Εδώ και πολύ καιρό, οι «απαιτήσεις» της τρόικας δεν αφορούν περικοπές κρατικών δαπανών, ούτε αύξηση των φόρων. Με δυο λόγια, οι τεχνοκράτες της τριμερούς δεν είναι πρεσβευτές της λιτότητας. Αντιθέτως, επιμένουν στην τήρηση των συμφωνηθεισών διαρθρωτικών αλλαγών, δηλαδή των μεταρρυθμίσεων σε διάφορους τομείς της οικονομίας και του κράτους.Με άλλα λόγια, η λιτότητα έχει πλέον σταματήσει να αποτελεί τον κύριο στόχο της οικονομικής πολιτικής, των τροϊκανικών πιέσεων και των νουθεσιών των Ευρωπαίων ή του ΔΝΤ.
Πρόκειται για σπουδαία εξέλιξη, που έχει ήδη βοηθήσει τον κινητήρα της οικονομίας να πάρει μερικές στροφές. Τις τελευταίες εβδομάδες υπάρχουν πρώιμα σημάδια χαλάρωσης της καταναλωτικής δαπάνης, ενδιαφέρον για την ανάληψη πιστώσεων, ακόμη και σημαντικές συζητήσεις για προώθηση επενδυτικών σχεδίων. Εξελίξεις που καλλιεργούν πραγματιστικές ελπίδες για καλύτερες μέρες.
Η Ελλάδα έχει πραγματοποιήσει σοβαρότατη υπερδιόρθωση και στους δύο τομείς, που υποχώρησαν πρώτοι, όταν μας χτύπησε το τσουνάμι της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Κρατικά ελλείμματα, άνοιγμα στις διεθνείς συναλλαγές και πληθωρισμός παραμένουν τόσο εμφατικά σε θετικό πεδίο, που έπαψαν να βρίσκουν χώρο στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων, ενώ θεωρούνται αδιάφορα θέματα για τα τηλεοπτικά δελτία!
Τώρα συζητούνται θέματα όπως η διόρθωση ακροτήτων στην αμοιβή των ενστόλων, την οποία παραδέχτηκε ο Αλέξης Τσίπρας, παραχωρώντας τη συναίνεσή του από τον καναπέ του Πενταγώνου. Επιστρέφει η ρύθμιση παμπάλαιων χρεών, παρότι είναι το μισητό θέμα των ξένων τεχνοκρατών. Προετοιμάζεται η μείωση των τιμών εφορίας για τα ακίνητα, οι ρυθμίσεις για τα «κόκκινα δάνεια» έγιναν χωρίς το μάτι της τρόικας, γεγονός που προκάλεσε τον θυμό τους. Με δυο λόγια, έχουμε αλλάξει εποχή. Ζητούμενο δεν είναι πλέον η λιτότητα, όπως βεβαίως δεν είναι και η επιστροφή στα ελλείμματα και τις σπατάλες.
Είναι, λοιπόν, παράλογο να απειλείται με κατάρρευση το κάπως καλύτερο κλίμα που πάει να διαμορφωθεί, επειδή δεν θέλουμε να προχωρήσουμε με τις τόσο απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή, χωρίς την τρόικα και την επιμονή της, η συγκυβέρνηση δεν θα έσπευδε να κάνει ό,τι χρειάζεται για να γίνει αποδοτικότερη η οικονομία μας;
Αλλά και η αντιπολίτευση συμμετέχει στη διάλυση των ελπίδων. Σκίζουν λιγότερο συχνά το… Μνημόνιο, επειδή περισσότεροι πολίτες γνωρίζουν το επερχόμενο τέλος τους. Βρήκαν όμως το απερίγραπτο υποκατάστατο της κατάργησης, συλλήβδην, όλων των νόμων που ψηφίστηκαν μετά την άνοιξη του 2010!
Πρόκειται για ακατανόητη πολιτική θέση. Αν και δεν έχουν δώσει κανέναν «κατάλογο» των προς κατάργηση νόμων, δημιουργούν σε αυτούς που μας παρακολουθούν την εντύπωση ότι η Ελλάδα μπορεί να επιδιώξει την επιστροφή στο κράτος που διαθέταμε όταν έπεσε πάνω μας η μεγάλη κρίση.