Aντιμέτωπη με την ασθμαίνουσα οικονομία της Ευρωζώνης και τη στασιμότητα των τιμών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ευελπιστεί πως η αρωγή θα έλθει από κάτι, το οποίο δεν δύναται να ελέγξει. Και αυτό είναι η αξία του ευρώ. Ενόσω η Ουάσιγκτον προετοιμάζεται να διακόψει την προμήθεια φθηνού χρήματος στην αγορά, η οποία και συνέδραμε τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ευρώ έχει αρχίσει να υποχωρεί δραματικά έναντι του δολαρίου. Και αυτό είναι που ικανοποιεί την ΕΚΤ. Καθώς οι τιμές στην Ευρώπη ανέρχονται με τους πιο βραδείς ρυθμούς της τελευταίας πενταετίας και η οικονομία εμμένει στην ύπνωσή της, η Φρανκφούρτη αρχίζει να χρησιμοποιεί τις ίδιες τακτικές της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed). Δηλαδή, διοχετεύει φθηνό χρήμα στο σύστημα, προσδοκώντας να το αφυπνίσει. Εντούτοις, το καλύτερο που μπορεί να περιμένει κανείς από τις προσπάθειες αυτές, είναι ένα αβέβαιο αποτέλεσμα. Σήμερα, ωστόσο, η απόκλιση στην προσέγγιση του ζητήματος εκατέρωθεν του Ατλαντικού έχει προσφέρει στην Ευρωζώνη μια εναλλακτική λύση, η οποία αποδίδει. Είναι το ασθενέστερο νόμισμα. «Ο ένας σίγουρος τρόπος να κινήσεις τα πράγματα είναι να εξασφαλίσεις χαμηλή ισοτιμία», παρατηρεί ο οικονομολόγος της Royal Bank of Scotland, Ρίτσαρντ Μπάργουελ. «Είναι το καλύτερο αντίδοτο στον αποπληθωρισμό από όσα γνωρίζουμε σήμερα». Πτώση της ισοτιμίας του ευρώ θα ενισχύσει τις τιμές των αγαθών, καθιστώντας όλα τα εισαγόμενα προϊόντα –είτε πρόκειται για ρούχα είτε για αυτοκίνητα– πιο ακριβά. Επίσης, θα τονώσει τις εξαγωγές, υποχρεώνοντας τις εταιρείες να εργάζονται αποδοτικότερα, ώστε να ανταποκρίνονται στην εντονότερη ζήτηση. Αυτό με τη σειρά του θα οδηγήσει σε αναθέρμανση του πληθωρισμού, ο οποίος θα τείνει προς τον στόχο της ΕΚΤ του κατά τι χαμηλότερα από το 2%. Ο στόχος αυτός θεωρείται ένας από τους θεμέλιους λίθους της οικονομικής ευημερίας.
Τον Σεπτέμβριο, ο πληθωρισμός της Ευρωζώνης επιβραδύνθηκε μόλις στο 0,3%. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι με δυσκολία εξηγεί ότι η κεντρική τράπεζα δεν έχει ένα στόχο για την ισοτιμία του ευρώ, καθώς θέλει να αποτρέψει τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και τις άλλες μεγάλες οικονομίες. Εντούτοις, την περασμένη εβδομάδα άφησε να εννοηθεί πως η διαφορετική θέση της Ευρώπης θα μπορούσε να είναι ευεργετική, επικαλούμενος «τις σημαντικές και διευρυνόμενες διαφορές στον κύκλο της νομισματικής πολιτικής μεταξύ των μεγάλων ανεπτυγμένων οικονομιών».
Η Βρετανία μπορεί να δώσει χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Ακριβώς πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση είχε σημειωθεί δραστική πτώση της στερλίνας έναντι του δολαρίου και η ισοτιμία από τα 2 δολάρια προς 1 στερλίνα στα μέσα του 2008 υποχώρησε στα 1,35 δολάρια στις αρχές του 2009. Οι τιμές καταναλωτή εκτινάχθηκαν από το 1,1% τον Σεπτέμβριο του 2009 στο 5,2% το 2011 και αυτό, ως επί το πλείστον, οφείλεται στο νόμισμα. Η εξέλιξη αυτή κάνει πολλούς αξιωματούχους στην οδό Κάιζερστρασε, όπου και έχει την έδρα της η ΕΚΤ, αρκετά αισιόδοξους, δεδομένου πως έναντι του δολαρίου το ευρώ έχει υποχωρήσει από τα 1,40 δολάρια τον Μάιο στα 1,26 δολάρια σήμερα. Τον Σεπτέμβριο, η ΕΚΤ στην έκθεσή της ανιχνεύει «μια εναλλακτική οδό για το ευρώ», μια εξασθένηση του κοινού νομίσματος στα 1,24 δολάρια έως το 2016, η οποία φαίνεται πως μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Μια τέτοια προοπτική θα ενίσχυε την οικονομία της Ευρωζώνης συνολικά, η οποία αποτιμάται στα 8,5 τρισ. ευρώ, κατά 0,3% το 2015 και το 2016. Με τη σειρά του αυτό το γεγονός θα αναζωογονούσε τον πληθωρισμό έως και 0,3%, διπλασιάζοντας τον σημερινό δείκτη. Πάντως, ορισμένοι οικονομολόγοι πιστεύουν πως η επίπτωση από το νόμισμα θα είναι σύντομη. Μπορεί η υποχώρηση του ευρώ να βοηθήσει τους εξαγωγείς για τις συναλλαγές εκτός Ευρωζώνης, αλλά όχι για τις εντός. Κατά τον Χανγκ Τραν, διευθυντή του Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών, «το κέρδος για ένα νόμισμα ισοδυναμεί σε ζημία για ένα άλλο, οπότε ούτε η εικόνα της διεθνούς οικονομίας αλλάζει ούτε εκείνη της χαμηλής ανάπτυξης στην Ευρώπη».