Ηταν η πρώτη βραδιά του στο άνοιγμα του χώρου σε μια νέα εποχή. Το πρώην «Αθηνών Αρένα», η μουσική σκηνή μεγάλου μεγέθους που λειτουργούσε μέχρι πέρυσι, μετεξελίσσεται φέτος σε μια μεγάλη θεατρική σκηνή, το «Πάνθεον», που φιλοδοξεί να φιλοξενήσει μεγάλα θεάματα, φαντασμαγορικά, που να απευθύνονται σε όλη την οικογένεια, σε όλες τις ηλικίες, σε όλες τις τάξεις. Η θεατρική παράσταση που εγκαινίασε αυτή τη νέα εποχή ήταν ο «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, σε δεύτερη σεζόν, μετά την παρουσία της πέρυσι στο «Παλλάς», με ξεχωριστό πρωταγωνιστή τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.
Φτάσαμε στις 8 το βράδυ, όπως μας είχαν ειδοποιήσει με περίσσεια sms, e-mails και προφορικές ειδοποιήσεις, δεδομένου ότι η παράσταση θα ξεκινούσε στις 8.30 μ.μ. (Πληροφορία που μάλλον δεν έφτασε ή δεν αφορούσε στους κακομαθημένους και τους αγενείς, αφού αρκετοί έρχονταν και μετά τις… 9, συνηθισμένη ώρα έναρξης των παραστάσεων).
Η «πόρτα» σίγουρα δεν ήταν «πόρτα» θεάτρου. Οπως και το φουαγιέ δεν ήταν φουαγιέ των θεάτρων που έχουμε συνηθίσει. Υπήρχαν κιόσκια διαφημιστικά με εταιρείες τσιγάρων (που υπόσχονταν και δωρεάν αναπτήρες με εγχάρακτο το μονόγραμμα της προτίμησής μας), υπήρχαν πολλοί επώνυμοι αλλά όχι οι συνηθισμένοι στις θεατρικές πρεμιέρες, υπήρχαν και χορηγοί που… περπατούσαν σε ψηφιακά μπάνερ κάθετα στη σκηνή. Και υπήρχε και ο τεράστιος χώρος του «Πάνθεον», με τα καλά του, με τις κόκκινες βελούδινες αυλαίες, με άνεση στα καθίσματα, με καλή ορατότητα, με καλή ακουστική. Είχαν αλλάξει αρκετά στη νέα εποχή του «Πάνθεον», φαίνεται όμως ότι είχε παραμείνει ο dj της προηγούμενης περιόδου, γιατί το μουσικό χαλί που συνόδευε την αναμονή της έναρξης της παράστασης δεν προϊδέαζε καθόλου για το ότι θα ακολουθούσε θεατρική παράσταση… Μάλλον σε εφηβικό πάρτι παρέπεμπε!
H ώρα για να σβήσουν τα φώτα της πλατείας καθυστέρησε υπερβολικά, αλλά έστω. Ηταν πρεμιέρα. Συνηθίζονται αυτά. Και ομολογουμένως η παράσταση ταίριαζε σαν θέαμα και σαν ύφος στον χώρο που τη φιλοξενούσε. Απλώς αυτός ο χώρος μοιάζει να θέλει πολλή δουλειά για να μετεξελιχθεί στη νέα του εποχή. Θέλει αρκετή προσπάθεια για να αποτινάξει το προηγούμενο παρελθόν του νυχτερινού μαγαζιού με τα μεγάλα ονόματα και τα ακριβά αυτοκίνητα παρκαρισμένα ακριβώς έξω από την είσοδο. Ο χώρος του θεάτρου έχει επίδειξη, αλλά άλλου είδους. Για την ακρίβεια, η επίδειξη δεν φαίνεται. Και όσο πιο ισχυρή είναι, τόσο λιγότερο φαίνεται. Κι ίσως αυτό να είναι το μεγάλο στοίχημα του «Πάνθεον».