Η βίαιη αντίδραση των αγορών, η κατακρήμνιση του Χρηματιστηρίου Αθηνών ανάγκασαν τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και εν γένει την κυβέρνηση να αναλάβουν μια προσπάθεια αποφόρτισης του νοσηρού κλίματος που επικράτησε κατά τη συνεδρίαση της Βουλής για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.
Οι κραυγές περί εξόδου από τα Μνημόνια αντικαθίστανται σταδιακώς από ηπιότερες εκφράσεις. Οχι σε όλα τα επίπεδα, αφού κάποιοι άναρθροι υποστηρικτές της κυβερνητικής πολιτικής θα εξακολουθούν να ταλαιπωρούν τους τηλεθεατές και γενικώς τα ΜΜΕ.
Είναι υπερκινητικός εξ ιδιοσυγκρασίας ο κ. Σαμαράς και ιδιαιτέρως ανασφαλής ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, ο μικρότερος εκ των εταίρων του κυβερνητικού συνασπισμού. Αναμφισβήτητα τους απασχολεί σοβαρώς η πορεία του προγράμματος και οι συζητήσεις με κάποιους από τους εταίρους μας είναι διαρκείς. Αλλά διακατέχονται από το άγχος μιας ενδεχόμενης ήττας από τον κ. Αλέξη Τσίπρα – τον αυτοδημιούργητο πολιτικό, δίχως προτέρα εμπειρία, επιφανή οικογένεια ή τίτλους ακαδημαϊκούς.
Στην προσπάθειά τους να τον αντιμετωπίσουν οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν καταστεί ουραγοί των συνθημάτων και του πολιτικού ύφους του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, οι δύο ηγέτες του κυβερνητικού συνασπισμού συμπεριφέρονται με υπεροψία χαρακτηριστική επαρχιωτών, που καθιστούν τον κ. Τσίπρα δημοφιλέστερο και συμπαθέστερο στους Ελληνες.
Υπό το κράτος της αγωνίας αποφυγής των εκλογών, στενότατος συνεργάτης του πρωθυπουργού επικοινώνησε με τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη για να διερευνήσει εάν ενδιαφερόταν να είναι προεδρικός υποψήφιος. Η απόπειρα απέτυχε. Η αίσθηση ανορθόδοξης πολιτικής συναλλαγής είναι η κρατούσα και στην παρούσα συγκυρία.
Δεν πρόκειται βεβαίως για φαινόμενο μοναδικό. Εκτός δύο εξαιρέσεων -της εκλογής του Μιχάλη Στασινόπουλου και του Κων/νου Τσάτσου, χάρη στη θηριώδη πλειοψηφία της Ν.Δ.- ό,τι ακολούθησε είχε ως συνέπεια τη σταδιακή μείωση του κύρους του πολιτειακού αξιώματος.
Η ανάδειξη του Κων/νου Καραμανλή στην προεδρία το 1980 επετεύχθη χάρη στην αποσκίρτηση βουλευτών της Εθνικής Παρατάξεως και την ΕΔΗΚ. Η εκλογή του κ. Χρήστου Σαρτζετάκη το 1985, που διεξήχθη με «ομοιόμορφα» ψηφοδέλτια, υπήρξε ένας τραγέλαφος. Η κάλπη ανερπάγη από τον βουλευτή Ιωαννίνων της Ν.Δ. Ελ. Καλογιάννη, ενώ ο κ. Κων/νος Μητσοτάκης έσπευσε δρομαίως να τον επαναφέρει στην αίθουσα μαζί με την ψηφοδόχο. Οι πάντες καταδίκασαν εν χορώ τον κ. Καλογιάννη και μόνον η Ελένη Βλάχου, ως η εκπρόσωπος πολιτικής παιδείας μιας άλλης εποχής, που είχε ανεπίστρεπτα παρέλθει, τον συνεχάρη σε χρονογράφημά της. Παρέλκει η «θριαμβευτική» εκλογή, για δύο συνεχείς θητείες, των κ. Κωστή Στεφανόπουλου -αρχικώς πρόταση του κ. Σαμαρά ηγέτη της ΠΟΛΑΝ την εποχή εκείνη, που υιοθέτησε αμέσως το ΠΑΣΟΚ- και του κ. Καρόλου Παπούλια που είχαν αμφότεροι καταψηφισθεί από τους οπαδούς των κομμάτων τους.
Σήμερα η κυβέρνηση αναζητεί επιφανή Ελληνα -μη πολιτικό- να υποδείξει ως υποψήφιο Πρόεδρο. Διερωτάται κανείς ποιος διακεκριμένος πολίτης θα δεχθεί την προσφορά, με το κλίμα εμφυλιακής πολώσεως που κυριαρχεί, εκτός εάν έχει άγνοια κινδύνου. Οι πολιτικοί που εργάσθηκαν αόκνως για την κατάλυση της μοναρχίας κάνουν ό,τι το δυνατόν για να υπονομεύσουν την Προεδρευομένη Δημοκρατία. Ας πρόσεχαν.