Πότε νιώσατε τελευταία φορά υπερήφανος ως Ελληνας;
Ομολογώ ότι δεν θυμάμαι.
Σε τι σας έκανε καλύτερο η διεθνής εμπειρία σας;
Μου έδωσε απλώς την ευκαιρία να εκτεθώ σε καλλιτεχνικά γεγονότα μεγάλου βεληνεκούς καθώς και τις δυνατότητες και ευκαιρίες εξέλιξης που δεν θα μπορούσα να έχω στην Ελλάδα – τίποτα περισσότερο.
Τι πιο πολύτιμο σας έδωσε η ελληνική παιδεία;
Προτιμώ να μην περιορίζω τον όρο «παιδεία» στα όρια της «εκπαίδευσης» μόνο. Γι’ αυτό και θα σας απαντήσω ότι η ελληνική παιδεία καλλιέργησε μέσα μου την αίσθηση του «μέτρου» και δημιούργησε, έως ένα βαθμό, τις προϋποθέσεις για την καλλιτεχνική μου ανάπτυξη. Η ελληνική «εκπαίδευση» μου έδωσε ορισμένες βασικές δεξιότητες – αυτό κυρίως.
Πού υπερέχουμε και σε τι υστερούμε ως Ελληνες;
Υπερέχουμε στην αμεσότητα της ανθρώπινης επικοινωνίας μας. Πέρα από τα τετριμμένα περί έλλειψης δομών στο σύνολο σχεδόν της κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής σφαίρας, δεν μπορώ να σκεφτώ σε τι άλλο υστερούμε…
Πώς θα γίνει πιο ανταγωνιστικό το ελληνικό πανεπιστήμιο;
Ηταν και είναι ανταγωνιστικό τόσο σε επιστημονικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Μπορεί κανείς να ανατρέξει στους διεθνείς δείκτες αξιολόγησης που το αποδεικνύουν. Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική πολιτεία έχει εδώ και πολλά χρόνια αποφασίσει την πλήρη υπονόμευση και κατασυκοφάντησή του, όπως και του συνόλου της δημόσιας εκπαίδευσης, με στόχο τη μερική (ή και ολική) ιδιωτικοποίησή του – κάτι που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτραπεί.
Τι θα κάνατε για να δώσετε ώθηση στην ελληνική καινοτομία;
Θα δημιουργούσα τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές και δράσεις που θα την ευνοούσαν.
Η έννοια της αριστείας πού εκφράζεται στην Ελλάδα;
Εξαρτάται τι εννοούμε με τον όρο. Κατά τη γνώμη μου πουθενά στη δημόσια σφαίρα δεν επιβραβεύεται -ούτε καν ενθαρρύνεται- η αριστεία. Αντίθετα, τις τελευταίες δεκαετίες, ζούμε την αποθέωση της κενότητας και του ατομισμού, καθώς και τον απόλυτο εκχυδαϊσμό σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Από την άλλη πλευρά, «άριστος» κατά τη γνώμη μου μπορεί να θεωρηθεί ο δάσκαλος που με 35 παιδιά στην τάξη του προσπαθεί να διαμορφώσει τις προσωπικότητες του αύριο, ο γιατρός στα δημόσια νοσοκομεία που πασχίζει με πενιχρά μέσα να κρατήσει ανθρώπους στη ζωή και να δώσει ελπίδα, καθώς και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που με αυτοθυσία και υψηλή αίσθηση κοινωνικής ευθύνης δρουν προς όφελος του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Τι ουσιαστικό μπορούν να δώσουν στη χώρα οι διακεκριμένοι του εξωτερικού;
Θεωρώ συμπλεγματική την αντίληψη ότι οι Ελληνες χρειάζονται τα «φώτα» των ξένων ή των Ελλήνων του εξωτερικού για να βελτιώσουν τις προϋποθέσεις της ύπαρξής τους.
Τι θα συμβουλεύατε έναν συνάδελφό σας που παραμένει και βιώνει την ελληνική πραγματικότητα;
Να παραμείνει στον τόπο του και να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για την αλλαγή της τρέχουσας «πραγματικότητας» προς μια κατεύθυνση όπου θα υπηρετούνται οι πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου.
Βγήκε κάτι θετικό από την κρίση – και ποιο είναι;
Για τον μέσο πολίτη θεωρώ ότι δεν βγήκε απολύτως τίποτα θετικό – το αντίθετο θα έλεγα. Οι δείκτες της ανεργίας, της δραματικής πτώσης του βιοτικού επιπέδου καθώς και η κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους είναι, νομίζω, επαρκής απόδειξη. Πρέπει να ομολογήσω, πάντως, ότι έπεσαν επιτέλους οι μάσκες και το παλαιό πολιτικό σύστημα καταρρέει οριστικά. Ισως αυτό να είναι το μοναδικό «θετικό» της κρίσης.
Με τι προϋποθέσεις θα γυρίζατε στην πατρίδα;
Η επαγγελματική κατοχύρωσή μου θα με έφερνε πίσω άμεσα και χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Ποια ελληνική συνήθειά σας κρατήσατε;
Ολες.
Ο Ελληνας ήρωάς σας.
Αρης Βελουχιώτης.
Σταθμοί στη ζωή του
1995
Γνωριμία με τον μετέπειτα δάσκαλο και μέντορά του Θόδωρο Αντωνίου.
1997
Ως απόφοιτος του Εθνικού Ωδείου Αθηνών και του τμήματος Μουσικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, αναχωρεί για την Αμερική για μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.
2005
Βράβευση στον διεθνή διαγωνισμό σύνθεσης «Δημήτρης Μητρόπουλος».
2010
Εναρξη της συνεργασίας του με το Berklee College of Music.
Παιχνίδι με τις λέξεις
Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.
Την «καλή καρδιά» στα Θολάρια.
Το πρόσωπο που νοσταλγώ.
Ο εαυτός μου. Η ζωή σε έναν άλλο τόπο με κάνει ενσυνείδητα να παραμερίζω ή ακόμη και να ξεχνώ στοιχεία της προσωπικότητάς μου και του συναισθηματικού μου κόσμου που θα ήταν ενεργά εάν ζούσα
στην Ελλάδα. Νοσταλγώ λοιπόν αυτόν τον «εαυτό» και μάχομαι να τον κρατήσω ζωντανό μέσα από την ιδιαίτερη ταυτότητα της μουσικής μου.
Η γεύση που συχνά ανακαλώ.
Ψημένη ρακή.
Η πιο ελληνική μου λέξη.
Αμοργός.
Τι παίρνω μαζί μου φεύγοντας από την Ελλάδα.
Το ευθύ βλέμμα των ανθρώπων και την ανάμνηση του φωτός.