Ολοι βιάζονται να γίνουν πρωθυπουργοί σε αυτήν τη χώρα, λες και δεν μαθαίνουν από τα παθήματα όσων επίσης το λαχταρούσαν πολύ και το… κατάφεραν. Ο κ. Παπανδρέου φώναζε κάθε μέρα «εκλογές τώρα, τώρα εκλογές» και πήρε την «καυτή πατάτα» που έκαψε τον ίδιο και τη χώρα. Λέω τώρα εγώ με το φτωχό μου πολιτικό μυαλό. Αν είχε περιμένει έως τον Μάρτιο του 2010 και δεν βιαζόταν τόσο πολύ, τι θα είχε συμβεί; Ο κ. Καραμανλής θα έπρεπε να διαχειρισθεί την κρίση δανεισμού και η πορεία των πραγμάτων θα ήταν πολύ διαφορετική. Και όμως όχι. Αγνόησε την έκκληση για συνεννόηση στο ζήτημα του χρέους την άνοιξη του 2009 και οδήγησε τη χώρα σε εκλογές. Ικανοποιήθηκε ο κομματικός εγωισμός, αλλά με τι αποτέλεσμα για τον τόπο; Και ο κ. Σαμαράς βιαζόταν κάποια στιγμή να γίνουν εκλογές και πίεσε τη δυσκίνητη κυβέρνηση Παπαδήμου να ασχοληθεί μόνο με το PSI. Λίγη υπομονή να είχε και να είχαν τελειώσει ορισμένες διαρθρωτικές αλλαγές από εκείνη την κυβέρνηση, το έργο του μετά θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Τα έδωσε όμως όλα, ξεπέρασε το σημείο εξάντλησης και τώρα παλεύει με τα χίλια κύματα. Εχουμε όμως και τον κ. Τσίπρα, που βιάζεται και αυτός να γίνει πρωθυπουργός. Εχει πουθενά κρυμμένο κανένα επιτελείο, το οποίο είναι έτοιμο να διαχειρισθεί οικονομικά και εξωτερικά ζητήματα που κυριολεκτικά «καίνε»; Εχει πραγματικά κανένα σχέδιο που αντέχει στην τεχνοκρατική βάσανο και δεν επαφίεται μόνο στη στήριξη του λαού και την ορμή του καινούργιου; Καταλαβαίνει ποιοι είναι οι κίνδυνοι για τη χώρα και όποιον την κυβερνά αυτή την περίοδο;
Εντάξει ξέρω, γίνομαι γραφικός. Και εγώ και άλλοι που έχουμε υβρισθεί από τα κομματόσκυλα κάθε χρώματος που βιάζονται να αρπάξουν την εξουσία και βλέπουν σαν εχθρό όποιον τολμάει να πει «μήπως υπάρχει και άλλος δρόμος, μήπως η συνεννόηση και το να βάλουμε για μια στιγμή στην άκρη προσωπικούς και κομματικούς εγωισμούς είναι η λύση;». Η ευθύνη όμως στο τέλος της ημέρας δεν πέφτει στον κομματικό στρατό, ούτε στους αυλοκόλακες που μόλις τα πράγματα στραβώσουν πάνε να κάνουν «κονέ» με τον επόμενο… Η ευθύνη βρίσκεται στον ηγέτη. Εκείνον κρίνει η Ιστορία, δικές του είναι τελικά οι αποφάσεις. Η βιασύνη πληρώνεται ακριβά, όπως και οι υπερβολές και οι ακρότητες. Βολεύουν δήθεν στην αντιπολίτευση, αλλά μετά σε κυνηγάνε, σαν εφιάλτης, στη διακυβέρνηση. Στην εποχή μας η απόσταση ανάμεσα στον εκλογικό θρίαμβο και την καταστροφή είναι απειροελάχιστη. Ελπίζω αυτό τουλάχιστον να το συνειδητοποιούν άπαντες…