό, ανέδειξε αυτό ακριβώς το ζήτημα. Τη ζημία που μπορεί να υποστεί μέσα σε 48 ώρες μια ασθενής οικονομία, όταν η πολιτική η οποία σχεδιάζεται για το σήμερα ή το αύριο, παράγεται με όρους εκλογικούς ή ιδεοληπτικούς, αδιαφορώντας για το διεθνές περιβάλλον και τον συσχετισμό των δυνάμεων. Η προοπτική, άλλωστε, της ενωμένης Ευρώπης δεν συνίσταται μόνο στη στενή οικονομική συνεργασία και συνέργεια μεταξύ των μελών-κρατών, ούτε στο ενιαίο νόμισμα, στους ενιαίους κανόνες και στα κοινά όργανα αποφάσεων. Αποτελεί μια καθαρά πολιτική υπόθεση ισχύος για τις χώρες-μέλη, με κυρίως ωφελημένες τις μικρότερες και πιο αδύναμες χώρες, οι οποίες έχουν να αντιπαλέψουν κολοσσιαίες δυνάμεις στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, μεταξύ των οποίων και τις ίδιες τις αγορές χρήματος και κεφαλαίων.