«Μα τι περιμένετε να προκαλέσουν πενήντα άνθρωποι; Καταστροφές;» με ρώτησε την Τρίτη καθηγήτρια του ΕΚΠΑ, αγανακτισμένη για τον υπερβολικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν οι ελάχιστοι που αντιδρούν στα μέτρα που προωθεί η νέα πρυτανική αρχή του ΑΕΙ για τα Προπύλαια. Και έχει δίκιο. Ελάχιστα μπορούν να κάνουν και ελάχιστη είναι η επιρροή τους στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Κατ’ αρχάς, οι αντιδρώντες φοιτητές αντιμετωπίζονται ως γραφικοί από τους συμφοιτητές τους, διότι ουδείς «μέσος» φοιτητής παραξενεύεται με τα μέτρα ελέγχου που θα εφαρμοστούν. Οσο για τις κομματικές νεολαίες -όχι τα γκρουπούσκουλα- κατανοούν ότι σε άλλο τερέν παίζεται το παιχνίδι ως προς τις σχέσεις καθηγητών-φοιτητών και ΑΕΙ-πολιτικής και κοινωνίας, και όχι φυσικά στο πεδίο διαλόγου και ζύμωσης που μπορεί να αναπτυχθεί γύρω από το θέμα ενός ενδεχόμενου ελέγχου ταυτοτήτων των επισκεπτών. Η είσοδος και οι έξοδος για τους εργαζομένους θα συνεχίσει να είναι ελεύθερη.
Για τον λόγο αυτό ουδείς πίστεψε τις κραυγές των ελάχιστων εργαζομένων ότι «μας κλειδώνουν μέσα στο πανεπιστήμιο». Στον αντίποδα, κάποιοι συνάδελφοί τους δείχνουν να αποδίδουν την αντίδραση στο άγχος και την απογοήτευση που έχει προκαλέσει στους διοικητικούς η 15μηνη περιπέτεια της διαθεσιμότητας. Αυτή είναι μία απολύτως ρεαλιστική ερμηνεία, που θα έπρεπε να λάβει υπόψη οι πρυτανικές αρχές.
Ευρύτερα, έστω κι αν διαφωνεί κάποιος με την προληπτική πρόσκληση της Αστυνομίας, το βέβαιο είναι ότι η τωρινή περιπέτεια στο ΕΚΠΑ οφείλεται για μία ακόμη φορά στα ιδεολογικοπολιτικά χαρακώματα που στήνει κάθε τόσο η Αριστερά στα πανεπιστήμια, καθώς θεωρεί ότι είναι προνομιακός της χώρος. Είναι όμως; Ενώ η κοινωνία βυθίζεται περαιτέρω στην απογοήτευση λόγω των κυβερνητικών αρρυθμιών, στον χώρο των πανεπιστημίων η μεγάλη αθόρυβη πλειοψηφία των καθηγητών και των φοιτητών έχει το «προνόμιο» να αντιμετωπίσει από πρώτο χέρι τις παλινωδίες των εκπροσώπων της αριστερής αντιπολίτευσης. Και δεν νιώθει διόλου ενθουσιασμένη από αυτό που διαπιστώνει. Για παράδειγμα, για το συγκεκριμένο θέμα της φύλαξης των Προπυλαίων, η σύμβαση έχει γίνει επί θητείας Θεοδόση Πελεγρίνη και με απόφαση Συγκλήτου. Οπότε η κ. Θεανώ Φωτίου και οι δύο συνάδελφοί της σε τι ευελπιστούν από τη Σύγκλητο του ΕΚΠΑ; Να συνεδριάσει και να ακυρώσει την πενταετή σύμβαση; Αστεία πράγματα, που δεν μπορούν να συμβούν! Το γνωρίζουν αυτό οι πανεπιστημιακοί. Αλλωστε ουδείς το θέλει. Πόσο μάλλον όταν οι περισσότεροι καθηγητές θέλουν να σταματήσει ο ιδεολογικός τσαμπουκάς στα ιδρύματα από οργανωμένες ομάδες αντισυστημικών φοιτητών.
Η συντριπτική πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας είναι αυτή που επιθυμεί να μπει μία τάξη στα ιδρύματα. Ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει αυτό είναι κάτι που θα αποφασίσει κάθε πανεπιστήμιο. Κατά τα λοιπά, περίπου 1.000 θεατρικές παραστάσεις θα ανεβούν φέτος στην Αθήνα. Επαρκής αριθμός. Δεν χρειάζεται άλλο θέατρο, όσο κι αν κάποιοι (και κάποιες) ζήλεψαν τις θεατρικές δόξες του Πελεγρίνη …